Logo DBNL
Spiegel der Letteren. Jaargang 25 (1983)

Spiegel der Letteren. Jaargang 25

(1983)– [tijdschrift] Spiegel der Letteren–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

[Nummer 1]

De innerlijke hel en het ontologische niets
Slauerhoffs gedicht ‘Guanito’

‘kon ik misschien in die gedichten wonen, ze stonden toch leeg en ik ging voldoende gebukt, dacht ik, zodat het zijn moeite tenminste zou lonen.’
(Ed Leeflang, ‘Met Slauerhoff raakte ik het verst van huis’, uit De hazen en andere gedichten, Amsterdam, 1979, p. 35)

De literair-criticus als doodgraver

Slauerhoffs achtste bundel Soleares (1933) kende een voor poëzie vrij opmerkelijk sukses1 en werd reeds in 1934 gelauwerd met de Van der Hoogt-prijs. Maar deze waardering was van korte duur. Het exotisme dat beslist een rol had gespeeld bij de aanvankelijke appreciatie van Soleares - het waren tenslotte de hoogdagen van Werumeus Buning en zijn Maria Lécina - zou al na korte tijd de gedeeltelijke en vaak zelfs totale afwijzing van de bundel gaan motiveren. De talrijke Spaanse en Portugese termen die critici en poëzieliefhebbers bij een eerste lektuur zo zangerig in de oren hadden geklonken, bleken bij een tweede en meer aandachtige lektuur niet zelden verkeerd gebruikt of gespeld. Toen de biografisch georiënteerde studies van Van Wessem en Kelk2 meer gegevens over Slauerhoffs levensloop bekend maakten, werd het opgewekte wantrouwen nog versterkt. Was deze scheepsarts wel ooit in de gelegenheid geweest om verder te reizen dan de gebruikelijke havens en de onmiddellijke wal? Had hij het Zuidamerikaanse binnenland waarover zijn verzen leken te berichten - de pampa's, het Andesgebergte, de Gran Chaco Boreal - zelfs maar bezocht?

Een en ander zette in 1958 Herman van den Bergh ertoe aan de knoop omtrent de waarachtigheid van Soleares op een nogal drastische

wijze door te hakken. Slauerhoff zou, zo suggereert Van den Bergh3, verzen en/of hele gedichten hebben ‘geleend’ van de Nicaraguaanse dichter Rubén Darío (van wie trouwens vertalingen in Soleares werden opgenomen), of - wie weet - van andere (Midden- of Zuidamerikaanse?) voorgangers (‘Waar heeft hij zulks moois vandaan?’, ‘En dit is heus niet het deerlijkste van zulke gevallen’, ‘Zonder nader commentaar na wat ik eerder over onze vertaler heb moeten veronderstellen’, ‘boerenbedrog’, enz.) Deze beweringen heeft hij overigens niet aan de hand van bewijzen gestaafd: de geringe kwaliteit van de in de bundel bijeengebrachte verzen (van het plagiaat? van de epigonistische herhaling?) moet in zijn ogen elke verifikatie tot puur tijdverlies hebben gereduceerd (zie de teneur van haast al zijn waardeoordelen). Meer genuanceerde benaderingen ontbraken in deze periode zeker niet volledig4, maar vermochten het kritische tij niet te keren: het door Van den Bergh op zijn scherpst verwoorde standpunt vond zijn weg naar en werd gekanonizeerd in literatuurgeschiedenis, referentiewerk en monografie5.

Het hoeft ons in het licht van deze ‘communis opinio’ niet te verwonderen als de afzonderlijke gedichten uit Soleares helemaal werden verwaarloosd in de literaire kritiek6. ‘Guanito’, het gedicht dat mij hier in het bijzonder gaat bezighouden, zal uit het gebruikelijke, om niet te zeggen geijkte standpunt zeker overkomen als een ongelukkige keuze voor een intensieve analyse: àlle verwijten die zopas n.a.v. de bundel in zijn geheel op een rijtje werden gezet, lijken erop van toepassing. Ik laat meteen de volledige tekst volgen... als een, naar ik hoop, zeer werkzaam antidotum.

Guanito7.
1
In den Gran Chaco Boreal
2
Zijn de booroen vergeten, de bergen kaal.
3
Het vee moet struiklend dalen en stijgen
4
En dalen om een maal onkruid te krijgen.
 
 
5
Het water dat soms bij druppels dauwt,
6
Wordt in grotten bewaard als was het goud.
 
 
7
Overdag in de loodrechte hitte
8
Zijn de hutten te heet om in te zitten.
 
 
9
En andere schaduw is er nergens,
10
De bergen zijn reuzen, de struiken dwergen.
 
 
11
De puna's oneindige velden van vaal;
12
Het quechua, enkel klachten, de taal.
 
 
13
De vrouwen, afzichtlijk om van te droomen,
14
Men begrijpt niet dat er nog kindren komen.
 
 
15
Wie leeft in de Chaco Boreal
16
Worden de oogen dof, de schedel kaal.
 
 
17
Er is geen vermouth daar, geen mate,
18
En de priesters zullen 't wel laten
 
 
19
Op deze rotsen hun kerk te bouwen,
20
Al vonden zij nergens zooveel getrouwen.
 
 
21
Er is geen water, hoe zou men doopen?
22
De paden zijn steil, hoe kon men loopen
 
 
23
Statig met ouwel en monstrans?
24
Het Allerheiligste heeft hier geen kans.
 
 
25
In den Gran Chaco Boreal
26
Hangt nergens een kruisbeeld aan een paal,
 
 
27
Want wie zou er bij bidden om troost,
28
Waar de gloeiende steen de knieën roost?
 
 
29
Ook de gendarme zou zich vervelen,
30
Want in den Chaco valt niets te stelen.
 
 
31
Dus zijn de verstompte Indianen
32
God noch Rosas' onderdanen,
 
 
33
Vogelvrij, door de wereld vergeten,
34
Ingesloten tusschen bergkeetnen.
 
 
35
Is daar dan geen bedwelming, geen zonde
36
Waardoor zij 't bestaan vergeten konden?
 
 
37
Geen mate, geen aguardiente, geen vrouwen?
38
Toch een: zij hebben de coca te kauwen.
 
 
39
Zij zitten gehurkt om het smeulend vuur,
40
Nog straalt de zon, maar het wordt al guur.
41
Zij voelen de nachtelijke koude naadren
42
En nemen haastig de weldoende blaadren,
 
 
43
Zoodat bij donker, voordat het vriest,
44
Elk zich in doffen droom verliest.
 
 
45
Zij zitten tegen de steile helling,
46
Eindelijk bevrijd van de hitte, de kwelling
 
 
47
Van kou zijn ze voor, hun kromme gestalten
48
In een deken gewikkeld om een al te
 
 
49
Snelle afkoeling te vermijden,
50
Weten: genot is verlost zijn van lijden.
 
 
51
Zij hurken roerloos, zij aadmen nauwelijks,
52
De maan komt op, iets milds en vrouwlijks
 
 
53
Straalt neder op het stom bacchanaal
54
Van den Gran Chaco Boreal.

Hoewel het mij na de beklemmende leeservaring die dit gedicht óók kan bieden, altijd weer enige moeite kost het noodzakelijke, objektiefwetenschappelijke begrip op te brengen voor de verwijten waaronder deze en andere verzen van Slauerhoff zo doeltreffend werden begraven, welaan dan maar... Zonder konkrete argumenten verwordt literaire kritiek al te gemakkelijk tot een nietes-welles-spelletje van overjaarse maar nog steeds koppige kinderen.

De titel ‘Guanito’, oorspronkelijk trouwens ‘Huanito’, brengt naar alle waarschijnlijkheid een foute spelling van ‘guaiñito’, het verkleinnaamwoord van ‘guaiño’, een uit de Indiaanse quechua-taal (v. 12) in het Spaans opgenomen synoniem voor ‘triste’, ‘soleá’ (mv. ‘soleares’) of ‘klaagzang’8. Slauerhoff bezocht, voor zover ik heb kunnen nagaan, nooit het Gran Chaco-gebied (vv. 1, 15, 25, 30 en 54) dat zich diep in het binnenland, ten oosten van het Andesgebergte, uitstrekt over Noord-Argentinië, West-Paraguay en Zuid-Bolivië... maar brengt zelf deze streek in verband met Rubén Darío die, zoals bekend, terdege vertrouwd was met het héle kontinent.

