De spoorwagen, vol met zedelijke liederen

[p. 11]

Een nien Liedeken, gemaackt ter eeren den Doorluchtigen Heeren Wilhelm, Prince van Oraengjen.

Wilhelmus van Nassouwen,

Ben ick van Deitschen bloet;

Het vaderland ghetrouwe

Blijf ick tot in den doedt.

Een Prince van Oraengien,

Ben ick vrij onverveert;

Den Coninck van Hispaengien;

Heb ick altijd gheëert.

In Godes vrees te leven,

Heb ick altijd betracht;

Daerom ben ick verdreven,

Om land en luijd gebracht;

Maar God zal mij regeeren

Als een goed instrument,

Dat ik mag wederkeren,

In mijnen regiment.

Leidt nu, mijn ondersaten,

Die oprecht zijt van aert,

Godt zal u niet verlaten,

Al zijt gij nu bezwaert.

Die vroom begeert te leven,

Bidt Godt nacht ende dagh,

Dat Hij mij kragt wil geven,

Dat ick u helpen magh.

Lijf ende goet al te samen,

Heb ick ook niet verschoond;

Mijn broeders, hoogh van namen,

Hebben u ook betoont.

Graef adolf is gebleven

In Vriesland, in den slagh;

[p. 12]

 

Zijn ziel in 't eeuwig leven,

 

Verwacht den jongsten dagh.

5.

Edel en hooghgeboren,

 

Van Keijzerlijke stam;

 

Een Vorst des rijcks verkoren,

 

Als een vroom kristen man.

 

Voor Godes woord gepresen,

 

Heb ick vrij onversaegt,

 

Als een held, zonder vresen

 

Mijn edel bloed gewaegt.

6.

Mijn schild en mijn vertrouwe,

 

Zijt Gij, o God en Heer!

 

Op U zoo wil ik bouwen;

 

Verlaat mij nimmermeer!

 

Dat ick doch vroom mag blijven,

 

U dienaar t'aller stondt;

 

Die tierannij verdrijven.

 

Die mijn herte doorwondt.

7.

Van al die mij beswaren,

 

En mijn vervolgers zijn;

 

O Godt! wilt doch bewaren!

 

Den trouwen dienaar dijn,

 

Dat sij mij niet verrassen,

 

In haaren boosen moet;

 

Haar handen niet en wassen,

 

In mij onschuldig bloet.

8.

Als david moeste vluchten,

 

Voor saul den tijran;

 

Zoo heb ick moeten zuchten,

 

Met menig edelman.

 

Maar Godt heeft hem verheven,

 

Verlost uit aller noed;

 

Een Coningrijck gegeven,

 

In Israël zeer groet.

[p. 13]

9.

Na 't su[ij]r zal ick ontvangen

 

Van Godt den Heer, dat soet

 

Daarna soo doet verlanghen

 

Mijn vorstelijk gemoet;

 

't Welk is, dat ick moet sterven

 

Met eeren in het veld;

 

Een eeuwig rijk verwerven,

 

Als een getrouwen belt.

10.

Niet doet mij meer erbarmen,

 

In mijnen wederspoed;

 

Dan dat men ziet verarmen,

 

Des Conincks land en goet,

 

Dat u de Spangiaerts krenken,

 

O edel Neêrland soet!

 

Als ick dat gae bedencken,

 

Mijn edel hart dat bloet.

11.

Als eenen Prins geseten,

 

Met mijnen heijers krancht;

 

Van den tijran vermeten,

 

Heb ick den slag verwagt.

 

Die, bij Mastricht begraven,

 

Bevreesden mijn geweld,

 

Mijn ruijters sagh men draven,

 

Seer moedig door het velt.

12.

Soo het die wil des Heeren

 

Op die tijd was geweest,

 

Had ick wel willen keeren,

 

Van U, dit zwaar tempeest;

 

Maer den Heer van hier boven;

 

Die alle dingh regeert,

 

Die men altijd moet looven,

 

En heeftet niet begeerd.

13.

Seer christelijk wast gedreven

 

Mijn Princelijk ghemoed;

[p. 14]

 

Standvastig is gebleven,

 

Mijn hert, in tegenspoet.

 

Den Heer heb ick ghebeden

 

Van mijnes herten grond,

 

Dat Hij mijn saeck wil reden,

 

Mijn onschuld doen oircondt,

14.

Oorlof mijn arme schapen,

 

Die zijt in grooten nood;

 

Uw herder zal niet slapen,

 

Al zijt ghij nu verstrooit.

 

Tot Godt wilt u begeven,

 

Zijn heilzaam woord neemt aan,

 

Als vroome Christen leven,

 

't Zal hier haast sijn gedaen.

15.

Voor Godt wil ick belijden,

 

En zijnen grooter macht,

 

Dat ick tot geener tijden,

 

Den Coninck heb veracht;

 

Maar dat ick Godt den Heere;

 

Den Hooghster Majesteit,

 

Heb moeten obedieeren,

 

In der gheregtigheid.