Het springende haasje

[p. 56]

Een Nieuw Lied. Of Minnen-Klagt van Louise en Albert.

Op een verrukkende wys.

1.
Deze Bloempjes, deeze Perken,

Hooren myne minneklagt,

Vlytig, vlytig aan 't werken,

't Is Louisa die ik wagt,

Moet zy agter deze muuren,

Altoos in dees kerker zyn,

Ach! hoe menig menig uuren,

Zugt ik hier in Minnenpyn.

2.
Schoon dit kleed van myn verwonnen,

En ik eenen tuinman schyn,

Mogt zy tog nog eens komen,

Albert zoo gelukkig zyn,

Maar helaas wat doet my vreezen,

Is het maar het geen ik gis,

Zou het mooglyk kunnen weezen,

Dat zy dood is, is gewis.

[p. 57]

 

3.

 

Wat baat my nu al myn klagten,

 

Daar zy leid in 't naare graf,

 

Wreede dood komt my verzagten,

 

Rukt my van de waereld af,

 

Wreede dood komt my thans nadren,

 

Grieft my met uw felle zys;

 

't Zident bloedt kruipt uit myn adren.

 

Daar gy my myn Grafplaats wyst.

 

4.

 

Voor het laatst zal ik dees bloemen,

 

Gaan besproeijen met een traan,

 

Ik plukt dit Roosje waar te roemen,

 

Dat met my in 't graf zal gaan,

 

Dit geweer zal my bevryden,

 

Dan de droefheid die ik ly,

 

Ik leg dit Roosje aan myn zyde,

 

Met den dood zoo ben ik vry.

 

5.

 

De avondstond die komt vast nadren,

 

De Klooster deur ontsluit zig daar,

 

Men ziet door 't diepste van de bladren,

 

't Is Louisa al te waar.

 

Afgemat en moe van 't zugten,

 

Vliegt zy na haar waarde vrind,

 

Maar helaas dit zyn de vrugten,

 

Daar zy hem doorstooken vindt,

 

6.

 

Hy ontsluit voor 't laatst zyn oogen,

 

Ziet haar aan vol tederheid,

[p. 58]

 

Valschen schyn heeft my bedroogen,

 

Ik moet na de eeuwigheid,

 

Ia ik heb myn hart doorstooken,

 

Vliegt te rug naar uwen Cel,

 

Uw vreeden Vader is gewrooken,

 

Louisa ach vaart eeuwig wel.

 

7.

 

Ademloos en moe van klagten,

 

Valt zy op zyn boezem neer,

 

Hier zal ik myn dood verwagten,

 

Albert zegt zy komt niet weer,

 

Lieven minnaar wilt tog spreeken,

 

Zyt gy weg dan voor altoos,

 

Maar hy geeft nog taal nog teken,

 

Ik vind niet als een dorre roos.

 

8.

 

Liefste Roosje vol van geuren,

 

Gy zyt nu myn eenigst goed,

 

Mogt gy altoos, altoos deuren,

 

Gy gaaft my weer goeden moed,

 

Den dood die zal ons zaam vereenen,

 

Liefsten vrind dit is ons lot,

 

Maar hoe waggelen myne beenen,

 

Ach ik sterf! o groote God.