Wat deze laatste vaststelling betreft, steun ik op de zogenaamde Darío-vertaling ‘El cantor va por el mundo’ die de afdeling ‘Tristes’ en meteen ook de bundel Soleares opent. Ik neem ook dit gedicht hier op: ik zal het trouwens gebruiken als toegangsweg eerst en vooral tot de algemene problematiek van Soleares, vervolgens tot het ‘an sich’ misschien nogal onbereikbare - durf ik zeggen: hermetische? - ‘Guanito’.

El cantor va por el mundo9
1
De dichter gaat de wereld rond,
2
En zoekt heil dat voor hèm bestond.
 
 
3
De dichter trekt over land en zee
4
Door rooden oorlog en witte vree.
 
 
5
Op den rug van een olifant
6
Door Indië, 't angstwekkend godenland.
 
 
7
In een draagstoel met zij bespannen
8
Door China's diepste binnenlanden.
 
 
9
Berijdt de pampa's, de stille steppen,
10
Waar schuwe aguti's zich 't hol inreppen,
 
 
11
Om op een bergponey te verdwijnen
12
In Gran Chaco's ruigste ravijnen.
 
 
13
Bevaart in een kano lagunenkusten
14
Om van het mondaine leven te rusten,
 
 
15
Dat hem omstuwde in den luxe-trein
16
En op de boot van de Cunard Line.
 
 
17
Dan weer draagt hem een trouwe kameel
18
Als een schip door de zee van oneindig geel
 
 
19
Of is hij, door wolven vervolgd, in een slede
20
Besneeuwde steppen doorgegleden,
 
 
21
Staart in een stilte van kristallijn
22
Naar 't Noorderlicht, voorwereldlijk rein,
 
 
23
En gaat weer te voet door de menschenmenigt'
24
Die andren uitstoot, zich weer vereenigt.
 
 
25
Hij komt te Londen aan per trein,
26
Iedre stad kan voor hèm Jeruzalem zijn.
 
 
27
Zoo reist de dichter, bezwaard door zijn droomen,
28
Door 't land der menschheid in eenzaamheid;
29
Zijn lied bereikt, vooruitgevlogen,
30
Maar zonder hem, de Eeuwigheid.
 
 
 
(Ruben Darío)

Naast dit gedicht plaats ik meteen én Darío's tekst én een zeer letterlijke vertaling hiervan.

El canto errante10
1
El cantor va por todo el mundo
2
sonriente o meditabundo.
3
El cantor va sobre la tierra
4
en blanca paz o en roja guerra.
5
Sobre el lomo del elefante
6
por la enorme India alucinante.
7
En palanquín y en seda fina
8
por el corazón de la China;
9
en automóvil en Lutecia;
10
en negra góndola en Venecia;
11
sobre las pampas y los llanos
12
en los potros americanos;
13
por el río va en la canoa,
14
o se le ve sobre la proa
15
de un steamer sobre el vasto mar,
16
o en un vagón de sleeping-car.
17
El dromedario del desierto,
18
barco vivo, le lleva a un puerto.
19
Sobre el raudo trineo trepa
20
en la blancura de la estepa.
21
O en el silencio de cristal
22
que ama la aurora boreal.
23
El cantor va a pie por los prados,
24
entre las siembras y ganados.
25
Y entra en su Londres en el tren,
26
y en asno a su Jerusalén.
27
Con estafetas y con malas,
28
va el cantor por la humanidad.
29
El canto vuela, con sus alas;
30
Armonía y Eternidad.
Het dwalende lied11
1
De zanger gaat/reist heel de wereld door
2
glimlachend of peinzend.
3
De zanger gaat over de aarde
4
in witte vrede of in rode oorlog.
5
Op de rug van de olifant
6
doorheen het enorme en hallucinante Indië
7
In een draagstoel en in fijne zijde
8
doorheen het hart van China;
9
per auto in Parijs;
10
in een zwarte gondel in Venetië;
11
over de pampa's en de vlakten
12
op de Amerikaanse veulens;
13
over de rivier gaat hij per kano,
14
en men ziet hem op de boeg
15
van een steamer op de uitgestrekte zee,
16
of in een sleeping-car-wagon.
17
De dromedaris van de woestijn,
18
levend schip, brengt hem naar een haven.
19
Met de snelle slede betreedt hij
20
de witheid van de steppe.
21
Of (men ziet hem) in de stilte van kristal
22
dierbaar aan de noordelijke dageraad (waarvan... houdt).
23
De zanger gaat te voet door de weiden,
24
tussen de bezaaide velden en de kudden.
25
En hij komt in zijn Londen aan per trein,
26
en op een ezel in zijn Jeruzalem.
27
Met diplomatenkoffers en met valiezen,
28
reist de zanger door de mensheid.
29
Het lied vliegt, met zijn vleugels:
30
Harmonie en Eeuwigheid.

Ook al wordt het Gran Chaco-gebied in ‘El canto errante’ niet vermeld, voor Slauerhoff maakte het klaarblijkelijk, zo leert ons zijn ‘vertaling’, deel uit van Darío's voorstellingswereld. Een onderlinge konfrontatie tussen de drie redakties wijst trouwens uit dat de term ‘vertaling’ hoe dan ook met enige korrels zout moet worden genomen. In tegenstelling tot wat in het verleden voetstoots werd aanvaard, bevat ‘El cantor va por el mundo’ een zeer persoonlijke interpretatie van het Spaanse gedicht. Darío's idealisme is verdwenen, evenals zijn kijk op de dichter als een figuur met een algemene relevantie, als een kultuurdrager m.a.w. (‘El canto errante’, vv. 1-2 en 28-30); de instelling is individualistisch en pessimistisch geworden (‘El cantor va por el mundo’, vv. 2 en 26-30). Natuurlijk - natuurlijk in het licht van deze zélfs al kreatieve vertaling - was er van ‘Guanito’ of van enige ‘Vorlage’ die hiermee een nauw verband onderhield, geen spoor in de Obras Poéticas Completas van Rubén Darío (hopelijk zal de lezer wel begrijpen dat ik na die Obras eventuele àndere Midden- en Zuidamerikaanse auteurs maar heb laten rusten!)

Dus geen plagiaat. Toch is daarmee het verwante, zij het enigszins anders georiënteerde verwijt niet ontzenuwd als zou Slauerhoff ons niet veel meer te bieden hebben dan de epigonistische herhaling van Darío's fin-de-siècle romantiek. Ongetwijfeld kunnen een aantal vaststellingen worden gemaakt die de ‘diepere’ autenticiteit van m.n. ‘Guanito’ op de helling lijken te zetten. Zo voorziet Slauerhoff in de beide reeds aangehaalde gedichten (‘El cantor’ en ‘Guanito’) de vlakten en steppen van de (reële) Gran Chaco nogal onverhoeds van ‘ruige ravijnen’ (‘El cantor’, v. 12) en ‘bergkeetnen’ (‘Guanito’, v. 34)... die veeleer in de Andesstreek thuishoren; zo lijkt ‘boreal’ hoofdzakelijk omwille van de klankwaarde te worden overgeheveld van ‘El canto errante’ (v. 22) naar ‘Guanito’ (vv. 1, 15, 25, 54); zo is de vermelding van de Argentijnse diktator ‘Rosas’ (‘Guanito’, v. 32) beslist een historisch anakronisme in de jaren dertig van deze eeuw. Voegen wij hieraan nog toe dat Slauerhoff de in ‘Guanito’ gebruikte versvorm regelrecht ontleende aan ‘El canto errante’ (elegisch distichon; aa/bb/cc/enz.) en... Van den Berghs krasse stelling lijkt alsnog te worden waargemaakt.

Tenzij! Tenzij Soleares helemaal geen ‘Reisebilder’ brengt en bijgevolg ook niet in de eerste plaats op linguïstische, geografische en historische exaktheid moet worden getoetst. Tenzij de geenszins verkapte maar juist zeer opvallende aanleuning bij Rubén Darío een funktie vervult t.o.v. Slauerhoffs eigen problematiek, vergelijkbaar bv. met de rol gespeeld door Le Passé Vivant van Henri de Régnier in de bundels Clair-Obscur en Saturnus12.

