't Eerste Deel, van Sparens Vreughden-Bron

Uytstortende Ueel Nieuwe als Singens waerdighe Deuntjens

Nu laetst als Clarimeen,

Stemme: Ie ne puis eviter, &c.

Of, Sa sa mijn Herders riet.

NV laetst als Clarimeen,
Lach ick in het Bos alleen:
Daer sy soo vaeck genoot met soet vermaeck:
De reuck van ‘t groen gewas,
En ‘t nat bedoude-gras,

[p. 160]

 

Hoe ‘t Pluym-gediert,

 

Op tack en tellich swiert:

 

Doen uyten haer hertje dese reen

 

Tyter waer sy’je,

 

Ach waer ick by’je,

 

Ick was te vreen.

 

2 Ghy Boomtiens die alleen

 

Mijn klachiens en geween,

 

Vaeck heb gehoort, en ‘t lieve stems accoort,

 

Met uwe tackjens lilt,

 

Ghy soete beesjens schrilt,

 

En schaetert uyt, dat uwe galm stuyt:

 

Soo verre dat het by Tirsis gae:

 

Dwinght hem te minne,

 

Sijn Herderinne,

 

Ick bidt doch drae.

 

3 Terwijl sal ick in’t groen,

 

Mijn Minne-suchjens voen,

 

En singen uyt ‘t geen Thirsis op sijn fluyt:

 

Voor dese queelde staegh,

[p. 161]

 

Wanneer ons lusjens graegh,

 

Het soet genoot: ‘tgeen ons Natura boot:

 

Gaet bidt ick haest u, doch wat drae,

 

Ick sal met lijden,

 

Van hem verblijden,

 

‘t Gewenste Iae.

     Lust baert wijsheyt.