Sic. Jaargang 8

[p. 4]

[Nummer 3-4]

Koninginnendrama
* Carla Bogaards

Er was eens lang geleden een koningin van een zeer klein vorstendom, die in de waan leefde dat ze erg gelukkig getrouwd was met haar gemaal de koning. Maar zoenen deden ze sporadisch. Dagelijks trippelde ze een paar rondjes op haar gouden muiltjes over de aangeharkte grindpaden van het parkje rondom het kasteel. Soms deed ze haar klompen aan, als het hard geregend had en de paden volstonden met diepe waterplassen, het gras was dan ook drassig, en omdat de koningin elke dag haar lievelingsgeit persoonlijk buiten aan het stek zette moest ze een eindje door het gras lopen. Ze molk zelf de geit, 's morgens vroeg en tegen het vallen van de avond, ze zeefde de melk en schonk haar daarna uit in kristallen glazen. ‘Kom,’ riep ze naar de koning, je moet je melk opdrinken. ‘Kom,’ riep ze naar de boswachter en de hofdame en de hovenier, ‘jullie moeten allemaal jullie melk opdrinken.’

De koning was eigenlijk geen koningszoon maar een drakedoder, en omdat hij de draak van het kleine vorstendom verslagen had in de tijd dat de koningin nog maar een prinsesje was, had haar vader hem zijn dochter tot

[p. 5]

vrouw geschonken. Enfin, voormalige drakedoder werd kotsmisselijk van dat glas lauwe geitenmelk, hij was gewend kokendheet drakebloed te drinken. Maar omdat zijn gemalin zulke zwarte dwingende ogen had, durfde hij nooit zijn glas melk te weigeren.

De koningin stond bij het ondergaan van de zon, na gedane arbeid, bij het hek van het landgoed naar de voorbijgangers te zwaaien, op zwoele zomeravonden kwam er behoorlijk wat volk langs drentelen. ‘Dag majesteit,’ riepen ze uitgelaten, en ze wuifden met hun handen. ‘Doei doei,’ galmde de koningin terug. Ik heb een goed leven, constateerde ze. Op een kwade dag echter veranderde alles. De koningin had al drie keer een dood kind op de wereld gebracht, en ze besloot dan zelf ook maar te sterven. Ze vermomde zich door haar elegantste baljurk aan te doen, zwarte crêpe chiffon met roesjes vanaf haar schouders tot haar middel en een strak onderlijfje van zwarte broderie waar haar borsten teder in welfden, haar Spaanse- danseressenschoenen, ooit door haar voorvaderen, Moren, aan het hof geïntroduceerd, en een zeer ruim gesneden mantel van zuivere rode wol. Eigenlijk was deze mantel van de hofdame, en die had hem weer gekregen van een aanbidder, een generaal die de mantel als trofee na een zware veldslag in de omgeving van Parijs had meegevoerd. Nou ja, dacht de koningin, volgens mij is ze allang niet meer verliefd op de generaal, heeft ze nu iets met de wapenkamerofficier. Ze liet een briefje achter in de jaszak van de aubergine mantel van de hofdame: ‘Lief dametje, ik heb je rode jas geleend. Vergeef me. Ik heb hem opnieuw gezoomd en flink afgeborsteld, je had hem wel een beetje verwaarloosd.’

Ze liet haar kroontje, haar medaillons, bedelarmbandjes en haarspeldjes in het kasteel achter. Ze droeg nog maar één ring, een rozet van bloedkraal in filigrein gezet. Ze dwaalde door het bos, ze was niet zo stom van het rechte pad af te wijken, de verhalen over Roodkapje deden de ronde, maar evengoed ondervond ze veel hinder van boswachters die haar niet herkenden.

‘Hallo schatje, en waar gaat dat naar toe?’

‘Dat gaat u geen sodemieter aan,’ antwoordde ze.

‘Zo zo praatjes hè, zal ik deze schone deerne een eindje begeleiden?’

‘Als u dat prettig vindt, ga u gang, maar geen grapjes, ik ben een dame.’

Ook wolven spraken haar aan, juist en vooral wolven na de affaire met Roodkapje, elke wolf besloot dat het lot hem bereidvaardig zou kunnen zijn, dus wel een kind en een oud wijf opslokken zonder het te moeten bekopen met de dood.

‘Hi babe, nice chick,’ fleemde de eerste wolf. De koningin werd er weemoe-

[p. 6]

dig van, thuis lag haar trouwe herdershond te wachten op haar terugkomst. ‘Nee, zei ze,’ niet onder mijn rok snuffelen.’ Het werd zodoende een majesteitelijke stoet, allemaal voetvolk, vijf wolven, zes boswachters, drie houthakkers, een herder, een knaap nog maar, en de duivel natuurlijk, zonder vermomming. De koningin zuchtte, wat een gelazer als je besloot te vertrekken op je Spaanse- danseressenschoenen.

