|
| |
XXXVII
Int dit capitel, dat hier voor gheit,
Zo heb ic u voorwaer gheseit,
Also mi dat latijn verclaert,
Vander moeder gods upvaert.
Weten / oft god wille / van mi,
Hoe zoe middel es tallen stonden
Tusschen gode ende onsen zonden,
Ende hoe zoe voorden mensche bit
Gode, daer zoe bi hem zit,
| |
| |
Up dattie mensche zo es haer vrient,
Dat hijt met duechden an haer verdient,
Ende hoe dat zoe in allen kere
Zoet die gramscap van onsen here
Jeghen de werelt, dat verstaet,
Ende jeghen de menschelike daet,
Ende verzoent ons ooc mede
Jeghen gode met haerre bede.
Dese werelt in waerre tale
Caritate men niewer ne vint
Ende de waerhede al verdwint.
Ghiericheit, luxurie ende hoverdye
Hebben ter werelt heerscepye.
Ic weet wel, dat nu ten stonden
Met desen .iij. voorseiden zonden
Zo ic bi redenen toghen zal,
Ende lettel yement, zijt ghewes,
Up de werelt nu levende es,
Hi en es met een van desen drien
Besmet of van allen dien.
Of eist dat yement ter werelt es,
Die niet bezondicht en es des,
Ic zoude wanen wel, dat hi
Harde dinne ghezayet zij,
Hem ne let een vanden drien.
Enighe zijn die luxurie vlien
Ende poghen te houden zuverhede.
Dese vint men te zulker stede,
Ende wanen zijn van groter weerden,
Die nochtan stinken van hoverden
Ende draghen in haren moet
Ydele glorie, des bem ic vroet.
Zomeghe hem van zonden gruwen
Ende willen de hoverde scuwen
Ende willen houden, dats waerheit.
Die ghewont licghen toter doot
Ende zijn bevuult met zonden groot
Van luxurien ende ooc mede
Van der groter ghierichede.
Enighe bi daghe ende bi nachten
Hem van deser hoverde wachten
| |
| |
Hi mochte gheliken wel den dwaze,
Die over vule stinkende waze,
Daer hi hem an bevulen zoude,
Een conincrike gheven woude.
Noch vele zotter zo es hi,
Jonc of out, wie dat hi zi,
Die om vuulheit verzuumt te gheven
Die glorie vanden eweghen leven.
Ende dat doet / dickent openbare
Die zotte mensche, die zondare.
Deser zotten vint men over al,
Lasen, nu een groot ghetal.
Zijn zij niet wel zere zot,
Die zecghen ieghen haren god?
Die prophete zeicht te desen,
Also wij in scrifturen lesen,
Wie dat zulker zonden pleicht,
Di hi zinen sceppre contrarie zeicht.
Den erdinen potte mach hi gheliken,
Die ghemaect es vanden slike.
Also ic merke bi redenen groot,
Het ware een wonder harde groot,
Dat potten contrarie spraken
Den meesters, diese selve maken.
Dit ware een wonder vanden potten.
Dus altemale die quade zotten
Zoude god doemen, woudi hem gramen,
Waert dat ons niet te hulpe quame
Onse zoete vrouwe met snellen kere;
Ende zochtede die gramscap van onsen here.
| |
| |
Hier of gaf ons figure goed
Techuites, dat wijf wel vroet.
Van haer staet ghescreven dit,
Dat zoe zochtede van david
Dien verstormden evelen moet
Jeghen absaloen, als ic verstoet,
Die zinen broeder hadde verslaghen
Daer te voren in corten daghen.
Bi dat absalon, also ic las,
Aldus broeder slachtich was,
Zo versta ic wel daer mede
Den zondare te deser stede,
Dewelke boudelike als onvroet
Jeghen zinen scepper mesdoet
Ende cruust gode noch ene waerf,
Zinen broeder ./ die vor hem staerf.
Zinen broeder had dood, als ic began,
Ende hi daer toe was zo coene,
Dat hi dat bestont te doene,
Bi zinen lande, es mi bediet,
En moeste wonen buten den zinen
In dat land der sarrazinen,
Ende aldus eist, na mijn verclaren,
Min no meer vanden zondaren.
Achter dien, ic maex u vroet,
Zo ne heift hi groot no cleene
In hemelrijc wuenst ne gheene,
Voor dat tusschen den zondaer daes
Ende gode /. es ghemaect den paes
Bi der heligher moeder ons heren,
Die wij met rechte moghen eeren.
| |
| |
Dat gods moeder sinte marie
Ons middellighe es, als ic lye,
Daer of es ons figure bekant,
Also ict in scrifturen vant,
Van enen wive, zijt zeker das,
Die in abelen wonende was.
Achter dien, verstaet al bloot,
Dat absalon was ghesteken doot
Van joabpe ./ al daer hi hinc
Bi zinen hare ./ om die dinc,
Dat hi woude coninc wesen,
Als ghi hier voren hebt ghelesen,
Zo woude regneren een daer na
Ene zuene, hiet botri cyba,
Ende heift hem, alst es ghescreven,
Jeghen den coninc david verheven
Ende ontseidene in waerre dinc.
Ene stede hi ooc in ghinc,
David beleide die stede te hant
Ende joab met groten ghere,
Die prinche was van davids here,
Ende wilde, dat es waerhede,
Al te nieten doen die stede
Om die redene, verstaet den fijn,
Dat hem cyba onthilt daer in.
Een vroet wijf, dats waerhede,
Die bi haerre groter wijsheit
Zocht maecte, dat es waerheit,
| |
| |
Die gramscap vanden coninc
Ende ooc des princhen, verstaet de dinc,
Die poorters hem of slaen daden
Ende worpent over de mure,
Ende worden dus verlost om dit
Vanden gramscepen van davit.
Cyba, dese hoverdiche man,
Daer ic te voren of began,
Die hem ieghen den coninc zijn
Verhief, also ons toocht tlatijn.
Die bediet, ghelovets mie,
Gode onsen scepper contrare,
Ende es ooc, wilt verstaen,
Des coninx stede in ghegaen
Daer ic die ziele bi versta
Vanden zondare, ic maex u vroet,
Dewelke in hoverden mesdoet,
Daer die prinche vanden here
Des hemels ./ up vergraemt es zere
Toter tijt ende der wile dat hi
Jeghen hem weder verzoent zi,
Ende dat bi desen vroeden wive,
Daer ic marien bi bescrive.
Nu zal die zondaer, eist wijf of man,
Dat hooft of slaen vanden cyba,
Daer ic de hoverde bi versta,
Ende werpen dat ute ziere stede,
Dat es ute ziere ziele ghereede,
Dat hi ghecrighe in zulken kere
Die gracie van gode onsen here.
O zoete lhesu, wel lieve here,
Doe mi met diere heligher lere,
Dat ic moete tallen stonden
Dat ic in dijn rijc daer boven,
Daer di alle zalighen loven,
Moete ere victorien crone draghen
Ende daer wonen tallen daghen.
|
|
Auteursrecht onbekend