‘Wie weet ontdek ik niet het zesde werelddeel?’13: de betekenis van Soleares

Slauerhoff heeft zijn lezers niet verwend met toelichtingen bij of teorieën omtrent zijn werk. Wie evenwel vertrouwd is met de vroegere bundels, met o.m. Archipel (1923), Eldorado (1928) en Serenade (1930) beschikt m.i. over voldoende gegevens om n.a.v. Rubén Darío de spiegeling tussen voorbeeld enerzijds en (kreatieve) herhaling anderzijds als funktioneel te herkennen.

Soleares betekent een verdere ontwikkeling in de voorstellingswereld van Slauerhoff. Na de ‘ongegronde en kustenloze’ waterwereld uit Archipel waarin ‘alle vastelanden (steeds weer) (...) vlot (raakten)’ en het ik alleen maar ‘naar leegten (werd) voortgewenkt’14 volgde in Eldorado de poging om het pessimistische wegzinken te overwinnen door een aktief nihilisme, door een dadenrijke en desnoods misdadige ‘fröhliche Wissenschaft’. Of, in de eigen voorstellingen van de dichter: het ik ‘(dat) zwerf(t) in scheepsgedaante’15 wil hoe dan ook het vaste- en dus ideale land bereiken dat nog achter de einder verscholen ligt. Daarbij beschouwt hij zichzelf als de erfgenaam van vroegere ‘Streber’: joeg Columbus, joegen de conquistadores niet eveneens over zee een potentiële hersenschim na: Indië of Eldorado?

Meteen had de Latijnsamerikaanse werkelijkheid een plaats en een funktie gekregen in Slauerhoffs voorstellingswereld: zij was historisch bepaald reisdoel en mytisch ideaal geworden. Of, zoals verwoord in ‘El cantor va por el mundo’: ‘De dichter reist de wereld rond, / En zoekt heil dat voor hèm bestond. / De dichter trekt over land en zee / ... / Iedre stad kan voor hèm Jerusalem zijn’ (vv. 1-3 en 26) Dit openingsgedicht vat Slauerhoffs evolutie tot Soleares samen en maakt Rubén Darío - na Columbus, de conquistadores en Camoeẽs - tot de zoveelste prefiguratie van de ervarings- en denkwereld van de dichter. Dat de reële Darío zijn zoektocht eigenlijk in omgekeerde richting maakte, t.w. van Latijns-Amerika naar het Europese moederland, blijkt van geen belang: de figuur Darío vervult op grond van geïsoleerde feiten uit de echte biografie (afkomst, diplomatieke reizen) de symbolische rol van bindteken tussen tocht en reisdoel. De osmose waarbij elementen uit de poëtische wereld van de voorganger zouden worden aangezogen en geïntegreerd, kon beginnen.

Maar ‘El cantor’ brengt niet slechts een samenvatting van vroegere bundels; ook de verdere - en laatste - stap die met Soleares in de ontwikkeling van de dichter wordt gezet, is aanwijsbaar: in de slotverzen die, zoals gezegd, de sterkste afwijking vertonen t.o.v. de Spaanse redaktie (‘El cantor-, vv. 27-30), treffen ons zowel de wezenlijke onbereikbaarheid van het her en der nagejaagde ideaal als de troost die bij deze ontgoocheling door de poëzie wordt geboden. Bij nader toekijken blijken beide motieven de hele bundel te beheersen. Slauerhoff bereikt in Soleares daadwerkelijk zijn vaste-land; het ontpopt zich echter

tot een volslagen anti-ideaal, tot de volstrekte tegenpool van het verhoopte Eden. Het (echte) Eldorado is uiteindelijk verder dan ooit, of misschien... nergens. Bij dit besef blijft als troost nog enkel de poëtische klacht: ‘guaiñito’.

Geen oppervlakkig ‘Reisebild’ dan, ‘Guanito’, maar de uitdrukking van deze negatieve balans waarop Slauerhoffs poëzie uitloopt? Ik hoop door een intensief onderzoek van de tekst zowel de uitzonderlijke indirektheid en betekenisrijkdom van het gedicht te kunnen belichten als de centrale plaats die het inneemt t.o.v. de andere afdelingen uit de bundel (zo o.m. ‘Islas’, ‘Saudades’, ‘Zambas’).

‘Guanito’: ‘voor eeuwig vastgelopen in den staalblauwen harden hemelkring’16

Deze uiteraard summiere schets van Slauerhoffs evolutie prezenteert ‘Guanito’ nu wel als erg toegankelijk; grotendeels ten onrechte: zoals ik eerder heb vermeld, geeft het gedicht ‘tel quel’ zich niet zo gemakkelijk. Dit neemt overigens niet weg dat zelfs bij een eerste lektuur de lezer m.i. wel moet worden getroffen door de ongewoon negatieve kwaliteit van de verwoording. Ik denk hierbij niet slechts aan het gebruik van de negatie eenvoudigweg (ontkennende woorden, morfemen zoals on- en -loos) maar ook aan alle uitdrukkingen en zinswendingen in het gedicht die - hoe indirect en zijdelings ook - een negatie impliceren (in linguïstische termen: woorden die semantisch een ontkenning bevatten, als negatief ervaren termen in polaire opposities e.d.)17

Afwezigheid

Niemand zal wel het negatieve karakter betwisten van Slauerhoffs beweringen dat in de Gran Chaco Boreal ‘nergens (noemenswaardige) schaduw’ te vinden is (v. 9)18, en voorts ook ‘geen vermouth, geen mate’ (v. 17), ‘geen water’ (v. 21), ‘geen kans’ voor enige religie (v. 24), ‘nergens een kruisbeeld’ (v. 26), ‘niets (om) te stelen’ (v. 30), noch goddelijk, noch wereldlijk gezag (‘Dus zijn de verstompte Indianen / God noch Rosas' onderdanen', vv. 31-32), ‘geen bedwelming, geen zonde’ (v. 35), ‘geen mate’ (nogmaals!), ‘geen aguardiente’ en zelfs ‘geen vrouwen’ (tenzij, zo werd eerder gezegd: ‘afzichtelijk om van te droomen’; vv. 37 en 13). Zo is ‘onkruid’ (v.

4) wezenlijk - en etymologisch - ‘niet-kruid’, ‘oneindig’ (v. 11) ‘niet-eindig’ en ‘roerloos’ (v. 51) ‘zonder beweging’.

Het zal de lezer ook wel moeten opvallen - al gaat het hier reeds om een meer impliciete ontkenning - dat de dichter genot definieert als nietlijden (‘genot is verlost zijn van lijden’, v. 50), i.c. als het niet-moeten-doorstaan van hitte of kou (‘bevrijd van de hitte, de kwelling / Van kou zijn ze voor, hun kromme gestalten / In een deken gewikkeld om een al te / Snelle afkoeling te vermijden’, vv. 46-49). Nu is dit natuurlijk nog een evident cruciale uitspraak; de vraag rijst evenwel of alle impliciete negaties die in het gedicht aanwezig zijn, even gemakkelijk worden onderkend. Wat betekenen ‘vergeten’, ‘kaal’ en ‘dof’ (vv. 2, 16, 33, 44) anders dan ‘niet denken aan’ ‘niet begroeid’ en ‘lichteloos’? En ik kan voortgaan met ‘zich verliezen’ (v. 44; ‘niet meer bewust zijn’), ‘krom’ (v. 47; ‘niet recht’, ‘nauwelijks’ (v. 51; ‘bijna niet’) en ‘stom’ (v. 53; ‘woordenloos’ of ‘sprakeloos’).

Er is meer. Als ‘de hutten te heet (zijn) om in te zitten’ (v. 8), dan kan men binnen geen verpozing vinden; als ‘het quechua enkel klachten’ bevat (v. 12), dan kan het niet als een volwaardige taal worden beschouwd19; als ‘de priesters (...) 't wel (zullen) laten / Op deze rotsen hun kerk te bouwen’ (vv. 18-19), dan ontbreekt niet slechts het konkrete heiligdom (letterlijke betekenis van ‘rots’ en ‘kerk’), maar ook elke poging om in de Gran Chaco Gods gezag te vestigen (figuurlijke betekenis van ‘rots’ en ‘kerk’; cf. ook v. 32). Hoeft nog te worden gewezen op de kombinatie tussen irrealis of voorwaardelijke wijs enerzijds en retorische vraag anderzijds in ‘hoe zou men doopen?’ (v. 21), ‘hoe kon men loopen?’ (v. 22) en ‘wie zou er bij bidden om troost?’ (v. 27) (geïmpliceerd antwoord telkens: er is niets mogelijk)? Vergeten wij niet: ook als al deze procédé's niet bewust worden waargenomen (en ik laat in het midden of zij zelfs bewust werden aangebracht!), laten zij het taalgevoel van de lezer resoneren en dragen zij bij tot effekt en betekenis van het gedicht.

