Sommighe leerachtighe geestelijcke liedekens
(1609)–Anoniem Sommighe leerachtighe geestelijcke liedekens–
AuteursrechtvrijOp de wijse vanden 90. Psalm.Singt met aendacht. O mijn volck, wilt mijn leering nu aenhooren,
Neycht u verstant wilt open doen u ooren,
Verneemt mijns monts schoon end heerlijcke reden.
2 Van my werden Godes wercken beleden,
Van sijn groot daden wil ick doen vermaen,
Die onse God hier voormaels heeft ghedaen.
3 De vaden die ons voortijts zijn vermondet,
Die ons ons' grootvaders hebben verconden,
| |
[pagina 245]
| |
4 Dat sy de kindren oock wisten al voren,
Die noch naer hen souden werden geboren:
Op datse wisten den roem end de cracht,
End wercken groot onses Gods hooch geacht.
5 God heeft in Iacob sijn verbont gegeven,
End in Israel sijn gheset ghedreven,
dat onse voorvaders hen souden keeren,
Om van gheslacht tot geslacht dit te leeren:
6 Op dats'de kindren claer ende bloot,
Vercondichden des Heeren wercken groot.
7 Op dats' op God alleenlijc mochten bouwen,
Sijn groote wercken vastelijc onthouwen,
End sijn wetten bewand'len end beleven,
8 Niet als haer Vaders, die waren begeven
tot moetwille, met een hert erch end fel,
End teghen God steedts geweest zijn rebel.
j. Pause.
9 Sulcx is in Ephraim seer wel gebleken,
die inden strijt van God zijn afgheweken,
Of sy schoon met boghen gewapent waren,
End int schieten constelijck wel ervaren.
10 Want sy hielden niet des Heeren verbont,
End verwierpen sijn wet tot aller stont.
11 Sy hebben des Heeren schoon wonder wercken,
die sy hebben connen sien end selfs mercken,
Vergeten end veracht tot boosen gronden:
Ia die sy gesien hadden end bevonden
In Egypten, ende in dat velt Soan,
| |
[pagina 246]
| |
Die haer grootvaders selfs daer sagen an.
13 Hy deelde t'meyr en ooc de waterstroomen,
End liet al sijn volc droochs voets daer door comen,
Twater bleef als mueren vast in sijn stede.
14 Door een wolcke leyd hy tvolck sdaechs met vrede
En snachts door een calamme vyers seer claer,
Om sijn volck te leyden sonder gevaer,
15 God brac de steenrotsen door sijn cracht spoedich,
Op dat sijn volc mocht drincken overvloedich,
In de woestijne, daer hy uyt den steynen,
End uyt den clippen voortbracht de fonteynen:
16 End gaf water met sulcken overvloet,
Dat daer stroomen liepen des waters soet.
ij. Pause.
17 Doch sy hebben al tsaem ghedaen veel sonden,
End God tot toorn verwecket tot dien stonden.
18 Sy hebben hem versocht na hare wijse,
In de woestijn, end daer begeert niet spijse,
Na haren lust versaet te zijn wel seer,
19 Sy murmureerden so tegen den Heer.
Soud' God (seyden sy) ons in dees woestijne,
Den disch connen decken met spijs end wijn?
20 Wt den geslaegh'nen steen de stroomn dronghen,
End de wateren seer haest daer uyt sprongen,
| |
[pagina 247]
| |
Soude God ons hier connen geven ons broot,
Ende ons spijsen met vleesch in desen noot?
21 Daerom als God dees blintheyt ginck aenmercken
wert hy seer gram, end wilde haer niet stercken,
Terstont sachmen een groot vyer haest ontsteken,
Over dat saet van Iacob, die af weken:
Hy verderf de kinders van Israel,
22 Om dat sy op hem niet en betrouden wel.
23 Want daer sy sulcken noot hebben beseven,
God hadde den wolcken gebodt gegeven,
End den Hemel ontdaen in openbare:
24 Hy regende t'manna der ganscher schare,
So dat sy zijn gheworden tot dier stadt
Des Hemels broot geheel vol ende sat.
iij. Pause.
