Spektator. Jaargang 2

[p. 258]

In memoriam Wilfred Smit

Wilfred, terwijl ik dit schrijf
kijk je toe.
Niet dat de hemel bestaat,
maar over mijn hoofd heen kijk je
naar dit papier
terwijl ik emoties wegschrap
en ergens anders weer neerzet.

Je vraagt of ik misschien geschrokken ben
omdat ik het had kunnen zijn
die zo plotseling stierf
maar daarbij lach je vriendelijk
over mijn tranen
die pas werkelijk aanstalten maken
als ik ‘tranen’ heb opgeschreven,
voor jou die
niet eens van tranen hield.

Hand in hand liepen wij door de stad
in het holst van de nacht, zo intiem
als de frustraties toelieten,
met mijn kinderen heb je gespeeld
en je was er na aan toe
om van ze te houden.

‘Maak het niet te lang,’ zeg je,
‘volgens Catullus
is een lang gedicht een lang kwaad.’

Dus vaarwel, Wilfred.
Bedankt voor alles, Wilfred.

Willem Wilmink