De negatie prolifereert zelfs waar zij niet meteen kan worden betrokken op de beschrijving van het Gran Chaco-gebied. ‘Men begrijpt niet dat er nog kindren komen’, aldus de dichter in v. 14 en even later wordt n.a.v. de (afwezige) priesters opgemerkt dat zij nochtans ‘nergens zooveel getrouwen’ zouden vinden (v. 20). Kinderen en potentiële gelovigen zijn er dus wél in de Gran Chaco Boreal; toch wordt ook hier voor een negatieve formulering gekozen. Een nog merkwaardiger

vindplaats tenslotte wordt opgeleverd door de kombinatie van woordspeling en paradoks in ‘vogelvrij’ (v. 33). De Indianen zijn, bij gebrek aan enig goddelijk of wereldlijk gezag, zo vrij als een vogel in de lucht (cf. het verband tussen vv. 31-32 en het begin van v. 33); zij zijn anderzijds ook ‘vogelvrij’ in de betekenis van ‘zonder bescherming’, ‘blootgesteld, als opgejaagd wild, aan een nooit eindigende vervolging’, m.a.w. gevangen in een uitzichtloze situatie en dus wezenlijk ‘onvrij’ (cf. het verband tussen het begin van v. 33 en v. 34: ‘Ingesloten tusschen bergkeetnen’).

Hoe ‘kaal’ ook het gebied: de reële Gran Chaco is i.p.v. is niet, stelt aanwezigheid voor i.p.v. afwezigheid; de paradoksale aanwezigheid van de afwezigheid is geen waarneming uit de konkrete, zichtbare werkelijkheid. Een eerste veronderstelling m.b.t. het gedicht lijkt dan ook voor de hand te liggen: ‘Guanito’ brengt niet de beschrijving van een of andere externe werkelijkheid waarmee de dichter ooit, tijdens zijn reizen, gekonfronteerd werd, maar veeleer de subjektieve ervaring van een innerlijk tekort. Dat dit innerlijk tekort tenslotte wordt geïnterpreteerd als een zijnstekort in algemene, filosofische zin, zal naar ik hoop eveneens uit het onderzoek blijken; maar vooreerst wil ik de aandacht toespitsen op de vérreikende subjektiviteit van het gedicht.

Over geografische, klimatologische en andere depressies (v. Lat. depressio = het indrukken, v. deprimere = neerdrukken)

De resoluut onpersoonlijke zegging die tot uiting komt in de afwijzing van de ik-vorm en in het gebruik, door de kommentator, van de onbepaalde derde persoon (‘Men begrijpt niet’, v. 14; ‘hoe zou men doopen?’, v. 21; ‘hoe kon men loopen’, v. 22) maakt uiteraard de weg vrij voor de zopas vermelde veralgemening, maar mag ons toch de zeer sterke subjektieve inbreng in het gedicht niet over het hoofd doen zien. ‘No feelings but in things’, zo zou ik, de bekende uitspraak van William Carlos Williams (‘no ideas but in things’) vervormend, ‘Guanito’ willen karakterizeren. Gevoelens zijn wel degelijk aanwezig - en hoe! - maar worden slechts uitgedrukt aan de hand van een objektief lijkende landschapsbeschrijving. Zo het overweldigende gevoel van teneergedrukt zijn dat op konsekwente wijze wordt veruiterlijkt door de (zogenaamde) geografie van de Gran Chaco Boreal.

Een kort overzicht wijst uit: elke situatie die wordt geschetst, impliceert een buigen of bezwijken onder druk; elke beweging die wordt vermeld, verloopt in neerwaartse richting. Is het toeval dat ‘Het vee (...)

struiklend (moet) dalen en stijgen / En dalen’ (vv. 3-4); dat men in de godvergeten Gran Chaco niet kan ‘loopen / Statig met ouwel en monstrans’ (vv. 22-23) maar slechts ‘zitten’ (vv. 8, 39, 45), hetzij ‘in de hutten’ (en zelfs dàt eigenlijk niet, v. 8), hetzij ‘gehurkt om het smeulend vuur’ (v. 39), hetzij ‘tegen de steile helling (...) (de) kromme gestalte(n) in een deken gewikkeld’ (vv. 45 en 47-48)? Hoeft het ons te verwonderen als de rotsen (hoogte!) onbebouwd blijven (vv. 18-19) en de Indianen zich dan maar een bestaan zoeken ‘ingesloten tusschen bergkeetnen’ (v. 34)? Het meest waardevolle wat in de Gran Chaco te vinden is - water - wordt bewaard in grotten, d.w.z. zo diep mogelijk (laagte!) in de grond waaruit het, als ware het een erts (‘als was het goud’), moet worden opgedolven (vv. 5-6). Een zeer diepe melancholie en ontmoediging spreken uit deze verzen; door de zopas vermelde vereniging in de schaarste van ‘water’ (‘levenswater’) en ‘goud’ (‘zon’ of ‘licht’ in minerale vorm) krijgt het subjektieve tekort aan noodzakelijke levensenergie, aan positief ‘élan vital’ een treffende verwoording. En terloops aangestipt, de uitbreiding hiervan tot een gapende leegte in het zijn ligt voor de hand: de onderlinge verwisselbaarheid van ‘goud’, ‘aqua permanens’ en filosofische essentie is voldoende bekend uit de alchemistische traditie.

Krijgt de ‘bedruktheid’ in het gedicht ongetwijfeld de meeste aandacht, toch wordt ook geregeld gewag gemaakt van teneerdrukkende krachten. Maar welke doem is primordiaal? De ‘loodrechte hitte’ (v. 7 en in het algemeen vv. 1-38; een ‘loodrechte’ kracht impliceert uiteraard de zwaarste druk) of de nachtelijke vrieskou (vv. 38-54)? De hele natuur, opgevat als makrokosmos in zijn meest overweldigende verschijningsvorm (‘De bergen zijn reuzen, de struiken dwergen’, v. 10) of gewoonweg het bestaan zelf (‘Waardoor zij 't bestaan vergeten konden’, v. 36)?

Zo gesteld lijkt de vraag mij een te konkreet, te realistisch en bijgevolg onjuist antwoord uit te lokken. Tenslotte heb ik, op grond van de eerder aangehaalde argumenten (afwezigheid, depressie), de landschapsbeschrijving in ‘Guanito’ gekenschetst als een innerlijk visioen. Ook hier dient bijgevolg rekening te worden gehouden met deze bestendige omzetting van innerlijkheid in uiterlijkheid. Trouwens, een meer nauwlettende lektuur van vv. 38-54 stelt meteen de ingewikkeldheid van m.n. Slauerhoffs ‘koudebegrip’ in het licht.

Nu hoeft het ons natuurlijk niet te verwonderen dat in de kontinentale en zelfs sub-tropische Gran Chaco de nachtelijke temperatuur om en nabij het vriespunt zou zakken; wie toch ergens gekonfronteerd wil

worden met het Zuidamerikaanse binnenland, komt dus aan zijn trekken! Maar verwonderlijk is wél dat het keerpunt tussen ondraaglijke hitte en bittere kou precies wordt gevormd door v. 38: ‘Toch een (bedwelming is daar te vinden): zij hebben de coca te kauwen’. Van de vermelde drug (coca of cocaïne) staat immers bekend dat hij bij de gebruikers een intens gevoel van afkoeling en koude veroorzaakt20.

Ik wil hier meteen aan toevoegen dat vv. 38-54 in hun geheel zeker niet kunnen worden herleid tot Slauerhoffs ‘Einfühlung’ in de inlandse coca-ervaring. Coca is een opwekkend middel: het wordt door de Indianen gebruikt om hun werkprestaties op te drijven (of eenvoudigweg: mogelijk te maken) en behoort bijgevolg veeleer tot de aktieve dag- dan wel tot de passieve nachtzijde van hun bestaan. Bij nader toekijken is de beschreven kombinatie van fysieke koude, bewegingsloosheid (‘Zij hurken roerloos’, v. 51), vertraging van de ademhalingsfunkties (‘Zij aadmen nauwelijks’, v. 51) en evenzeer fysieke als psychische gevoelloosheid (‘Zoodat / Elkeen zich in doffen droom verliest’ en ‘de kwelling / Van kou zijn ze voor’, vv. 43-44 en 46-47) trouwens hoegenaamd niet kenmerkend voor cocaïne; wel hangt zij een zeer natuurgetrouw beeld op van de werking die wordt uitgeoefend door het verdovingsmiddel opium (of morfine). Inderdaad, ‘genot is verlost zijn van lijden’ (v. 50): het realistische coca-gebruik fungeert als een wegwijzer naar de letterlijk niet vermelde opiumroes.

