Sic. Jaargang 8

[p. 36]

Machiel de stotteraar
* G.J. Bakker

Nadat Machiel, een onverbeterlijke stotteraar, zijn militaire dienstplicht voltooid had, bood het Arbeidsbureau hem driemaal een baan aan. De eerste twee keer had hij geweigerd. De derde keer was het bij een slager en als hij dit niet zou aannemen, liep zijn uitkering gevaar, zoals men had laten doorschemeren.

Machiel had iets van een gemankeerde macho die net een vernedering ondergaan heeft. Met weerzin meldde hij zich bij de slagerij. De slagersbaas, een grove man, zag wel iets in deze gedweeë knaap en hij liet hem de volgende week beginnen.

Machiels werk bestond uit het uitbenen van vlees in de opslagruimte achter de winkel en het wegbrengen van de hotelbestellingen in een kleine bestelwagen.

In het begin begreep hij niets van de anatomie van een os, een varken, een schaap of welk creatuur dan ook. Hij was wat men noemt hardleers en de

[p. 37]

andere twee knechten die soortgelijk werk deden, namen hem in de maling. Op maandagen was de winkel gesloten, maar soms liet de baas hem terugkomen om onder zijn leiding een stuk vlees uit te benen. Hij wees hem dan opnieuw op bijzonderheden waarop Machiel moest letten, opdat het snijden van het vlees zo voordelig mogelijk kon gebeuren. Ook kwam het voor, dat hij zaterdags een stuk vlees voor eigen consumptie mee naar huis kreeg, maar dat moest eerst uitgebeend worden. Voor dat doel deed de baas hem een oud uitbeenmes cadeau.

Na een jaar had Machiel de slag aardig te pakken, hij kreeg er zelfs aardigheid in.

In die tijd wees de Gemeentelijke Woningdienst hem een woninkje in de Vrolijkstraat toe. De Vrolijkstraat is een sjagrijnige straat, maar Machiel was daar ongevoelig voor. De vorige bewoners boden hem wat zeil, gordijnen en een grote houtkachel ter overname aan en hij ging de familie langs om te vragen naar afgedankte meubeltjes. Hij schafte zich een tweepersoons bed aan - je kon niet weten - en hij verhuisde naar zijn nieuwe onderkomen. Op afbetaling kocht hij een klein televisietoestel en een Akai Powertoren, een audioset van zes onderdelen in een rek.

Machiel woonde op de eerste etage, beneden hem huisde de turkse familie Becheran, boven het Surinaamse echtpaar Husjeman met kind en op de derde verdieping bivakkeerde een marokkaan die Soefian werd genoemd. Machiel had practisch geen contact met buren. Op de trap kwam hij hen wel eens tegen en dan wisselde hij een groet. Op doordeweekse dagen hing Machiel 's avonds voor de televisie met een kratje pils naast zich of aan de bar van een buurtkroeg met een glas pils voor zich. Zaterdag- en Zondagavond ging hij naar een disco waar hij zich volgoot met pils dat hij vervolgens op de dansvloer uitzweette. Daar leerde hij ook Lita kennen die overdag op een atelier werkte, maar dat is niet interessant.

Op een zaterdagnacht na sluitingstijd ging ze met hem mee om thuis nog wat te praten en te drinken. Machiel draaide een CD-tje, in eerste instantie met de ontembare vibrafonie van Lionel Hampton, maar al spoedig was hen dat niet inspirerend genoeg en gaven ze de voorkeur aan het gedreun van hardrock, heavy metal en house. Ze maakten samen een hapje klaar, dronken er pils bij, rookten en vrijden, en toen Machiel een erectie kreeg, kleedden ze zich vliegensvlug uit en doken in bed. Weg erectie. Hoe Lita en Machiel ook hun best deden, er kwam geen leven in de brouwerij. Nog meer pils, nog meer vrijen en nogeens proberen.

Dit geploeter werd gestoord door gebons op de deur en gerommel aan de deurkruk. Machiel stapte uit bed, trok een badjas aan en stak en passant in de keuken het uitbeenmes in de band, je wist het maar nooit. Nadat hij de slaapkamerdeur gesloten had, ging hij kijken wie zich op dit uur aandien-

[p. 38]

de. Het was buurman Bill Husjeman in roze pyama. Hij stoof naar binnen waarbij hij Machiel bijna omver liep, rukte de stekker uit het stopcontact van de Powertoren en schreeuwde:

‘Hai man, ben je nou helemaal belazerd om zo'n tamtam te maken 's nachts om vier uur.’

‘Kom binnen,’ stotterde Machiel beneveld en sloot de deur.

‘Wat denk jij wel mafketel, jij woont hier pas en nou al zo'n rotherrie. Ik hou heus van muziek, maar dat gaat te ver, 's nachts om vier uur,’ herhaalde Bill agressief. ‘Ik werk overdag bij het vervoer en schrijf 's nachts een meesterwerk. Met dat doordringende gebonk is het godskristus onmogelijk je eigen harses te verstaan.’ ‘Ik heb een avondje met een vuv... vuv... vriendin,’ zei Machiel met strompelende tong en gaf Bill een nadrukkelijke knipoog.

