Sommighe nieuwe schriftuerlijcke liedekens, ghemaeckt uyt den ouden ende nieuwen testamente,

nu onlancx ter eeren Gods, ende tot stichtinghe des eenvuldighen sanghers by malcanderen vergadert ende uytghegheuen

[Godt sprack in voorleden tijden]

Nae de wijse: Hoort cloecke Bourgioenen, in Vlaenderlandt.

GOdt sprack in voorleden tijden
Tot Jonam seer vertsaeght,
Maeckt u op sonder mijden,
Tot Ninive, en ghewaeght,
Dat sy om't quaet, dwelck my mishaeght,
Werden gheplaeght, t'is my gheclaeght,
Hy heeft tot Japho nae een schip ghevraeght.

Om voor den Heere te vlieden,

Ginck hy te schepe daer,
En gaf schip-loon den lieden,
En voer ter Zee met haer,
Doen sant Godt sulcken windt voorwaer,

[p. 9]

 

Dat sy daer naer, wierpen van vaer,

 

T'goet uyt den schepe, want het woech te swaer.

 

Met vreese en met beven

 

Elck zijnen Godt aenriep,

 

Maer Jonas daer beneven

 

Die lach in't schip en sliep,

 

Die Schipper snellijck tot hem liep,

 

In't schip seer diep, staet op hy riep,

 

Roept uwen Godt aen die den Hemel schiep.

 

T'lot te werpen by ghevalle

 

Gaven sy wel confoort,

 

Sy consenteerden't alle,

 

Om weten met accoort,

 

Om wien dat haer die Zee dus stoort,

 

Sy wierpen voort, t'viel soo't behoort,

 

Op Jonas, die moeste dan buyten't boort.

 

Als die Schip-lieden vernamen

 

Zijn onghehoorsame daet,

 

Vraechden sy nae't betamen,

 

Waerom hebt ghy doch dit quaet

 

Voor Godt ghedaen, lieve wat raet?

 

Hy sprack, verstaet, uyt nijt noch haet,

 

Werpt my in de Zee, op datse stiller gaet.

 

Noch roeyden sy eendrachtich

 

Nae't landt met groot ootmoet,

 

Maer de Zee was te crachtich

 

Door windt en grooten vloet,

 

Doen baden sy, o Heere goet,

 

T'onschuldich bloet doch van ons doet,

 

En wierpen Jonam in de Zee met spoet.

 

Doen stilden haer die baren,

 

Het hiel op van stormen groot,

 

Maer die Schiplieden waren

 

Vol vrees in grooten noot,

 

En dachten, nu is Jonas doot,

 

Die voor Godt vloot, maer Godt besloot

 

Hem in den visch, die hem te lande schoot.

 

Drie daghen en drie nachten

 

Was hy daer in bewaert,

[p. 10]

 

Lijdtsaem moest hy verwachten

 

Gods ghenadighen aerdt,

 

In den walvisch was hy ghespaert,

 

Met druck beswaert, gheheel vervaert,

 

Godt was hy danckbaer, die hem heeft verclaert.

 

Godt liet hem weder hooren,

 

Doen Jonas lach op't landt,

 

En gheboodt hem als vooren,

 

Doen hy hem eerstmael fandt,

 

Jonas begonst aen eenen cant,

 

Met goet verstant, te prediken, want

 

Godt was te vreesen, alsoo hy bevant.

 

Daer zijn noch veertich daghen,

 

En Ninive sal vergaen,

 

Doen sy hoorden ghewaghen

 

Van Jonas dit vermaen,

 

Gheloofden sy zijn preken saen,

 

Gheestlich beraen, t'Conincklijck graen

 

Heeft selfs in sacken boete ghedaen.

 

Menschen ende beesten

 

Vasten met groot gheween,

 

Den Coninck met den eersten

 

Trock af zijn Purpur reen,

 

Met eenen sack ginck hy hem cleen,

 

En hiet elck een, t'vasten verbreen,

 

Wie weet, sprac hy, t'quaet mochte Godt verleen.

 

Als Godt dit al aenschoude,

 

End' haer wercken aensach,

 

Het ongheluck beroude

 

Hem door haer groot gheclach,

 

Sy vasten daer nacht ende dach,

 

Sonder verdrach, Godt die't vermach,

 

Keerde die plaghe en den grooten slach.

 

Doen verdroot Jonas te leven,

 

En sprack, dit dacht ick wel,

 

Dat ghy noch soudt vergheven

 

Haer zonden seer rebel,

 

Daerom verliet ick Heer u bevel,

 

En sochte snel, een Schip niet el,

[p. 11]

 

Om u t'ontvlieden op de Zee seer fel.

 

Hy setten hem teghen't Oosten

 

In der hitte bevanck,

 

Daer liet hem Godt vertroosten

 

In al zijn lijden kranck,

 

En liet daer een Cauwoorden ranck,

 

Nae Jonas danck, wassen seer lanck,

 

Godt sandt een worm smorgens diese dwanck.

 

Godt liet die rancke bederven

 

Die in eenen nacht op quam,

 

Doen wilde Jonas sterven,

 

Flau van der Sonnen vlam,

 

Zijt ghy om der Cauwoorden stam,

 

Die op u clam met rechten gram,

 

Vraechde de Heere al tot Jonam.

 

Jae tot der doot ellendich

 

Ben ick toornich met recht,

 

Sprack Jonas onbehendich

 

Tot Godt, die hem uytleght,

 

Zijt ghy op die Cauwoorde slecht,

 

Daer ghy af seght, soo vast ghehecht,

 

Hoe soud' ick dan dooden soo menich knecht?

 

My jammert te verdoene

 

Ninive groot om bespien,

 

Sprack Godt tot Jonas coene,

 

Want daer waren ghesien

 

Wel hondert en twintich duysent lien,

 

Wanckelbaer rien, die niet en schien

 

Het quaet van't goet, en lieten haer castien.

 

Oorlof dits Jonas leere,

 

Maer daer is op dit pas,

 

Een die noch meerder eere

 

Weerdich is dan Jonas,

 

T'ghecroockte riet, t'roockende vlas,

 

Liet hy soot was, dits soo ick las,

 

Gods Soon ydoone, die ons al ghenas.