Brengen vv. 38-54 bijgevolg een neerslag van de eigen drug-ervaringen van de dichter? Ook deze autobiografische interpretatie komt mij nog als te beperkt voor, al bezit zij meer dan waarschijnlijk een grond van waarheid. (Hetzelfde kon trouwens gezegd worden van de mogelijke ‘link’ tussen ‘zij aadmen nauwelijks’, v. 51 en de zware astma-konditie waarop, zij het dan in meer ik-betrokken termen, in tal van gedichten wordt gezinspeeld). Het dagboek dat Slauerhoff tijdens zijn verblijf in Azië bijhield, bevat, ondanks de vaak kryptische verwoording m.i. voldoende aanwijzingen in de richting van drug-experimenten21. In Het leven op aarde (1934) wordt daarenboven met kennis van zaken uitgeweid over het gebruik en de werking van opium. Hoe dan ook, enige samenhang, in het gedicht, tussen vv. 38-54 en wat

hieraan voorafgaat, wordt door deze interpretatie niet aan het licht gebracht.

Deze samenhang (of althans een eerste vorm hiervan) vinden wij wél wanneer de psychische logika voor ogen wordt gehouden die voert van de ervaring van een innerlijk tekort over pijnlijke bedruktheid naar de totale gevoelloosheid waarin - gelukkig soms - de niet-meer-draaglijke innerlijke kwelling uitmondt en waarvoor alleszins een kunstmatige parallel wordt geboden door de opiumroes22. Het voorstadium van deze woordenloze innerlijke verkilling is immers eveneens in het gedicht aanwezig: m.n. de quechua-klacht over de hitte.

Ik heb zoëven geprecizeerd dat ik nog slechts een eerste vorm van samenhang zou aanduiden. Inderdaad, bij nader toekijken blijkt al zeer snel dat beide ‘afdelingen’ die in het gedicht kunnen worden onderscheiden, op meer dan een wijze struktureel zijn verknoopt. Is de uiteindelijke verbinding opeenvolging, antitese of (en ik plagieer een van de postume gedichten) ‘samenval’23? Of spelen àl deze relaties een rol? Deze vraag zal ons nog een hele tijd moeten bezighouden; zij is van centraal belang voor de totaalbetekenis van het gedicht.

Over ongelukkig bewustzijn en ‘unheimliche’ onbewustheid

Is het gerechtvaardigd in het eerste deel van het gedicht (vv. 1-37) de uitdrukking te zien van de afschuwelijke kwelling die aan het weldoende (?) breken tot gevoel- en bewusteloosheid voorafgaat? Ik meen van wel en verwijs hierbij naar verzen als ‘Want wie zou er bidden om troost / Waar de gloeiende steen de knieën roost?’ (vv. 27-28): niet alleen impliceert de behoefte aan troost de aanwezigheid van lijden, maar dit lijden krijgt via de associatie met ‘hitte’ (vv. 7, 8, 46), ‘gloeien’ en ‘roosten’ (v. 28) ook nog de betekenis van ‘brandende pijn’. De geschetste overgang is er dus een van akuut en bewust lijden naar een verstarde gevoelloosheid waarbij elke pijn onder de drempel van het bewustzijn wordt gehouden. Een paradoksale verbetering deze ‘progress into regress’ (nee, dit is geen ijdel taalspel van mijn kant, zoals ik nog hoop aan te tonen) met pijn (bewust of onbewust) als gemeenschappelijke noemer die beide stadia verbindt. Of, in de eigen woorden van de dichter:

45
Zij zitten tegen de steile helling,
46
Eindelijk bevrijd van de hitte, de kwelling
 
 
47
Van kou zijn ze voor, (...)

Natuurlijk staan er: ‘bevrijd van de hitte’ en ‘de kwelling van kou zijn ze voor’ maar aan de hand van een konstruktie waarbij én de techniek van het enjambement een rol speelt én aansluiting wordt gezocht bij het klassieke zeugma (‘kwelling’ kan zowel bijstelling zijn bij ‘hitte’ als onderdeel van de volgende zin) verschijnt het lijden als scharnier tussen ‘hitte’ en ‘kou’, d.i. tussen beide ‘afdelingen’ van het gedicht.

Overigens werd de boven reeds even aangevoerde tegenstelling bewust / onbewust niet uitsluitend ingegeven door de beschrijving van inlands cocaïnegebruik en/of autobiografische opiumroes; zij steunt ook op een hele reeks anderssoortige gegevens in het gedicht. Ik denk hierbij aan de omslag van de klare, lucide dag - het domein van de ratio en het apollinische bij uitstek - in de ‘unheimliche’, dionysische nachtzijde, beheerst door de verwante voorstellingen ‘maan’ en ‘vrouw’ ‘De maan komt op’, zo besluit het gedicht, ‘iets milds en vrouwlijks / Straalt neder op het stom (in de eerste redaktie: “zwart”; n.v.d.a.) bacchanaal / Van den Gran Chaco Boreal’ (vv. 52-54). De maangodin - als Hekate tevens godin van de dood - voorspelt uiteraard weinig goeds voor de ‘milde’ onbewustheid waarin, mét de ‘verstompte Indianen’ (v. 31), ook de depressieve innerlijkheid wegzinkt: deze onbewustheid valt wezenlijk samen met een vorm van niet-bestaan, met een voor-ervaring, nog in het leven, van de dood en de absolute stilte (immers: ‘zwart’ of ‘stom’). De verbinding, in één rijmpaar, van ‘bacchanaal’ en ‘Boreal’ versterkt nog deze indruk; roes en genot zijn van ijs: noordelijk (‘boreal’), koud.

Dat heel wat voorstellingen in vv. 38-54 wijzen op ‘unheimliche’ onbewustheid en even ‘unheimlich’ niet bestaan (als afzonderlijk bewustzijn, als geïndividualizeerd ik) valt dus vrij makkelijk aan te tonen. Minder gemakkelijk echter kan het abstrakte rationalisme aan de apollinische dagzijde worden aangetoond. M.i. schuilt dit laatste hoofdzakelijk in het cynisme dat op zeer nadrukkelijke wijze aanwezig is in vv. 1-38 maar in het tweede deel van het gedicht de baan ruimt voor een overwegende ernst (op de uitzondering in vv. 45-47 na die juist een ‘samenval’ ‘hitte’ / ‘kou’ impliceert).

Deze cynische spot komt het sterkst naar voren uit de ongebruikelijke zeugma-konstrukties en het hierdoor opgeroepen dubbeldenken. Verzen

als ‘Het vee moet struiklend dalen en stijgen’, ‘(...) de priesters zullen 't wel laten’ en ‘De paden zijn steil, hoe kon men loopen’ (vv. 3, 18 en 22) zijn ‘an sich’ af en begrijpelijk, zouden m.a.w. best ‘end-stopped lines’ kunnen zijn; telkens leren de volgende verzen, resp. ‘En dalen om een maal onkruid te krijgen’, ‘Op deze rotsen hun kerk te bouwen’ en ‘Statig met ouwel en monstrans’ (vv. 4, 19 en 23) dat wie meent begrepen en gevonden te hebben, toch nog veraf kan zijn... van de waarheid, van Eldorado. De lezer wordt bijgevolg in een situatie geduwd, vergelijkbaar met die van de dichter zélf: ook deze laatste bereikt i.p.v. zijn Eldorado immers slechts een ontgoochelende Gran Chaco waar men ‘het water dat soms bij druppels dauwt / in grotten (...) (bewaart) als was het goud’ (vv. 5-6).

Dit spel van tekortschieten en doen tekortschieten, waarin uiteraard alweer een neiging tot veralgemening zichtbaar wordt, verklaart m.i. ook de moedwillige afwijkingen van een poëtische ‘high style’ à la Rubén Darío (en dit ondanks de ontlening van het elegisch distichon). Rijmparen als ‘De vrouwen afzichtlijk om van te droomen, / Men begrijpt niet dat er nog kindren komen’ (vv. 13-14) of ‘Ook de gendarme zou zich vervelen / Want in den Chaco valt niets te stelen’ (vv. 29-30) komen de platvloerse grap nabij, of zelfs, willen platvloers zijn om - nogmaals - de verwachtingen van de lezer onvervuld te laten.