25 De sterflijcke mensch daer zijnde geseten,
Heeft vast dat broot der Engelen vergeten,
Dies is hyhaest sadt gheweest boven maten,
26 God heeft de winden seer sterck waeyen laten,
Den eenen uyt den zuyden door sijn cracht,
Den anderen heeft hy uyt oosten gebracht,
27 Daer na heeft hy dat vleesch van smake goedich
Ghereghent uyt den Hemel overvloedich,
End gelijck des sants veel is in ghetale,
| |
[pagina 248]
| |
Gaf hy hen vogels t'eten al te male,
28 Die vielen op den legher over dreyt,
In den tenten hebbensy die bereyt.
29 So wert dese hoop swaerlijc om versaden,
Seer vol zijnde met dees spijs overladen,
Haren lust coelden sy op deser wijse:
30 doch sy aten noch steets van deser spijse,
Ia hadden noch even tot deser stont,
t'vleesch tusschen den tanden in haren mont.
31 Als God gram wert, en dit volc liet verderven,
End de voornaemst onder hem over liet sterven,
Ia haestlijck sterven de voornaemste seere,
32 doch heeft dese boos aert God haren Heere
Voortaen vergramt, end sijn eere gherooft,
End sijner wonderwercken gheen ghelooft.
iiij. Pause.
33 Daerom zijn sy ghestorven in ellenden
End hebben haest haren tijt moeten enden:
34 Dies als sy sulcx onder malcader sagen,
Begonstense na God den Heer te vraghen,
Een yeder heeft vroech, jae voor den dacheraet,
Ghesocht Godes gemoed in sulcken staet.
35 Dan bedachtense dat Godt int benouwen
Een toevlucht is, daer op men mach vertrouwen,
die door sijn cracht end stercte wijderdadich,
Di verlost, die hem vertrouwen gestadich,
| |
[pagina 249]
| |
36 Maer sy huychelden steets met haren mont,
Haer tong sprac niet dan leugen inden gront.
37 Met herten wilden sy God niet aencleven
In sijn verbont zijn sy ooc niet gebleven,
doch so ghenadich is de Heer bevonden,
38 dat hy hen vergaf haer schantlijcke sonden:
Hy keerde sijn gramschap groot van hen af.
End stilde dickwils sijnen toorne straf.
39 Hy bedachte dat haer swacke natuere
niet anders dan een vleesch was telcker ure,
End als een windt die door vliecht sonder keeren.
Hoe dickwils hebben sy den Heer der Heeren
Tot toorn verwect, en seer bedroeft gemaect
In de woestijne, die van hitten blaeckt.
v. Pause.
41 Dit volc om God te tergen gaet gheneghen,
Heeft hem versorcht altijt end aller wegen,
Iae heeft willen meesteren allen tijden
den Heyligen Israels sonder mijden,
Niet denckend aen sijn hant, daerdoor dat sy
Van haer vyanden ghemaeckt waren vry.
43 Hy heeft hen wonderteeckenen ghegheven,
Die hy in Egypten hadde bedreven:
In Soan heeft hy sijn daden vermeeret,
| |
[pagina 250]
| |
44 Daer hy twater haest in bloet heeft verkeeren,
De beken waren bloet, dies met verdriet,
Verginc tvolc, end conde sulcx drincken niet.
45 Dan sant hen Godt wormen boos boven maten,
Dies' al, ja selfs tot inden bedden aten:
Vorschen plaechden den oock aen alle sijden,
46 Inden vruchten moesten sy schade lijden,
Vanden rupsen diese hebben ghequelt,
De sprinchanen verdorven t'gantsche velt.
47 Haer wijngaert wert met den hagel geslagen,
Over de vijchboomen vielen veel plagen,
48 Met hagel is al haer vee om gecommen.
Tvyer verteerde de cudden oock alommen:
49 Summa, hy heeft over hen int gemeen,
Sijnen toorn groot uytgestortet met een.
