Spektator. Jaargang 3

[p. 579]

[Gedichten van Harry Verkooijen]

Door de zwarte spreidstand heen

drijven grauwe vlagen,
bevlekt met het lover van de herfst.
Onder de eik worden twee mensen
uit het wrak van chroom en lak
met hun rood weer aards.
Dor van een jaar ademen
hebben zich onder de bodem
bladeren verspreid.
Onbeheerd, wit op de zitting,
liggen de bloemen
van een boeket asters:
De hand die ze hield
is als een handschoen.

Via een medium

zag je door de staalblauwen filters
sommige van mijn kinderen.
Of ook verbaasde ik me
over het rood binnen het vlasgeel,
dwars over het hoofd.
Steeds glimlachend informeerde je
naar toestanden van het hiernamaals,
de toekomst en het heden.
Bijna geloofde ik je het antwoord
te kunnen geven.
Harry Verkooijen