Spektator. Jaargang 3

[p. 657]

[Gedichten van Harry Verkooijen]

In penseel zie ik het tafereel

van achter de groengeverfde leuning.
Tot onder het bruggeoog verder
fonkelen de lichtpunten
uit de donkere spiegel van het watervlak.
Ook de maan blijkt een lamp gelijk.
Dan zie ik, dat de bol maar half,
het water drabbig en borrelend is.
Overeind staren nu de stenen muren
van de walkanten in de dubbele diepte,
spiegel van de nacht.

Zacht verspreidde zich

onder een verzonken zon
de betoverende geur
van slechts 3 geopende tongen
kamperfoelie.
Diep in mijn hart
voel ik het opiaat stromen:
Begoocheld keek ik je aan,
begrijpen deed je me niet.
Logisch gesproken zou
een verse kamperfoelie
verdampen.

Harry Verkooijen