Dat heel dit intellektualistische spel - door de dichter gespeeld op zeer bewuste wijze, en dus ook in het bewustzijn van het lijden - cynisch van kwaliteit is, blijkt uit de pijnlijke gespletenheid van het uiteindelijk vertolkte standpunt. In een eerste beweging is er de herhaalde aanval op kerk, religie en God (vv. 18-20, 21-24, 25-28 en 31-32) die fungeren als evenzovele beelden voor ergens een houvast, een Zin, van waaruit zou kunnen worden opgebouwd i.p.v. afgebroken. Even, meer terloops, deelt ook het wereldlijk gezag in deze beeldfunktie (vv. 29-32). Met een ikonoclastisch genot worden al deze vermolmde fundamenten verg(r)uisd. In een tweede beweging is er de bittere, luciferiaanse opstand, nee niet tegen God, maar tegen de radikale afwezigheid van God (‘de priesters zullen 't wel laten’; ‘Al vonden zij nergens zooveel getrouwen’; vv. 18 en 20). Uit de hel van het lijden waarin hij niet geworpen werd, kant de dichter zich toch tegen de God die evenals Eldorado niet bestaat, nergens te vinden is. Het ongelukkig bewustzijn van de cynicus, ‘conscience déchirée qui vit tragiquement, intensément, passionément son propre scandale’24 verschijnt hier in al

zijn blasfemische kracht. Tegenover ‘unheimliche’ onbewustheid en even ‘unheimlich’ niet-bestaan als individu zijn slechts mogelijk: het schandaal van een individualizatie die bij gebrek aan enige richtinggevende waarde noodzakelijkerwijze chaotisch en onaf blijft; voorts de absurditeit van het bij deze onvermijdelijke mislukking doorstane lijden.

‘De angst: dat leven niet is gegrond’25

Totnogtoe heb ik vooral twee vormen van innerlijke, psychische ‘negativiteit’ in het licht gesteld; maar het lijdt geen twijfel of de tegenstelling tussen onhoudbare dag en hopeloze nacht bezit ook een ruimere en meer bepaald metafysische dimensie. Inderdaad, met het ongelukkig bewustzijn van de cynicus ontvouwt zich in ‘Guanito’ ook heel de paradoksaliteit van Nietzsches houding tegenover God - die ervoor verantwoordelijk wordt gesteld dat hij niet bestaat en dus het universum zonder Zin heeft gelaten.

Vanzelfsprekend wordt met het verlies van de ‘Urgrund’, met het stukslaan van het causa sui - principe, de kristelijke hel geledigd van haar oorspronkelijke, ortodoks-religieuze betekenis als eeuwige bestraffing van de schuld. Toch blijft zij bestaan: zij wordt namelijk in al haar uitzichtloze ellende getransponeerd in de aardse werkelijkheid, als noodlot van élk levend wezen (vgl. de neiging tot veralgemening). Slauerhoffs beschrijving van de Gran Chaco-bij-dag waar ‘de loodrechte hitte’ ‘de oogen dof’ maakt en ‘de schedel kaal’, waar daarenboven ‘de gloeiende steen de knieën roost’ (vv. 8, 16 en 28) - aan geijkte kristelijke voorstellingen geen gebrek! - toont ons deze hel op aarde.

Of althans, één vorm hiervan, want het kristelijke beeldarsenaal wordt gedubbeld door een mytologische pendant. Wij wisten reeds dat vv. 38-54 mytologische voorstellingen bevatten, tevens dat hierin, zij het dan op psychisch niveau, een ‘verstompt’ niet-bestaan werd uitgedrukt; het is dan nog maar een kleine stap verder, vooral in het licht van wat wij nu al weten over de dagzijde, om in de hele nachtzijde van ‘Guanito’ de verwezenlijking-op-aarde te herkennen van een koude onderwereld waarin de levend-doden als bleke, lege schimmen rondwaren, m.a.w. een tweede beeld voor de metafysische zinledigheid.

De verleiding wordt nu wel erg groot om dit bestendige spel met de polen dag / nacht in verband te brengen met Nietzsches visie uit Die

Geburt der Tragödie: eerst en vooral werd het begrippenpaar apollinisch / dionysisch reeds gebruikt; voorts is Slauerhoffs vertrouwdheid met het denken van Nietzsche voldoende bekend26. Deze specifieke ‘link’ zou m.i. nochtans een vereenvoudiging inhouden: bepaalde kenmerken die worden toegekend aan resp. het klare individuele verstand (‘Für-sich-sein’) en de ‘donkere’ overgave stroken wel met Nietzsches opvattingen uit Die Geburt der Tragödie, niet echter de beschrijving van beide antagonistische principes als twee vormen van innerlijke en metafysische hel. Deze ‘samenval’ van de schijnbare tegengestelden in een wezenlijke eenheid (zichtbaar gemaakt door de zeugma-konstruktie rond ‘kwelling’; vv. 45-47) verwijst veeleer naar het meest sombere koncept uit het denken van de oudere Nietzsche, t.w. de ‘Ewige Wiederkehr des Gleichen’ (waarover later meer)27.

In tegenstelling tot de gedichten uit Eldorado of zelfs de romans Het verboden rijk en Het leven op aarde, bevat ‘Guanito’ geen spoor van ‘amor fati’ of ‘fröhliche Wissenschaft’, d.w.z. van levenskrachtige lotsaanvaarding in het licht van het niets (niet te verwarren met cynische tragiek). Danig verwonderlijk is dat niet: ik heb elders al verschillende keren kunnen aantonen28 hoezeer de pessimistische Schopenhauer-komponent in het werk van Nietzsche een diepe en langdurige invloed op Slauerhoff heeft uitgeoefend.

Toch wens ik - al te snel meedrijvend op louter (!) ‘Einfühlung’ - het pessimisme in ‘Guanito’ niet meteen strakker te stellen dan de totnogtoe aangevoerde gegevens wettigen. Ik wil geenszins ontkennen dat, literair-kritisch gesproken, op het eerste gezicht (en misschien zelfs nog op het tweede) tegenover de overweldigende beelden van innerlijke en metafysische hel nog enkele zwakke vormen van verweer overblijven. Zo aan de dagzijde het povere klaaglied (de quechua-klacht uit v. 12; maar vergeten wij hierbij niet dat het hele gedicht het verkleinnaamwoord van ‘klaaglied’ als titel heeft meegekregen); zo aan de nachtzijde de woordenloze maar hoe dan ook vergetelheid brengende roes.

Het alchemistisch vat gevormd door de bergen is bijna leeg: aan élan vital op innerlijk gebied, aan ontologisch houvast in filosofisch opzicht (het zeer metafysisch beeld uit vv. 5-6 verkrijgt hier zijn volle betekenis). Maar het absolute nulpunt wordt niet bereikt.

‘Overal gaten waar het gedicht was’29

Het alchemistisch vat van de bergen is bijna leeg, zo klonk het daarnet. Dus niet helemaal leeg? De absolute innerlijke hel of wanhoop zou slechts worden benaderd? In filosofisch opzicht zou, veeleer dan het volstrekte niets, het haast volledige tekort aan ontologische fundering worden uitgedrukt?

Het komt in dit stadium erop aan in te zien dat verwoording ‘an sich’ deze minimale aanwezigheid-in-de-afwezigheid in stand houdt. Uiteraard wordt in het eerste deel van het gedicht de quechua-klacht tegen de hitte expliciet vermeld (v. 12), maar tenslotte krijgt zelfs de woordenloosheid van de afstomping uit deel twee (v. 53 o.a.)... een verwoording vanwege de dichter. Deze paradoksaliteit, zoals nu wel sterk tot uiting komt door het voorkomen, in dezelfde zin en haast naast elkaar, van ‘woordenloosheid’ en ‘verwoording’, is eerder reeds mijn taalgebruik beginnen aantasten. Ik heb uitdrukkingen moeten gebruiken die bij nader toekijken beslist eigenaardig zijn (alleen leggen wij het gewone taalgebruik doorgaans niet écht onder de loep); zo bv. ‘het volstrekte niets’, ‘het haast volledige tekort’ en ‘last hut not least’ het morfologisch altijd ‘hoop’ inkorporerende ‘wanhoop’. Elke verwoording van het niets - ook het woord ‘niets’ zelf - blijft altijd iets anders, en dus méér, dan het niets ‘tel quel’. De obsessionele vermenigvuldiging van de negaties in ‘Guanito’ verandert daaraan... niets.

