't Eerste Deel, van Sparens Vreughden-Bron

Uytstortende Ueel Nieuwe als Singens waerdighe Deuntjens

[p. 86]

[Verheft u naer gheluyt]

Stemme: Dat Philis reyst en spoet.

VErheft u naer gheluyt,
Barst droeve tranen uyt,
Mijn hert van droefheyt sluyt,
Ach milde goden!
Gheeft dat ick eens de min
Gheniet, van mijn goddin,
Of sal haer wreede sin
Mijn droevigh dooden?
Ey lief bedaert! en wilt mijn gheven,
Voor dit verdriet een vrolick leven.

2 Ick sweer mijn engel dan,

Dat by soo verr’ ick kan,

[p. 87]

 

Of worde mach u man,

 

Ghy sult bevinden,

 

Dat noyt geen minnaer, trouw

 

Betoonden aen sijn vrouw,

 

‘t Gheen ick betoonen souw,

 

Aen mijn beminde,

 

Altijdt met vlijt, en naerstigheden,

 

Mijn willich hert aen u besteden.

 

3 Maer soo mijn droef gheklach

 

Op u niet winnen mach,

 

Soo sal ick dagh op dagh

 

Quijnende sterven,

 

Of siet mijn truerigh hert,

 

Dat nu gepijnight wert,

 

Sal om u lief soo vert

 

Wtlandigh swerven,

 

Dat niemandt hoordt of weet sijn leven,

 

Waer dat u slaef sal zijn ghebleven.

 

4 En schoon of d’Opper-Heer,

 

Gaf dat ick weder keer,

[p. 88]

 

Soo sal ick nimmermeer

 

Zijn als voor desen,

 

Verandert van ghestalt,

 

Ghelijck een mensch vervalt

 

In haer minne staet, soo salt

 

Dan met mijn wesen:

 

Dan sult ghy d’uytgeteerde leeden

 

Quynende na mijn graf sien treeden.

 

5 Sal dan mijn droeve pijn,

 

Mijn doodt u leven zijn?

 

Sult ghy u leet op mijn

 

Onschuldigh wreecken?

 

Doet mijn vry al de spijt,

 

V slaef lijdtsaemich lijt,

 

Terwijl mijn droeve tijt

 

Nu is verstreecken;

 

Soo bid’ ick lief noch eens, u kaecken

 

En lipjes voor mijn doodt te raecken.

     I. I. van Asten.