Soela 1962-1964

[p. 24]

bhai

Broeder,

als ik ben gestorven,

wilt ge dan mijn moeder troosten?

Broeder,

als ik ben gestorven,

wilt ge dan
mijn lichaam bergen?

Weet Broeder weet....
dat ik zonder kreet
heb aanvaard dit bittere leven,
dat ik zonder zucht
ook sterven zal.

Broeder,

als ik ben gestorven,

wilt ge dan mijn moeder troosten?

Het leven is een onzichtb're zee
met vele duistere stromen,
waarop ons leven, als een wrak,
vaak weerloos ligt te drijven.

[p. 25]

khali pyala
(een leeg glas)

 

Ik ben een glas - leeg -

 

dat staat te wachten

 

op een tafel,

 

in een onbewoond vertrek.

 

Ik heb geen verlangen,

 

maar ben tevreden,

 

als ik ooit

 

iemand laven mag.

Misschien ben ik een zucht,

stil in een mens;

een zaad, verborgen in een vrucht,

een beeld in marmer,

vuur in steen,
kracht in hout,

zanger in een kind,

dichter in een mens....

Misschien.

Ik zal geen meter wijken
noch enig woord verspelen,
geen troost aanvaarden
noch smeken om een gunst.
Ik vrees geen God

noch Dood

maar leef
In het AL, dat één is,
trots zijn vormen veel.

Is dit geluk:

een onderkomen,

een woonvertrek,

een vrouw,

die lacht en zorgt,

een bed,

waarop men 's avonds weent?

Mij geen geluk:

ik ben een zwerver,

met vreemde krachten,

onzichtb're machten

om mij heen.

[p. 26]

pichhar gaya
(achtergelaten)

 

Ik ben te laat,

 

De wind die mij dragen moet,

 

nadert reeds de kim.

 

Nog trilt het water van de oceaan,

 

Zilte hangt aan mijn lippen.

 

Mijn tong is droog en stijf.

 

Ik hijg en snak naar adem.

 

Mijn bruin gelaat verbleekt

 

van angst, gemengd met verdriet.

 

De wind versterft ginds in de verte,

 

wordt één met kim en water.

 

Ik sta en staar.... ween....

 

Ik ben te laat.

Ginds, ver van hier,
bloeien de amandelbomen
met hun brede bladeren.
Daar heb ik veel verloren,
wat ik nimmer
hervinden zal.