Soldaten-spreekwijzen

[p. 9]

[p. 10]

V. De vijand valt ons in handen.

't Was met de lieve vreê gedaan,

Toen de oorlogsramp opnieuw begon

En elk wie wapens dragen kon,

Moest nu in ernst ten strijde gaan;

De legers kwamen bij elkaar,

En vochten, ja met leeuwenmoed,
De velden waren rood van bloed,

Want menig kloeken heldenschaar

Zag men voor 't doodelijk lood bezwijken -

In 't eind - gelukkig voor het land -

Hield onze armee verwinnend stand;

De sterken vijand moest gaan wijken -

En sneller dan men had gegist:

Was deze veldslag weer beslist.

Ook onze KLAAS - de Grenadier,

Was met het leger meegegaan;

Doch bleef maar liefst van verre staan.

Hij had in 't strijden geen pleizier.
‘Ik dank je’ - sprak hij - om te vechten,

Ik geef van al dien moed de brui,

Ik zocht geen ruzie met die lui,

Wie lust heeft mag de zaak beslechten;

Ik min den oorlog niet-met-al,

En wacht hier wat er komen zal.’

En zoo gezegd - ook zoo gedaan,
KLAAS keek bedaard het schouwspel aan,

En vroolijk lachte onze guit,

Toen hij op 't onverwacht den buit,

Juist waar hij stil stond aan zag landen;

Hoezee! dus riep hij blij gezind,

Al ben Ik ook geen oorlogsvrind:

De vijand valt mij toch in handen!