Hiermee wil ik zeker niet beweren dat taal op zichzelf een positieve kwaliteit zou bezitten; evenmin dat kreatieve verwoording in se een dam vormt tegen het niets. Deze laatste opvatting doet vooral n.a.v. de experimentele en postexperimentele poëzie opgeld - misschien juist omdat de eigentijdse dichters hun lezerspubliek dermate overspoelen met ervaringen van verlies, tekort en leegte dat poëtische zeggingskracht als enige reddingsboei lijkt boven te drijven. Hoe dan ook, ik kan deze stilaan ingeburgerde visie niet onderschrijven; m.i. stelt de mystieke poëzie, waarin taal bestendig wordt ervaren als een rem op de absolute extase, heel duidelijk de eenzijdigheid ervan in het licht.

Overigens verwijs ik met de term ‘mystieke poëzie’ niet slechts naar bv. Hadewijch, Juan de la Cruz, Angelus Silesius e tutti quanti; dichter bij ons, zowel in ruimte als in tijd, kunnen bv. worden vermeld: Slauerhoffs tijdgenoot Van Ostayen met tal van gedichten uit Het eerste boek van Schmoll, Lucebert met de experimentele cyclus ‘Lentesuite voor Lilith’ (uit Apocrief. De analfabetische naam, 1952) en Kouwenaar met de post-experimentele bundel Volledig volmaakte oneetbare perzik (1978).

Enerzijds dam tegen het absolute niets; anderzijds rem op de absolute volheid: elke verwoording, elk gebruik van de taal, blijkt een beperking in te houden. Op het procrustesbed van wat wij in dit geval, met Lacan, de symbolische orde kunnen noemen, wordt de eenmalige en intieme ervaring - die zeer wel de uitersten leegte / volheid kan bereiken - onderworpen aan een proces van vervreemding (want uitgedrukt door een ànders: de taal) en normalizering (want deze taal bestaat uit gemeenschappelijke noemers: woorden)30.

Volgt hieruit dat een poëtische gooi naar het absolute (in positieve of in negatieve zin) de facto een poging impliceert om het onderhuidse van de zichtbare, strakgespannen taallaag te aktiveren? Ik meen van wel en zal gebruik maken van de beschikbare voorkennis i.v.m. mystieke poëzie (deze laatste bezit tenslotte een langere traditie dan de nihilistische, juister: omspant van oudsher nihilistische momenten)31 om aan te tonen hoe in ‘Guanito’ uiteindelijk zelfs de overblijvende druppels levenselexir vervluchtigen.

Over de (eenvoudige) paradoks zal ik niet meer uitweiden. Wij hebben de werking ervan gezien niet slechts n.a.v. de talrijke negaties die de afwezigheid aanwezig stelden (én de aanwezigheid afwezig maakten) maar ook n.a.v. een betekenisvol detail zoals het spel rond ‘vogelvrij’ (v. 33). Ongetwijfeld vormt de paradoks het middel bij uitstek om de taal tegen zichzelf op te zetten; toch blijft hij (paradoxe oblige) aan het gesaboteerde medium gebonden. De hier opgespoorde technieken moeten een extremer karakter bezitten.

Een welbekend maar helaas erg definitief procédé om onder de huid van de poëtische taal te prikken, bestaat uit de inkapseling, in de marge van het poëtisch oeuvre, van de absolute stilte, van het zwijgen van de dichter (Hölderlin, Rimbaud, bij ons Minne en ten dele zelfs Lucebert). Ook Slauerhoff kondigt een dergelijk zwijgen aan; zo in het bekende ‘Woninglooze’ uit ‘Serenade’ (1930):

 
3
1
Het zal lang duren, maar de tijd zal komen
2
Dat vóór den nacht mij de oude kracht ontbreekt
3
En tevergeefs om zachte woorden smeekt,
4
Waarmee 'k weleer kon bouwen, (...)32

Zo ook, en heel sterk, zie bv. de verglijding van toekomende naar tegenwoordige tijd, in het gedicht ‘Saudade’ uit Soleares:

 
6
1
Ik heb alleen herinneringen,
2
Mijn leven is al lang voorbij.
3
Hoe kan een doode dan nog zingen?
4
Geen enkel lied leeft meer in mij.33

Tot zover krijgen wij natuurlijk slechts de paradoksale, en ons al bekende verwoording-van-de-woordenloosheid; verder in het gedicht evenwel wordt het poëtisch stokken daadwerkelijk geïllustreerd, t.w. door het gebrekkige rijm en de inadekwate lengte van v. 3 uit de laatste strofe (even een andere kijk op Slauerhoffs zogenaamde slordigheid!):

 
7
1
Aan de kusten van de oceanen,
2
In het oerdonker van de bosschen,
3
Hoor ik 't groot ruischen nog steeds ontstaan en
4
Zich nooit meer tot een stem verlossen.34

Een illustratie van dit poëtische falen wordt ook ingebouwd in Engeitado’, eveneens uit de bundel Soleares:

 
4
1
Een van hen hoorde ik zingen
2
En mijn kilte tot droefenis dwingen:
3
‘Ik heb niets tot troost dan mijn klacht.
4
Het leven kent geen genade,
5
Niets heb ik dan mijn fado
6
Om te vullen mijn leege nacht.’35

Zowel het gebruik van aanhalingstekens als de inleiding gevormd door vv. 1-2 stellen in het licht dat vv. 3-6 als een citaat dienen te worden beschouwd, m.a.w. dat de poëtische kracht (haast) niet meer van de dichter afkomstig is. Toch heeft deze herhaaldelijk aangekondigde stilte zich niet echt gematerializeerd als wezenlijke toevoeging aan het tot stand gebrachte oeuvre. In 1936 verscheen Een eerlijk zeemansgraf: best mogelijk evenwel dat tal van hierin samengebrachte gedichten uit de periode voor of van Soleares dateren36. Hoe dan ook, kort voor zijn dood (neen, deze laatste heeft niets te maken met het betekenisvolle levende zwijgen waarop ik doel)37 schreef Slauerhoff nog gedichten (o.a. volgens Kelk in de periode 1935-1936 tijdens een verblijf in Merano) en voltooide hij de postuum uitgegeven roman ‘De opstand van Guadalajara’ (1937).

Nog een frekwent voorkomende vorm van ‘taalsabotage’ omvat de muzikalizering van gedicht of tekst (Rimbaud, Schwitters, Finnegans Wake van Joyce op het gebied van het proza; bij ons Van Ostayen en Lucebert). Zeker kunnen hiermee in verband worden gebracht: de inhoudelijke én formele inspeling op de fado-traditie in Soleares en meer in het bijzonder de klaaglijke taalpartituur die bv. in ‘O Engeitado’ aan de hand van langgerekte klinkers wordt gekomponeerd. Maar ook deze muzikalizering biedt nog geen uitkomst m.b.t. het specifieke gedicht dat ons hier bezighoudt: het klankspel valt in ‘Guanito’ binnen de traditionele perken, d.w.z. het blijft ondergeschikt aan de semantische struktuur. Toch vermeld ik deze potentiële vormen van ‘taalsabotage’ geenszins om door eliminatie een of ander bewijs uit het ongerijmde op te bouwen: deze vluchtige steekproeven stellen namelijk in het licht eerst en vooral dat er een aanzienlijke samenhang bestaat tussen de gedichten uit Soleares onderling, vervolgens dat zelfs de destijds zo exotisch lijkende inspeling op de fado-traditie niet als louter ‘thrill’ kan worden afgedaan.

