De spieghel der menscheliker behoudenesse

(1949)–Anoniem Spieghel der menscheliker behoudenisse– rechtenstatus


XXVI
[Folio 67c]
Int capitel dat hier voren Staet ghescreven, machmen horen Ons heren pine bitter ende wreet, Die hi om onsen wille leet. In dit capitel al zonder waen Willic die waerheit doen verstaen Van der compassie ende rouwe, Die leet gods moeder onse vrouwe. Als cristus onse werde here Was ghepassijt aldus zere Om onsen wille, als ic ghewouch, Dat hi minnentlike verdrouch, Zo was zijn lieve moeder daer, Dewelke alle die pine zwaer, Die men hem dede in dien daghen, Met hem in compassien woude draghen, Om dat vervullet zoude wesen Dat scarpe woort, daer wi of lesen, Dat die oude sijmeon ghewouch, Als zoe haer kint ten tempel drouch, Ende zeide aldus, es mi verclaert "Dijn ziele zal dor snyden een zwaert." Och, dat zwaert, daer hi af sprac, Marien nu int herte stac, Want die pine, die cristus leet, Als een zwaert haer herte dorsneet.
[Folio 67d]
Ende wat pinen men onsen here dede, Die dedemen onser vrouwen mede, Daer in leet zoe zo grote pine, Dat zoe zelve die passie zine Liever over hem hadde ghehat, Dan haer kint, verstaet wel dat. Dese droufheit ende rouwe, Die gods moeder onse vrouwe Ghedoghede aldus over zere Dor die passie van onsen here, Heift ons jacob, als men ons leert, Wilen wel ghefigureert Ten tiden, dat beweende de ghone Joseph zinen gheminden zone. Deze jacob, daer ic of zeide, Hadde in meerre werdichede Desen joseph, dat es waerheit fijn, Dan enich vanden kindren zijn. Ende hi hadde joseph doen maken Eenen roc van vreimden laken, De welke roc, also ict las, Verchiert met menigher vaerwen was, Ende was, als die materie wijst, Harde constelijc ghepollijst. Te enen tiden, verstaet den fijn, Zo zendene die vader zijn Te zinen broeders ./ die scapen wachten. De welke namen joseph met crachten ... ...
[Folio 69a]
Om zine absencie moeten weenen Ende nemmermeer zoudzoe cesseren Van weenen ende van doleren. Ter materien ic weder kere. Als joseph dan onsen here Aldoot vanden cruce dede, Also mesmaect zijn helighe lede, Onse lieve vrouwe die was daer, Bevaen met groten rouwe zwaer, Om dat zoe zoude gods lechame Draghen met haren aermen bequame, Dat deedsoe minlijc te diere stont. Doe waren wel die scrifturen cont, Die in cantyken ghescreven zijn, Dat van myrren tbondelkijn Wuende tusschen den borsten van hare, Gods moeder, der zuvere care. Ach, hoe bitter was te diere stont Van myrren ghemaect tghebont, Dat wuende tusschen den borsten haer! Welc waest dan die pine zware Ende alte male die zeericheden, Die zoe bin dien daghe heift leden. Mach niet wel dit bitter pijn Een bondelkin van myrren zijn, Daer of dat zeid de scrifture, Dat zoe smaect al te zure? Entie grote rouwe van huer Was ghelijc der myrren zuer. Ghelijc men ooc te gader hoopt Een bondelkin, als ment cnoopt, Zo mach hare pine te gader zijn Ghecompareert een bondelkijn. Wij zien, zo een wijn zoeter zij Ende coelre mach wesen hi, Zo vele de staerker zal hi zijn, Als men daer of maect ayzijn. Ende dies ghelike, zo ict bekinne, Zoe meerre ende zoeter was die minne. Die onse vrouwe tot onsen here Drouch met goeder herten zere, Zo vele te meerre was dat leet Tusschen hem beeden dat ghesceet.
[Folio 69b]
