Tweede Deel van Sparens Vreugden-Bron

Vytstortende Soo Nieuwe als Singens-waerdighe Deuntjens

[p. 205]

Astrea, waerde Maeght,

Voyse: Ey Sylvia gaet heen, 't is langh genoegh, &c.

AStrea, waerde Maeght,
Vliedt niet die u nae-jaeght,
En wilt hem niet bedroeven,
Maer wilt hier een weynigh toeven.

2 Ay! wilt soo hardt niet vlien.

Neen saft, laet my betien,
En laet my in mijn vreden:
Want ick acht gheen Minnaers Eeden.

3 De Eeden van die mint,

Die werden van de windt
Als krachteloos verdreven,
En als op een Stroom gheschreven.

4 Want als ghy nu ghenoot

De weelde van mijnSchoot,
Zoo soudt ghy van my vluchten,
En laten my, Maeght, in suchten.

5 Astrea, neen, ick zweer,

Dat ick gheen aer begheer,

[p. 206]

 

Dan u: dus ô mijn Schoone,

 

Wilt my toch met we'er-min loonen.

 

6 Eer sal Diana self

 

Door 's Hemels blaeuw ghewelf

 

Haer Broeders Waghen nemen,

 

Eer dat ick u Eer sou schennen.

 

7 Eer val de Zon

 

In't diepst van Acheron.

 

Eer ick u sal verlaten:

 

Dus wilt my niet meerder haten.

 

8 Astrea daer's mijn Handt

 

En Trouw, tot onderpandt:

 

Dees Kus die sal ghetuyghen

 

Dat ick my nae u wil buyghen.

 

9 Coridon boet nu vry

 

V lieve lust aen my,

 

Nu ghy u Trouw te vooren

 

Zoo duur hebt aen my ghezwooren.

 

10 Met Coridon toeschoot,

 

En heeft haer Borst onbloot:

[p. 207]

 

Kussende die teere Leden

 

Voelde hy voort nae beneden.

 

11 Coridon niet te veer,

 

Neen saft, dat krenckt mijn Eer,

 

Ay, bid' ick, houdt u handen:

 

Want ick voel mijn Hartje branden.

 

12 Iupijn die sou het sien,

 

En klappen 't aen de Lie'n,

 

En segghen tot mijn schanden.

 

Stucken zijn Astreaes banden.

 

13 Sorght niet, mijn Lief Astre',

 

Iupijn die de'e het me'e,

 

Vandt onder 't lieflijck speelen,

 

Gaet zijn lieven Ionghen streelen.

 

14 Hier me'e soo zweegh sy stil.

 

Coridon de'e zijn wil,

 

En pluckten 't Maeghden-Roosje:

 

Maer Astrea kreegh een bloosje.

     Springt niet// of dwingt yet.

     T. A. Ducens.