‘Wat ruikt u verleidelijk,’ zei de knaap. Dat zal het zijn, bedacht de koningin. Ze had sjieke parfum aan haar oorlelletjes getipt. Als ze achterom keek was het net Zwaan-Kleef-Aan. Ondanks haar zwaarmoedigheid moest ze tot stikkens toe lachen om die stoet bewonderaars. Aan de rand van het bos namen ze afscheid van elkaar. ‘Adieu,’ riep de koningin, doe alles wat goed is in de ogen van God. ‘Godsklere, mompelde de duivel, dat liegt er niet om.’ Eindelijk bereikte ze de grensweg. De koningin bedacht zich geen moment, blindelings stak ze over, onzichtbaar in de stof- en zandwolken die opgeworpen werden door honderden voortrazende karossen, stoeterijen, vigilantes, des konings cavalerie, met bladgoud beschilderde rijtuigjes, vorsten uit verre vorstendommen met hun gevolg in patserige koetsen, karavanen uit het verre Oosten, de drie koningen op hun trotse arabieren.

Nu was het de tijd dat God nog regelmatig op aarde rondwandelde, vaak in gezelschap van engelen en nymfen, zoals ook beschreven wordt in de werken van de gebroeders Grimm. God zag hoe de koningin op een haartje na werd doodgereden onder de wielen van een strijdwagen en God greep in.

Plotseling bevond de koningin zich ongeschonden aan de overkant van de grensweg. Ze werd onmiddellijk aangesproken door een man. ‘Zullen wij eens een biertje drinken,’ vroeg de man na een inleidend gesprekje. ‘Heer in de hemel’ bad de koningin blozend, ‘ik ben tot over mijn oren verliefd op een wildvreemde man.’ God wandelde voorbij, knikte haar toe. Dat is God, wist de koningin. Want koninginnen konden in die tijd nog een sterveling van een goddelijk wezen onderscheiden. De koningin blikte naar hem op, hij was ongeveer van haar leeftijd, een beetje jonger schatte ze, hij had een aantrekkelijk lichaam, ze voelde haar vingers tintelen bij de gedachte hem bij zijn heupen vast te pakken, maar vooral omdat zijn haar grappig in de war zat, ze moest zich bedwingen er niet met haar handen door te strijken, beviel de man haar. Hij was een vreemdeling, hij sprak met een vloeiend accent, met een zachte G, en een schorre stem, zoiets intiems, net of iemand haar slapen aaide, zijn ogen dansten. Ze aten en dronken, in een tot restaurant omgetoverde kelder van een ruïne.

En toen kuste de koningin voor het eerst sinds lange tijd met overgave de

[p. 7]

mond van een man, ze kuste trouwens zijn hele lichaam, maar dat was weer een paar uur later. De koningin dacht, de koning werd niet misselijk van de geitenmelk maar van mij, hij hield niet meer van me, en ik niet meer van hem. Wat ben ik toch een naïef kindje, ik doorgrondde de beweegredenen van zijn afkeer niet. Maar wanneer stopte dan de liefde, vroeg ze zich af. Op een dag, ja, meestal is dat op een dag. Ze bad snel, dank u God voor dit leven, dood kan ik altijd nog, en liefde is liefde, en misschien heeft de drakedoder niet echt de draak gedood.

Misschien heeft hij een schaap van de herder gestolen, het schaap geslacht, zijn darmen, zijn bebloede milt getoond aan mijn vader met de woorden: ‘Ziehier koning, de draak.’ Misschien was ik in de ban van zijn leugen, in de ban van de macht van de draak, misschien moet ik niet terugkeren naar mijn koninkrijk, maar het aan de zogenaamde drakendoder overlaten het te regeren. En wie weet ontpopt hij zich tot een betoverde prins, en is de draak een betoverde prinses, waar hij oprecht van kan houden. Ja, hij houdt al lang van haar, ik ben hem opgedrongen. Of ik drong mezelf op. ‘Zeg, waar denk je aan?’ vroeg de vreemde man, ‘Ik woon hier in de buurt, ga je mee?’ Ze liepen door een donker bos, de maan verlichtte die twee mensen. ‘Lieve hemel,’ zei de koningin, mijn onderjurk is omhooggeschoven, ik heb zeker teveel gegeten.’ Ze trok haar rok tot haar buik omhoog en frutselde aan de tulen voering. De vreemde man kietelde even haar zijdeachtige dijen en glimlachte, hij werd helemaal warm, de koningin tipte met een dauwnat vingertje aan haar kruisje.

‘Je zaad is bitter, zei de koningin na het liefdespel, bitterkoekjes, zou dat het zijn? Kus me nog eens.’ Toen nam de vreemde man zijn scheermes en schoor haar venusheuvel kaal en glad. ‘O wat mooi,’ zeiden ze in één adem. Toen werd de koningin herboren als een jonge maagd, als het ware, maar ze was ook een vrouw, verliefd op de liefde. En ze verloor haar bloedkoralen ring. Als hij nog niet gevonden is ligt hij nog steeds verborgen onder zand en stof op de grensweg, of hij ligt onder het bed van de wildvreemde man. Niemand weet het.