Het speel-schuytje met vrolyke naay-meysjes zingende en queelende de aldernieuwste gezangen
(1751)–Anoniem Het speel-schuytje met vrolyke naay-meysjes zingende en queelende de aldernieuwste gezangen–
AuteursrechtvrijOp een aengenaeme Voys.
WAt mag daer wesen wat mag 'er zijn
Dat al de bladere verdorret zijn,
O Moeder ik ben 'er geen maget reyn,
Ik draeg by de Ruyter een kind so kleijn.
| |
[pagina 17]
| |
Draegt gy by de Ruyter so klijne kind
So ziet dat gy daer den vader vind,
Ik zie daer den vader voor my staen,
En ik derf daer niet een oog op slaen.
Derft gy daer niet een oog op slaen,
Gy dorst daer wel by te Bedde gaen,
O moeder het geschiede by de nagt,
Het was zo donker dat het niemant zag.
De landsknegt agter de deure stond,
Hy hoorde dat oude wyfs valse grond,
Zoete Liefje wou gy nu met my ryden,
Of wilt gy by u vrou moeder blijven.
By myn vrou moeder en blijf ik niet,
Liever met de Ruyter in swaer verdriet,
De lands knegt hadse lief en waert,
Hy sette mooy Elsje voor hem op 't paerd
Doen hy dat smalle pad ten halven quam;
Groot arbeyt quam mooy Elsje an
Soete lief wilt gy 'er wat sagter rijden,
Ik kryg sulke pijn in mijne zijde.
De Ruyter stak zijn paerd met sporen:
Of hy mooy Elsjen dats niet en hoorde,
Doe dat smalle pad ten eynde quam,
Swaer arbeyd quam mooy Elsje an.
En is hier niet een huysje dan,
Daer ik een weynig in ruste kan,
De Ruyter ging daer een huysje maken
Van distelen en doornen en hooge staken.
Al in dat huysje was venster nog deur
De Ruyter hing daer zijn mantel veur,
Zoet liefje wilt gy wat van my treden,
Maer als ik ween komt gy dan weder.
Eer dat zy weende was 't meysje dood,
Doe was de Ruyter in grooter nood,
De Ruyter ley'er zijn hoofje op een steen
Van rouwe brak 'er zijn hert aen tween.
|
|