Sommighe nieuwe schriftuerlijcke liedekens
(1591)–Anoniem Sommighe nieuwe schriftuerlijcke liedekens–
Auteursrechtvrijna de wyse: Hy mach wel blydelijck wesen, etc.
HOor toe met sanghe wil ick vertellen Ga naar voetnoot+
Van Nabuchodonosor wreet,
Hy dede maken en stellen
Een gulden Beelde, tsestich ellen,
Was dat hooghe, en sesse breet.
Dat Beelt, stondt in 't landt tot Babel
Daer opgherecht, groot int aensien,
De Coninck (ten is gheen fabel)
Die ontboot al zijn Notabel,
Datse t' Beelt souden comen wien.
Een Heraut ginck daer verhalen,
T' bevel des Conincx legghen uyt,
Dat alle volcken en talen,
| |
[pagina 96]
| |
Souden aenbidden sonder falen,
In 't aenhooren des spels gheluyt.
Noch verhaelde hy daer boven:
Wie niet en viele snel,
Om t' Beeldt t' aenbidden en loven,
Werpen in den gloeyenden Oven
Soude men dien als rebel.
Als men nu om svreuchts verscherpen
Met Basuynen heeft ghespeelt,
Met Trompetten, Luyten, Herpen
Zy ginghen haer neder werpen,
En aenbaden des Conincx Beeldt.
Terstont soo quamen verheven,
Caldeeusche Mannen aldaer
Godt wil u o Coninck gheven,
(Seyden zy) langhe te leven
En verclaechden de Joden zwaer.
Aldus, en alsoo gheboden
Hebt ghy, o Conincklijck zaedt,
Nu sijn daer Mannen der Joden,
Die en eeren niet uwe Goden,
Maer verachten al u mandaet.
Desen Joden die haer soo poochden
Te verachten u groot ghewelt
Dat sijn die ghy in hoochden,
Hebt over des Landtschappen voochden
Binnen Babylon ghestelt.
De coninck sprack met verstooren,
Haeltse hier t' mynen ghebo,
Drie Mannen bracht men hem vooren,
En haer namen mach men wel hooren
Sydrach, Misach, Abdenago.
De Coninck ginck haer ghebieden
t' Beeldt t' aenbidden, t' sy lief of leedt,
Als t' spelen soude gheschieden,
Of men soude stracx henlieden
Werpen in den Oven heet.
Laet sien sprack hy midts desen,
Wat Godt sterck en vailiant
| |
[pagina 97]
| |
Dat daer sal moghen wesen,
Die u lieden sal ghenesen,
En verlossen uyt mijn handt.
Onsen Godt die wy ootmoedich,
In eeren houden (spraken zy)
Die can ons wel behoedich,
Wt den vierighen oven gloedich,
En van uwer handt maken vry.
En al liet hy ons in 't verseeren,
So en willen wy nochtans,
U Afgoden niet eeren,
Noch ons na u Beelde keeren,
Om t' aenbidden, seyden dees Mans.
De Coninck om dese saken,
Was seer toornich vergramt,
Hy dede den oven blaken,
Ja seven mael heeter maken,
Dan hy eerstmael hadde ghevlamt.
Hy dedese werpen ghebonden,
Van zijn Krijghslieden sterck,
Ghecleedt also zy stonden,
In den oven gloedich bevonden,
Maer Godt tooghde aldaer zijn werck.
Men wierp daar in den oven
Solpher, peck, en rysers drooch,
Die vlamme is uytghestoven,
Wt t' Forneys en schier daer boven,
Neghenenveertich ellen hooch.
En die vlamme vry sonder sparen,
Die verbrande daer die Chaldeen,
Die voor den oven waren,
Maer die Mannen Godts dienaren,
In den Oven gheen pijn en leen.
Want de Enghel Godts ghetrauwe
Verdreef die vlamme seer wijt,
Wt des ovens beschauwe,
Dat daar coel was als den dauwe,
Zy loofden Godt met jolijt.
De Coninck menighertiere,
| |
[pagina 98]
| |
Was verwondert, ende sprack: ick sie
Vier Mannen in den vyere,
Gaen en staen los van dangiere,
De vierd' al anders dan de drie.
De Coninck riepse met namen,
Sydrach, Mysach, ende oock
Abdenago, zy quamen
Sonder hinder aen haer lichamen,
Haer cleet oock na gheen vyer en roock.
De Coninck die heeft ghepresen
Godt den Heere, die in den noot,
Zijn knechten hulp heeft bewesen,
Wie hem soude lasteren, desen
Te doen sterven hy gheboodt.
Lof Godt, hy can zijn vrienden,
Bystaen in haer verdriet,
Die hem uyt liefden dienden,
Hy en sal die tot hem vlieden
In den noot verlaten niet.
Een is noodich. 1585. |
|