Sic. Jaargang 8

[p. 4]

[Nummer 2]

Vanavond
* Rob van Geel

Vanavond komt ze thuis. Ze is twee maanden weggeweest en ik heb er een puinhoop van gemaakt. Ik heb de vroege ochtend besteed aan het als een dwaas opruimen van onze zolder. Samenwonen met Maartje betekent een ding: de zaak schoon houden.

Ik heb de ramen opengezet en zelfs de gordijnen opengetrokken. Buiten speelden kinderen op weg naar school door de AM-wekkerradio heen. Het miezert al de hele ochtend. De lente komt maar het is nog berekoud.

Nu zit ik in het busje van de gemeentelijke dienst. Er moet geld verdiend worden. Met prikkers door het park lopen om papiertjes op te ruimen, is me verteld bij het uitzendbureau. Dat klinkt goed. Geen Beethovensonate maar toch een aardige top-40 hit. Misschien had ik het eerder moeten proberen. Ik ben veel te argwanend. ‘Je bent altijd zo negatief,’ heeft Maartje eens gezegd tijdens een van onze ruzies. ‘Dat zegt ieder positief mens tegen een objectief mens,’ heb ik lurkend aan een flesje geantwoord.

Om dergelijke ruzies is Maartje voor een paar weken vertrokken naar een kennis in Portugal. Misschien leren we zo weer eens ademen, dacht ik. Maar de peuken kwamen terug in de borden.

Toen kwamen de kaarten. Vanuit gans Europa. Zelfs een vanuit

[p. 5]

Joegoslavië, waar het rommelt. Maartje had het liften ontdekt. Ze had de tijd van haar leven, schreef ze. Ze reisde met Philip, een Engelse jongen die ze in Portugal ontmoet had. Na twee maanden belde ze. Morgenavond zou ze terug zijn. Dat was gisteren.

Ik stel me voor hoe ik de broodzakjes van bejaarde mensen op moet prikken. Het is een prachtig en vreedzaam park. Ik groet links en rechts mensen die me vriendelijk toelachen. Een enkele keer maak ik een praatje. ‘Flinke storm, gisteren, hé?’ ‘Ja, nou!’ Ik neurie het liedje mijn dag kan niet meer stuk, ik ben geboren voor 't geluk.

Als we uitstappen staan we op de gemeentelijke vuilnisbelt. Ergens begint me iets te dagen. We worden verzameld in een barak en krijgen koffie die gezet lijkt met het plaatselijke grondwater. De voorman legt uit dat er gisteren hekken omgewaaid zijn. Er is een grote hoeveelheid plastic zakken in de struiken gewaaid, aan de overkant van de weg waar de vuilnisbelt aan ligt. De bedoeling is dat dat opgeruimd wordt. Er is geen ramp, denk ik. Alleen de stank is een tegenvaller. Ik zie het als een loutering.

De voorman heet Joop. Hij neemt ons mee naar buiten en laat ons de schade zien. De struiken zijn grotendeels bramenstruiken. We krijgen bouwvakkershandschoenen. Geen prikker te bekennen. Het busje is al weg. Waar het stond zijn nog moddersporen.

De struiken beslaan zo'n tweehonderd meter. Een laag voor en een laag achter de sloot. De mannen met wie ik werk, zeven in totaal, praten luidruchtig met elkaar en doen aan humor. Zij werken in de voorste laag van links naar rechts. Ik werk in de achterste laag van rechts naar links. Op een enkeling na voert niemand echt iets uit.

Als er geschaft wordt in de keet, zijn mijn handschoenen drijfnat, zitten mijn armen onder de rode krassen en heb ik tientallen vuilniszakken met oude plastic zakken gevuld en langs de kant van de weg gezet. Ze worden opgehaald door een oplader. Ik denk aan Maartje en aan vanavond.

Iedereen heeft brood meegenomen, behalve ik.

‘Moet je een boterham van me?’ vraagt een jonge jongen.

‘Bon appetit,’ zeg ik.

Mijn maag zeurt me misselijk over betere tijden en weigert dienst. Joop heeft een werknemerslijst bij zich. Hij gaat van iedereen de gegevens na. ‘Okee, jongens,’ zegt hij vaderlijk, ‘we krijgen vandaag niet alles af. Wie komt er morgen terug?’ Joop gaat alle namen langs. Vijf keer klinkt er ja, eenmaal nee.

‘Waarom niet?’ vraagt Joop.

‘Morgen kan ik niet,’ zegt een man van een jaar of veertig. Hij komt intelli-

[p. 6]

gent over. Vandaar misschien. Wellicht heeft hij vrouw en kinderen, bedenk ik. Het maakt me een beetje triest.