Een doeltreffende maar niet altijd opgemerkte techniek om te rukken aan het touw van de verbale beperking bestaat uit de kreatie van een beweging waardoor diverse fragmenten uit eenzelfde gedicht (of uit een-

zelfde bundel enz.) tegen elkaar opbotsen, elkaar vernietigen of... een vorm van overstijging bewerken. Interne dynamiek, maar waarbij externe denk-, waarnemings- en ervaringspatronen, traditionele en/of mytische schema's en zelfs filosofische systemen een rol kunnen spelen. De band met de verwoording is uiteraard niet totaal afwezig (anders hadden wij eenvoudigweg geen gedicht, of slechts een klankpartituur); toch wordt in sterke mate een beroep gedaan bij de lezer, naast, haast los van de verwoording ‘tel quel’, op zijn kennis van de krachtlijnen in het oeuvre (intertextueel), op zijn vertrouwdheid met de kulturele voedingsbodem waaruit dit laatste is gegroeid (contextueel) en op de eigen existentiële positie die hij t.o. ervan inneemt (intersubjektief). Invoelende receptiviteit is net niet genoeg; deze ‘bewegingen’ ontvouwen zich maar in de aktieve ontmoeting (of moet ik zeggen: konfrontatie) tussen lezer en tekst. Daarmee is zeker niet beweerd dat over aanwezigheid en funktie van een dergelijke dynamiek geen literair-kritische consensus kan worden bereikt. (Tegen de bedenking als zou de hier geschetste situatie slechts een verscherping inhouden van normale leeshouding en/of literair-kritische aktiviteit heb ik geen echt verweer. Tenzij dit: de strukturalistische reduktie van de werkelijkheid tot taal en van de taal tot een keten van louter ‘signifiants’ heeft ons deze vanzelfsprekendheid bijzonder goed uit het oog doen verliezen.)

Een bekend voorbeeld van wat ik hier bedoel, leveren Songs of Innocence and of Experience: door de techniek van de parallelle naar antitetische gedichten bewerkt Blake een fusie tussen radikaal uit elkaar liggende polen, een ‘coincidentia oppositorum’ die door het extatisch karakter van de latere Prophetic Books nog eens extra wordt bevestigd38. Bij ons bv. keerde Richard Minne in het gedichtenpaar ‘Haatrijm’ / ‘Liefde-rijm’ Blakes volgorde om en wijzigde hierdoor de mystieke fusie (vetvloeiing van de tegenstellingen) in een dialektische gedachtengang: liefde - haat - liefde als overstijging van de oorspronkelijke tegenstelling (de derde term vertoont verwantschap met het Duitse ‘Hassliebe’, met de surrealistische ‘amour fou’ en, zoals ik in een vroegere tekst heb trachten aan te tonen, met de Hegeliaanse begrippen ‘syntese’ en ‘negatie van de negatie’)39.

Een vergelijkbare beweging, op de rand van het taalmatige en met een onmiskenbare levensbeschouwelijke implikatie, kan worden aangewezen in ‘Guanito’.

‘De verwikkelingen van oudste, nauwelijks aangebroken tijden’40

‘Guanito’ bestaat, zoals boven in het licht werd gesteld, uit twee delen die overeenkomen resp. met de apollinische dag en de dionysische nacht. Maar wij weten allemaal - hoewel dat in het gedicht nergens expliciet wordt vermeld, hoewel zelfs geen welomlijnd en isoleerbaar procédé op impliciete manier hiernaar verwijst - dat, evenals nacht volgt op dag, een nieuwe dag steevast de nacht verdrijft, vervolgens op zijn beurt in nacht overgaat enz. ad infinitum. Uiteraard worden de twee polen in het gedicht door deze tot de werkelijkheid behorende voorkennis verbonden tot een ‘ewige Wiederkehr des Gleichen’, m.a.w. tot permanentie en onbeweeglijkheid ondanks verandering en beweging.

Nee, dit is geen louter subjektivisme (‘Hineininterpretierung’). Eerst en vooral heeft de dichter de dag-nacht polariteit tenslotte gebruikt; vervolgens wordt nu ook de funktie verduidelijkt van de konstanten waartoe beide uit elkaar liggende polen al bij al bleken samen te vallen, t.w. de haast volledige innerlijke hel, het haast volledige ontologische niets: wat ook de schijnbare evolutie, de ijzeren greep lost geen ogenblik. Er is nog een derde argument: de dag-nacht kringloop wordt namelijk door een àndere cirkelbeweging gedubbeld.

Bewust lij den (dag) breekt tot ‘unheimliche’ onbewustheid (nacht), zo weten wij en ik heb eerder reeds deze paradoksale verbetering een ‘progress into regress’ genoemd. Inderdaad, wij mogen niet vergeten dat ook tussen deze beide polen een welbepaalde relatie pre-existeert uit een toestand van aanvankelijk, primordiaal onbewust-zijn is het individuele bewustzijn ontstaan dat de dichter hier, uit onmacht, opnieuw laat ondergaan in onbewustheid. Tegelijkertijd kan, vóór de lichaamlijke dood (of voor de komplete waanzin) deze regressie naar een vroeger stadium slechts tijdelijk zijn: uit het herwonnen onbewust-zijn moet weer het pijnlijke, onvolkomen bewustzijn geboren worden. Wie vertrouwd is met Slauerhoffs poëzie zal overigens weinig moeite hebben met de hier aangestipte cirkelbeweging: deze laatste speelt een rol in tal van zeegedichten en werd reeds in de debuutbundel Archipel op individueel evenals op kollektief niveau tot (gedeeltelijke) uitdrukking gebracht (zie bv. ‘Verschijning’ voor de steeds onzekere ik-geboorte; ‘Oceaannacht’ I en IIi voor de chaos-kosmos kringloop)41.

Waarop ik nu de nadruk wil leggen - en zeer sterk - is de volstrekt fatale implikatie die deze cirkelbewegingen zonder echte verandering of

evolutie in het gedicht invoeren. Inderdaad, dag of nacht, bewust lijden of ‘unheimliche’ onbewustheid, het maakte wezenlijk geen verschil beide waren negatief, de dag op de quechua-klacht tegen de hitte na, de nacht op de (opium)roes na. Totaal innerlijk lijden en volledig gebrek aan ontologisch houvast worden evenwel pas bereikt door het ontwaken uit de roes in de hernieuwde dag en het telkens opnieuw breken van het bewust lijden tot een onbewustheid/bewusteloosheid die - helaas - nog altijd niet definitief is, m.a.w. door de afschuwelijke kombinatie van instabiliteit (in de vorm die lijden en leegte aannemen) en permanentie (in de aanwezigheid van lijden en leegte). De beweging maakt niets uit, neen, maar zij vormt zelf een kwelling: op zeer doeltreffende wijze slaat zij immers de povere hulpmiddelen die nog overbleven, telkens en telkens weer uit handen. Net zoals in het denken van Nietzsche stoten wij op deze paradoks: alles herhaalt zich op identieke wijze maar wordt - juist hierdoor - steeds erger42 In het alchemistische vat van de vallei verliezen ook de laatste resterende druppels levenswater...uiteindelijk... hun werkingskracht.

‘Alleen in mijn gedichten kan ik wonen’43

Ik hoop dat uit wat voorafgaat, mijn bewondering voor dit gedicht is gebleken, tevens dat zij voldoende werd gestaafd. Nergens vervalt ‘Guanito’ tot ‘Gedankenlyrik’ of ‘Ich-Dichtung’; wel worden een psychologische en een filosofische problematiek geïnkorporeerd en, wat meer is, met elkaar vervlochten. Op de grens van het zegbare worden via een uiterst zinvolle opbouw zowel de absolute innerlijke hel als het absolute ontologische niets ‘aangeduid’.

‘Een uiterst zinvolle opbouw’: over de bewuste intentie van de auteur is daarmee niet veel gezegd; wel krijgt, naar ik hoop, zijn reputatie als slordig dichter een deukje. Deze reputatie berust immers in aanzienlijke mate op een gebrek aan ‘common sense’, d.w.z. aan doordeweeks-logische samenhang. Hoeft het gezegd dat na het buitenlandse surrealisme en na het experimentele en post-experimentele getij in onze eigen literatuur dit criterium hoe dan ook moeilijk hanteerbaar is geworden?

Laat ik aan dit alles nog toevoegen dat ‘Guanito’ een funktionele rol vervult in Soleares en daardoor zichtbaar maakt hoe weinig de eerst gewaardeerde en later gewraakte kenmerken van deze bundel met epigo-

nisme te maken hebben. Blijft wel over: het intensieve gebruik dat Slauerhoff heeft gemaakt én van de literaire en kulturele traditie én van o.m. Rubén Darío's voorbeeld om een referentiekader voor de eigen specifieke beeldspraak op te bouwen. ‘Guanito’ deelt, evenals de andere gedichten uit Soleares, in deze voorstellingswereld, ja.

 

dina van berlaer-hellemans


Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs