Sommighe nieuwe schriftuerlijcke liedekens, ghemaeckt uyt den ouden ende nieuwen testamente,
(1593)–Anoniem Sommighe nieuwe schriftuerlijcke liedekens–
Auteursrechtvrijnu onlancx ter eeren Gods, ende tot stichtinghe des eenvuldighen sanghers by malcanderen vergadert ende uytghegheuen
nae de wijse: Hy mach wel blijdelijck wesen, etc.
Ga naar margenoot+HOort toe met sanghe wil ick vertellen
Van Nabuchodonosor wreet,
Hy dede maken en stellen
Een gulden beeldt, tsestich ellen
Was dat hooghe, en sesse breet.
Dat beeldt stondt in't landt tot Babel
Daer op gherecht, groot in't aensien,
De Coninck (ten is gheen fabel)
Die ontboot al zijn notabel,
Datse t'beeldt souden comen wien.
Een Heraut ginck daer verhalen,
T'bevel des Conincx legghen uyt,
Dat alle volcken en talen
| |
[pagina 95]
| |
Souden aenbidden sonder falen,
In't aenhooren des spels gheluyt.
Noch verhaelde hy daer boven:
Wie niet en viele snel,
Om t'beeldt t'aenbidden en loven,
Werpen in den gloeyenden oven
Soude men dien, als rebel.
Als men nu om s'vreuchts verscherpen
Met Basuynen heeft ghespeelt,
Met Trompetten, Luyten, Herpen,
Sy ginghen haer neder werpen,
En aenbaden des Conincx beelt.
Terstondt soo quamen verheven
Chaldeeusche Mannen aldaer,
Godt wil u, o Coninck gheven,
(Seyden sy) langhe te leven,
En verclaechden de Joden swaer.
Aldus, en alsoo gheboden
Hebt ghy, o Conincklijck zaedt,
Nu zijn daer Mannen der Joden,
Die en eeren niet uwe Goden,
Maer verachten al u Mandaet.
Dese Joden, die haer soo poochden
Te verachten u groot ghewelt
Dat zijn die ghy in hoochden,
Hebt over des landtschappen voochden
Binnen Babylon ghestelt.
De Coninck sprack met verstooren,
Haeltse hier t'mijnen ghebo,
Drie Mannen bracht men hem vooren,
En haer namen mach men wel hooren,
Sydrach, Misach, Abdenago.
De Coninck ginck haer ghebieden
T'beeldt t'aenbidden, t'zy lief oft leet,
Alst spelen soude gheschieden,
Of men soude stracx henlieden
Werpen in den oven heet.
Laet sien sprack hy midts desen,
Wat Godt sterck en vailliant
| |
[pagina 96]
| |
Dat daer sal moghen wesen
Die ulieden sal ghenesen,
En verlossen uyt mijn handt.
Onsen Godt, die wy ootmoedich
In eeren houden (spraken sy)
Die can ons wel behoedich,
Wt den vyerighen Oven gloedich,
En van uwer handt maken vry.
En al liet hy ons in't verseeren,
Soo en willen wy nochtans
V Afgoden met eeren,
Noch ons nae u Beeldt keeren
Om t'aenbidden, seyden dees Mans.
De Coninck, om dese saken
Was seer toornich vergramt,
Hy dede den Oven blaken,
Jae sevenmael heeter maken
Dan hy eerstmael hadde ghevlamt.
Hy dedese werpen ghebonden,
Van zijn Krijchslieden sterck,
Ghecleedt alsoo sy stonden,
In den Oven gloedich bevonden,
Maer Godt tooghde aldaer zijn werck.
Men wierp daer in den Oven
Solpher, peck, en rijsers drooch,
Die vlamme is uytghestoven,
Wt t'Forneys, en schier daer boven
Neghen en veertich ellen hooch.
En die vlamme, vry sonder sparen,
Die verbrandde daer die Chaldeen
Die voor den Oven waren,
Maer die Mannen, Gods Dienaren,
In den Oven gheen pijn en leen.
Want de Enghel Gods ghetrouwe
Verdreef die vlamme seer wijdt,
Wt des Ovens beschouwe,
Dat daer coel was als den dauwe,
Sy loefden Godt met jolijt.
De Coninck menighertiere,
| |
[pagina 97]
| |
Was verwondert, ende sprack: ick sie
Vier Mannen in den vyere,
Gaen en staen, los van dangiere,
De vierd' al anders dan de drie.
De Coninck riepse met namen,
Sydrach, Mysach, ende oock
Abdenago, sy quamen,
Sonder hinder aen haer lichamen,
Haer cleedt oock nae geen vyer en roock.
De Coninck die heeft ghepresen
Godt den Heere, die in den noot
Zijn Knechten hulp' heeft bewesen,
Wie hem soude lasteren, desen
Te doen sterven, hy gheboodt.
Lof Godt, hy can zijn vrienden
Bystaen, in haer verdriet,
Die hem uyt liefden dienden,
Hy en sal, den tot hem vlienden
In den noot verlaten niet.
Een is noodich. 1585. |
|