Hy lietse seer straffen in allen saken,
Door d'Engelen die bereyt zijn tot wraken.
50 Hy maecte plaets in sijn gramschap seer crachtich
Niemant en verschoonde de Heer almachtich.
Haer vee, sy selfs storven seer verbaest
Door de pestilentie metter haest.
vj. Pause.
In Egypten waren seer snel verdorven,
De eerstgehboornen die haestelijck storven,
Tverraderisch geslacht van Chain geboren,
Heeft God omme ghebracht in sijnen toren.
| |
[pagina 251]
| |
52 Dan track sijn volck uyt als schapen seer goet,
die hy heeft in de woestijn opghevoedt.
53 Hy leyt t'volck sekerlijck tot dien stonden,
de zee heeft al de vyanden verslonden,
Sijn volck wilde hy so den wegh bereyden,
54 End hen tot haer erghoet seer schoon geleyden,
Tot den heerlijcken berch die hy hen gheeft,
dien hy door sijnen arm verworven heeft,
55 De volckeren heeft hy voor hen verdreven
End haer lant seer vruchtbaer ooc in gegeven,
den stammen Israels als d'onvertsaechde,
56 doch sy versochten hen t'welck hem mishaechde,
sy hebben t'saem den Heer vergramt eenpaer
End niet gehouden sijn gheboden claer.
57 Volghende der voorvaderen ghebreken
Als verachters zijn sy van Godt gheweken,
sy waren ghelijck loose boghen alle,
58 door afgoden zijn sy ghebracht ten valle,
daer door de zeloersche God wert verstoort,
End getercht tegen sijn ghebodt end woort.
vij. Pause.
59 Want als God began haer boosheyt te mercken
Hy creech een mishaghen in hare wercken,
End wert toornich over sijn huysghenoten,
60 dies hy tot Zilo sijn huys heeft verstoten,
| |
[pagina 252]
| |
Ende sijn wooninghe verlaten gaet,
daer hy ghewoont hadde so menich jaer.
61 D'arcke des verbonts quam in vreemde landen,
End haer heerlijckheyt tot haren vyanden.
Sijn volc wert van d'onbesned'nen gevangen,
62 Te vyer end te sweerde niet om verstranghen,
also was God vergramt gantsch end gheheel,
Over Israel sijn gheliefd' erfdeel:
63 Tvyer nam haren jongelingen dat leven,
De maechden zijn steets ongetrout gebleven,
Eensaem bedruct heeft mens' alleen gevonden:
64 Door tsweert zijn gedoot de priesters vol wonden:
De weduwen in desen swaren strijt,
En hadden om treuren schier gheenen tijt.
65 Maer gelijc een droncken mensch hem dan op maket
Als de wijn wel verteert is, end ontwaket,
Die seer luyd tiert, end maeckt een seltsaem wesen.
66 Also is ooc onse God opgeresen,
End sloech t'achterdeel der vyanden quaet
Twelck heb een eeuwige schant is end smaet.
viij. Pause.
67 Hy verstiet t'huys Iosephs des uytvercoren,
end den stam Ephraim in sijnen torenL
68 End nam Iuda dat sijn huys daer soud wesen.
| |
[pagina 253]
| |
Op Syon den berch van hem uytghelesen,
daer hy sijn wooningh' ende sijnen throon,
Heeft opgherecht seer cierlijc end seer schoon.
69 Sijn wooninghe heeft God de Heer ghepresen
Voor eewichlijc seer wel gegront mits desen,
So vast als d'aertbodem staet nu ten tijden:
Ende uyt sijn volc verkoos hy met verblijden
70 David sijn knecht daer by de schaepkens cleyn
Ghehoedet heeft oyt vele int groene pleyn.
71 God nam hem daer hy de schapen moest weyden,
End beval dat hy t'volck soude geleyden,
End Israel sijn erfdeel wel bewaren:
872 twelc gedaen heeft David sijn trou dienaren,
Hy heeft dat volck met verstant en wijsheydt
Geregeert, end gevoedt in heylicheyt.
|
|