Sic. Jaargang 8

[p. 82]

Hoe kon hij weten

Achter het voetlicht in een schemerige zaal
boog een kleine jongen ver voorover.
Zich van geen menigte bewust, alleen
maar denkend aan dat ene, rekte hij zijn hals
om haar die hem met stem en uiterlijk betoverde,
die hem met heel haar wezen voor zich won,
vanachter de coulissen naar zich toe te roepen en
te zeggen dat hij buiten op haar wachten zou
om met haar mee te gaan naar haar paleis.

Nog niet in staat om onderscheid te maken
tussen verbeelding, schijn en werkelijkheid
en wat hij zag als een bewijs belevend
voor het bestaan van diepe wouden, feeën,
toverspreuken, goudgelokte, ongelukkige prinsessen, -
verlangend en gereed om met haar te verdwijnen
naar de wereld die ze voor hem opriep
met haar schoonheid, spel en stem
stond in het zaaltje van een dorps parochiehuis
dicht tegen het toneel gedrongen, in het schemerachtig
licht van pauzelampen, een kleine, tengere gestalte.

[p. 83]

 

Hoe kon hij weten,

 

zeven pas en onbekend met bijna alles,

 

levend onder arme boeren in een ver gehucht,

 

hoe kon hij toen al weten

 

dat warmte, schoonheid, zachte schittering,

 

in haar ontdekt en voor het eerst gevoeld,

 

voortaan de zin zou zijn van zijn bestaan?

 

Dat het verlangen dat die dag in hem werd opgeroepen

 

naar een wereld niet geschikt om in te wonen,

 

hem nooit meer zou verlaten?

* Jasper Mikkers