‘Mij best,’ reageerde Bill, ‘ik wil ook nog wat slapen straks en als jij neuken wil, is dat geen reden voor rockgeweld. Ik neuk ook, maar niemand hoort mij. Wie denk jij wel dat jij bent?’

‘Oké,’ Machiel maakte een bezwerend gebaar. Wankelend liep hij naar de geluidsinstallatie, schakelde het apparaat uit en stak de stekker weer in het stopcontact. ‘Zo... zo ook gugg..goed?’, hij scharmaaide met zijn armen.

‘Jij begrijpt dat ik jou gewaarschuwd heb en dat ik het niet meer pik van jou. Jij hebt van mij geen last, ik wil het van jou niet.’ Bill ging naar de deur en Machiel volgde.

‘Goejedag.’

Bill had de deurknop al in de hand toen Machiel, hij wist zelf niet waarom, hem het vlijmscherpe uitbeenmes tot aan het heft tussen de schouders stak. Bill slaakte een diepe zucht alsof zijn levensballon leegliep, zakte door zijn knieën en was op slag dood. Zijn pyama vertoonde een rode vlek die langzaam uitvloeide.

Machiel sleepte het lijk over het zeil uit de loop en bedekte het met oude kranten, zodat het ook min of meer uit het zicht was. Hij keek naar de grote baal en kreeg opeens een erectie. Hij rende naar de slaapkamer en voordat Lita, die ingedut was, besefte wat er gebeurde, drong zijn apparaat bij haar binnen.

De volgende morgen werd Machiel laat wakker. Hij had een zwaar hoofd dat nog leek na te bonken van de house. Hij hield het onder de koude kraan en waste zich. Toen hij de houtkachel wilde aanmaken, bleek dat er alleen kranten en wat aanmaakhoutjes waren. Hij keek naar de slapende Lita en sloot zachtjes de deur van de slaapkamer. Hij ging bij het lijk van Bill op zijn knieën liggen, haalde de kranten weg en keek er in gedachten naar. Dat moet toch geen lastige klus zijn voor een vakman als ik, dacht hij zon-

[p. 39]

[p. 40]

der te stotteren. Hij trok het mes uit het dode lichaam en begon een van de armen te amputeren.

Nadat hij hier mee klaar was, bedekte hij het kadaver weer met kranten. De arm met een stuk mouw er nog aan deed hij in de grote kachel bij de papierproppen en de aanmaakhoutjes, goot er spiritus overheen en stak de brand erin. Het vuur begon te loeien en langzaam verspreidde zich een aangename warmte alsmede een vreemde lucht door het vertrek.

Machiel maakte een ontbijt klaar en wekte Lita.

‘Wat is dat nou,’ vroeg Lita toen ze de slaap van zich had afgeschud en zijn badjas over haar naakte lichaam aantrok.

‘Oh, een stuk vlees dat ik vanmiddag voor mijn baas moet uitbenen,’ hakkelde Machiel.

‘Werk jij ook zondag? Gisteravond lag er nog niets.’

‘Vanmorgen guh...guhbracht. Soms krijg ik wat huhhuh... wat huiswerk. Brengt extra guggeld in 't lullul... lulaadje.’

Tegen twee uur vertrok Lita. ‘Ik ben laat. Wat zal mijn vriend wel zeggen!’

Machiel zat op zijn hurken bij de hoop waarvan hij de kranten had verwijderd en dacht er over na hoe het Bill verder zou vergaan, toen er op de deur geklopt werd.

‘Wat nou weer,’ mopperde hij en legde de kranten zorgvuldig over het lijk terug voordat hij ging kijken wie er was. Hij had nauwelijks de deur open of een jongetje van een jaar of zeven glipte naar binnen.

‘Kom hier,’ schreeuwde zijn moeder die op de gang stond. Het was Susan, zijn bovenbuurvrouw.

‘Ik kom vragen, is Bill bij jou geweest vannacht. Ik heb hem niet weergezien. Hij is zwart met een roze pyama,’ gaf ze als signalement op. ‘Ernie, kom hier, brutale jong,’ schreeuwde ze opnieuw. Voordat Machiel het kon verhinderen, ging ze achter haar kind aan. ‘Vooruit, op straat spelen, apekop.’ Ze greep Ernie in zijn nekvel, schudde hem door elkaar en zwiepte hem het portaal op.

‘Pappa ligt onder een krant te slapen,’ krijste het kind.

‘Ga op straat spelen, doe wat ik je zeg. Geen gezeur van kinderen als grote mensen praten.’ Ze glimlachte verontschuldigend tegen Machiel. Een stralend zwart gat in de dag.

‘Leuke kamer,’ prees ze verlegen onder de blikken van Machiel. Ze veinsde nieuwsgierigheid, keek om zich heen en liep naar het raam. ‘Alle woningen zijn anders.’