Om dese redene, verstaet mie, Was die reyne maghet marie Ghefigureert ende wel bediet Bi eenen wive, die noemi hiet, Wiens kinderen doot waren, als ic las, Daer zoe zo drouvich omme was Ende weende zo zere mede Ende doghede grote bitterhede. Een dinc sprac zoe, also ict weet. "Ic wille niet dat ghi mi mee heet Bi deser name noemi, Twelke scone / te zecghen zij, Maer ic wille dat ghi mie Noemt te rechte ende heet marie, Daer bitter bi es te verstaen, Want ic met bitterheden bem bevaen. God die almoghende here Heift mijn lijf vervullet zere Met rouwen ende met bitterheden." Ende dit zeidsoe met waerheden, Als zoe beweende met rouwen groot Haerre liever kinder doot. Te rechte es gods moeder weert Bediet ende ghefigureert Bi desen wive noemi, Want zoe niet alleen ne zij Van enen kinde aldus gheweist, Also men in scrifturen leist, Maer zoe es gherooft van tween Haer natuerlike kint was teen
[Folio 69c]
Bi vleescheliker generacie Ende maghet blivende bi gods gracie; Ende dat ander kint, wilt gomen, Hadzoe bi cueren an ghenomen, Want zoe es na rechter waerhede Moeder der ontfarmichede. Die ghewareghe zone, dar ic lyen, Van onser vrouwen sinte marien, Dats cristus onse behoudre weert; Dat ander kint, marien begheert, Was dat menscelike gheslachte, Dat zoe nam in hare wachte. Marien zone / gheestelike, Dats jhesus, god van hemelrike, Was ghestorven in pinen groot Metter lechameliker doot. Maer dat kint, dat zoe heeft begheert, Dats tmenscelijc gheslacht ghecompareert, Dat was ghestorven iamerlijc Metter doot der hellen slijc. Voort zo waest doot zonder waen, Gheestelike te verstaen, Want die lieden al ghemeene Van der werelt groot ende cleene Hadden ghelaten ./ altmeeste deel, Dat rechte ghelove gheheel, Ende daer bi waer sij zekerlijc Alle ghestorven gheestelijc. Dus was marie in groten leede, Om dat dese kindren beede Aldus iamerlijc zijn ghestorven. Des heeftze groten rouwe verworven Ende leed bitterlike smerte, Want zoe met al haerre herte Gode minde, dats waerhede, Zo deedsoe ooc den mensche mede. Ende al waest, dat zoe dus mint Jhesumme, haer wellieve kint, Met goeder herten harde zere, Ghelijc haer selven ende mere, Nochtan marie dat wel woude, Dat onse here sterven zoude Ende dat hi met ziere doot Ons zoude lossen uter noot.
[Folio 69d]
Gods moeder, die ghelovet sij, Die hadde vele liever, dat hi Onsculdich zoude wesen over huus Ghedood ende ghehanghen ant cruus, Dan dat wij in groter noot Met der eweliker doot In der hellen bitter pijn Ewelijc verdoemt te zijn. Des moet zoe te rechte wesen Van ons ghelooft ende ghepresen Hier ute moghen onse zinnen Wel merken ende bekinnen, Hoe zere dat ons marie mint, Die haer wellieve, gheminde kint Begheerden te pinen ende te doden, Om ons te lossene uter noden, Ende zelve dien rouwe liden mede Ende dat om ons zalichede. Elc merct wel, die vroesceip heift, Als men een dinc om tander gheift, Dat men liever heift dan tgoet, Dat men daerover gheven moet, Of die men daerover neimt, Dan die men te gheven teimt. Dus scijnt, dat onse vrouwe ons minde In ere maniere boven haren kinde, Die liever hadde dat haer kint Also zoude zijn ghepijnt Om onsen wille ende sterven, Ja, ant cruus de dood verwerven, Dan wij inder hellen pijn Ewelijc verdoemt zouden zijn. Ooc moghen wi merken allegader, Hoe zere ons minde die hemelsche vader, Die ute zinen helighen scoot Zende neder om onse noot Zinen ghebenediden zone Van boven uten hoghen throne, Ende lietene passien ende quellen, Om ons te lossen uter hellen. Marie entie hemelsche vader Minden ons zere beede gader, Also ic hier te voren zeide. Zo dede ooc die gods zone mede,
[Folio 70a]
Die dor ons daelde ende wort man Ende dede eens cnapen cleedren an Ende heift dit al dor ons gheleden Ende dat tot onser zalicheden. Om dat zij dus zijn onse vrient, Hebben zij alte wel verdient, Dat wijse met al onsen zinnen, Zo wij meest moghen, weder minnen O zoete jhesu, ic bidde di, Dattu wils verleenen mi, Dat ic dine minne zoete Altoos zo verpeinsen moete, Ende in mi zo zijn gheprent, Dat ic na mijns levens hent Moete wonen in dijn rike Met di, here, ewelike / Amen

Vorige Volgende

XXVI