't Eerste Deel, van Sparens Vreughden-Bron

Uytstortende Ueel Nieuwe als Singens waerdighe Deuntjens

[p. 9]

[Nu dat mijn Harderin danckbaer wil wesen]

Stemme: Serbande.

NV dat mijn Harderin danckbaer wil wesen,
Voor al de rouw die mijn Zieltje besat:
Nu ick ten eynde ben van al mijn vreesen,
En dus geraeckt ben op weer-Liefdens pat,
(Daer ick te voooren tot loon van mijn deught,
Niet vondt als spot, en smaet, in plaets van vreught,)
Soo bevind’ ick nu te recht waer te zijn,
Dat minne volght nae langh gelede pijn.

2 Haer lonckend ooghjes die eerst hiel gevangen,

Mijn ziel in boeyens die schenckt sy ny vry:
Mits sy mijn Minne getoetst heeft soo lange,
En nu niet meer laten wil in de ly,
Dus schenckt sy uyt liefde, tot danckbaerheyt,
Haer weder-liefd in plaets van stuerigheydt,
En ick bevind’ nu te recht waer te zijn,
Dat minne volght nae langh-gelede pijn.

[p. 10]

 

3 Herders, Nae-jaden, en ghy Bos-godinnen,

 

Telgh-rijcke Boomen, en ghy naere nacht,

 

Cristalle stroomen getuyge mijns minne,

 

Die vaack gehoort hebt mijn droevige klacht,

 

Ey! wilt u verheugen en vlecht haer een krans,

 

Die mijn verhuysde ziel hersteld in haer glans,

 

Mits ick bevind nu te recht waer te zijn,

 

Dat minne volght nae langh-geleden pijn.