't Eerste Deel, van Sparens Vreughden-Bron

Uytstortende Ueel Nieuwe als Singens waerdighe Deuntjens

[p. 117]

Aen de Speelnootjes.

SPeelnootjes nu toont vreught, ‘t is hier geen tijt van veynsen,
Dan ‘t schijnt aen u ghesicht dat ghy zijt vol ghepeynsen,

Wat quelt nu u ghedacht, komt seght het eensjes uyt,

Of denckt ghy wat een vreught het is, te zijn de Bruyt!

O jae, ick raedt, ghy lacht; maer soete Speelgenootjes,
En sou ‘t gheen vreughde zijn? de dertele Minne-goodtjes

Die hippelen van vreught rontsom het Bruylofts-bedt,

Daer Hymen sit en wacht, met aerdigh kruyt beset;

Of soo ghy ‘t niet ghelooft, soo wilt het selver vraghen,
Of morghen, aen de Bruyt, of sy gheen goet behaghen

En schept in desen Staet, ick wed’ sy daed’lick seyt,

Speelnootjes, dese Staet is vol van soetigheyt:

En ‘k meense dan noch wel u luystert eens in d’ooren,
Speelnootjes, soo het u oock een-mael komt te vooren,

Of ist op goeden voet? en veynst u langher niet,

Der Maeghden staet, by dees, die acht ick maer verdriet.

Dat ‘s onghetwijfelt waer. Dus sal men niet meer spreken
Van dese saeck, maer daer een spelletje by steken,

[p. 118]

 

En maken dat de Bruydt eens by den Bruygom raeckt

 

Alleen, daer Sy, en Hy, oock langh heeft naer ghehaeckt,

 

En dan met vreught, te saem eens lustigh om-ghespronghen.

 

Nu, tot inleydingh dan, dit Liedtjens eens ghesonghen.