Het Spreeuwtje, fluitende en zingende allerhande liedjes op bekende oude en nieuwe wijzen

[p. 16]

De maneschijn.

Wijze: O mijn Ziel! leg uw verwachting.

O mijn Ziel! welk een genoegen!

Zie de heldre, roode Maan

Over gindschen heuvel rijzen:

'k Zie haar biddend, biddend, aan.

Welk een' glans verspreidt haar purper

Over velden, bosch en vee;

En hoe spieglen hare stralen

In die kabbelende zee.

O hoe geurig riekt het aardrijk!

Rustig wasemt ieder plant;

En het nat bedauwde roosje

Vreest geen woeste ruwe hand:

't Wordt gespaard voor hem, die kwijnend

Eenzaam in deez' velden dwaalt;

[p. 17]

 

Dan trotseert hij stedelingen,

 

Daar het voor een' lievling praalt.

 

 

 

Mijn Dorinde aan mijne zijde

 

Doet mij bijna roerloos staan:

 

Hoe verheven zijn haar' blosjes

 

Door het zuivre licht der Maan!

 

Deugdzaam bij haar neêrgezeten

 

Wekt zij mij den reinsten gloed:

 

't Kwijnend lachje op hare wangen

 

Werkt zoo sterk of mijn gemoed.

 

 

 

Weg, versteende, dorre harten;

 

Ja! het strekke u tot een' hoon;

 

Bloost, gij zijt als vreemdelingen,

 

Ongevoelig voor dit schoon.

 

Wentelt u in donsen veedren,

 

Zulk een' glans zijt gij onwaard;

 

Maar voor ons is 't godlijk Maanlicht

 

't Schoonste schouwspel op deze aard'.