Machiel keek bewonderend naar het massief van haar schuddende billen onder de korte rok en naar de twee dorische zuilen die dit tympaan schraagden.

[p. 41]

‘Het uitzicht is hier achter meer in de bomen. Bill schrijft aan een boek,’ zei ze van de hak op de tak springend.

‘Dat zou ik wel eens willen zien,’ Machiel struikelde over de woorden.

‘Het uitzicht is beslist vvvvoortreffelijk,’ zijn blik streelde haar knieholten.

Hij ging naast haar staan en keek zonder iets te zien naar buiten. Zijn linkerhand verdwaalde en gleed over het zwart van een gladde glanzende blote dij langzaam naar boven. Het was of ze snikte, ze draaide zich abrupt naar hem toe en sloeg in een wild gebaar haar armen om zijn hals. Zijn rechterhand assisteerde de linker, samen gingen ze verder omhoog onder de rok en schoven langzaam haar slip omlaag. Zo voor de spiegel waren die twee billen een zwart bolwerk. Susan voelde zijn erectie en terwijl ze met een hand zijn hoofd naar zich toetrok, ritste ze met de andere zijn gulp open. Ze bereikten de slaapkamer niet, lieten zich op het stuk vloerkleed zakken dat hij onlangs bij het grof vuil op straat gevonden had en wipten vlaknaast de met kranten bedekte vleesberg.

‘Hùùùùh, jij doet het lekker langer dan Bill. Hij slaat me soms,’ bekende ze diep ademend voordat haar tong opnieuw tussen zijn tanden verdween en haar volle lippen de zijne omhelsden.

Woensdagnacht zette Machiel zakken met zwart geblakerde beenderresten en ander vuil aan de rand van het troittoir, waar zich al een stapel gevormd had. Bill had hem veel werk bezorgd, hij had spijt dat hij er aan begonnen was. Vijf pannen met darmen en in stukken gesneden ingewanden werden door het toilet gespoeld. Het hoofd lag nog op een oor in de keuken op een gebarsten dekschaal.

Donderdagmorgen stapte Machiel om half acht de deur uit om naar zijn werk te gaan. Een zwerfhond was bezig een vuilniszak open te scheuren. Een stuk verkoolde hand stak eruit als een laatste kreet om hulp. Hij verjoeg het beest, bond de zak opnieuw dicht en stapelde er andere bovenop.

's Avonds deed Machiel het hoofd in een grote pan die hij van zijn baas geleend had. Met het gezicht naar boven kon de kop van Bill er net in. Hij goot er water bij en zette de pan op de pas aangestoken kachel. Hij had altijd al een doodskop willen hebben, maar het zou nog wel even duren voordat het water kookte en het vlees zo gaar was dat het losliet.

Machiel was juist klaar met deze voorbereidingen, toen Susan aan de deur klopte.

‘Ernie slaapt en ik dacht, ik kan jou mooi even Bills boekwerk brengen.’

Ze had een pakket van ongeveer honderdvijftig velletjes A-4 op de arm.

‘Kom binnen, hier brandt de kuh... kachel.’

‘Oh, lekker warm. Het gaat over een Surinaamse man die voor de grap een

[p. 42]

blanke man vermoordt. Het blijkt de ministerpresident te zijn en nou zit hij met het lijk in zijn maag.’

‘Lijkt me buhuh... nauwend.’

‘Ernie zeurt steeds dat hij zijn vader onder een krant heeft zien liggen. Ik denk hij heeft gedroomd.’

‘Wie weet,’ hakkelde Machiel niet gerust. ‘Hoe gaat het met deze Susan?’

‘Met mij? Oh, goed hoor. Bill is nog steeds niet boven water, weet je wel. Zeker bij een of ander blond lief blijven plakken. En dat heb ik nu ook,’ lachte ze tegen hem. ‘Maar alle gekheid op een stokje, Machiel. Ik eh... kom eigenlijk om een wippertje te maken met jou.’

‘Nun..Nunnn... neuken,’ grijnsde Machiel, ‘huhhh... heerlijk!’ Ze deden een wippie en voor de tweede wip stapte Susan uit bed om even naar het toilet te gaan.

‘Oh, wat een grote pan heb jij daar,’ lachte ze kamerbreed. ‘Wat maak jij, soep?’

Voordat Machiel het kon verhinderen, stond ze bij de kachel en tilde het deksel van de pan. Machiel hield zijn adem in. Het water bleek nog lang niet te koken, er steeg nauwelijks damp uit op. Susan begon te brullen van het lachen.

‘Eindelijk hebben ze jou te pakken,’ en het glanzend zwarte gezicht gierde met open mond. ‘Na al die keren dat je mij kolen gestoofd hebt, wordt jij nu zelf gestoofd. Hahahahaha!’

Het volgend moment barstte ze in tranen uit. Ze boog het hoofd en gaf Bills gezicht, dat iets boven water uitstak, een lange kus.