Ik ben de laatste. Ook ik kom niet terug. Joop snapt er werkelijk niks van. Dit heeft hij nog nooit meegemaakt! Zo'n jonge kerel als ik. Wat is er aan de hand?

‘'t Is een klerebaan,’ zeg ik.

‘Jullie jongeren denken maar dat je alles voor niks kunt krijgen,’ zegt Joop. Joop zegt het juiste om een lopend cliché te zijn. Ik reken uit dat ik honderddrieëndertig uur moet werken. Ik heb er echt een puinhoop van gemaakt.

Na de schaft begin ik te lopen. Ik heb wat op de verwarming gezeten tijdens het drinken van de koffie. Ik ben redelijk droog. Ik schat dat ik er zo'n een uur over zal doen om een beetje in de bewoonde wereld te komen, tenzij ik een bushalte tegenkom. Ik heb geluk. De buschauffeur kijkt me aan of ik knoflook heb gegeten.

Als het avond is, is de afwas gedaan en is het nodige glaswerk naar de glasbak gebracht. Ik heb wierook aangestoken en voel me een geslaagde en gedistingeerde oude heer die met een glas wijn in zijn fauteuil een goed boek leest. Het boek is in mijn geval een syllabus van mijn studie. Morgen gelukkig college. Al met al belooft het een goeie avond te worden. Het wachten is op Maartje.

Twee uur later komt ze de trap op en het eerste wat me opvalt is dat ze meer sproeten heeft dan ooit, alsof haar de winter niet overkomen is. Ik weet niet goed hoe uitbundig te zijn; ze is moe en wil niet teveel praten. We houden het bij een enkele kus. Misschien is dat vreemd. Ik weet dat soort dingen niet.

Ik was vergeten hoe ze was. Ze kijkt sereen uit haar ogen alsof ze een geheim gezien heeft dat niemand ooit heeft mogen aanschouwen. De heilige maagd Maria bijvoorbeeld, of het recept van Coca Cola. Ze is stil en kijkt tv. Ik luister naar haar zwijgen alsof ik me laat voorlezen. Vanavond tovert ze voor me en is alles goed. Maartje kan toveren, weet je. Dit is het goede moment.

‘Luister,’ zeg ik, ‘ik moet je iets vertellen.’

Zo moet het gaan: ik vertel wat ik op m'n hart heb, zij zegt ‘Gekkie, dat is toch niet erg,’ we vallen mekaar verzoend in de armen en zweven in ons bed de toekomst tegemoet. Maartje's ‘alles is goed’ is steeds weer een wonder. ‘Ik heb achthonderd gulden uitgeleend aan Ed,’ zeg ik. Ze zwijgt en kijkt tv. Maartje kent Ed. Mhm, denk ik.

‘Maartje, hij had het zo hard nodig,’ voeg ik toe. Ik weet niet wat te zeggen. Dan staat ze op en gaat douchen. Buiten scheuren jongeren keer op keer om

[p. 7]

het huizenblok heen op luidruchtige brommers. Het stadse teken dat het lente wordt. Ze sluiten het huis in als wilde indianen. Er is geen ontsnappen mogelijk.

Later trek ik nog een fles wijn open en omdat ik gevaarlijk leef ga ik op het matras naast Maartje zitten. Ze is afgevallen, merk ik nu. Overal op tv is paniek.

‘Hé, over dat geld. Dat verdien ik terug en dan geven we het uit aan iets leuks.’ Ik raak haar hand aan.

‘Ik blijf niet lang,’ zegt ze. Op tv verdwijnt de ozonlaag. Het is niet geheel duidelijk wat Maartje bedoelt. Misschien is het een goed idee ernaar te vragen, bedenk ik. Maar wie weet gaat ze dan iets zeggen. En wie weet verliest ze haar gedachten in de beelden op TV.

‘Ik ga volgende week naar Engeland, naar Philip. Over een maand of wat nemen we de Transsiberië-express. We gaan via Peking naar Thailand.’

Het is al goed. De tv is weer onze relatietherapeut. Op werkelijk alle kanalen zijn mensen die mekaar de oren van het hoofd zeuren in verhitte discussies. Maartje kijkt me heel theatraal aan. Ze moet hierop geoefend hebben. Ze moet geweten hebben wat ze ging zeggen, en hoe.

‘Marc, ik heb dat zo hard nodig.’

Ik weet niet of mijn citaat haar idee is of van het noodlot. Ze kijkt me aan alsof ze om toestemming of vergeving smeekt. Drama alom.

‘Ik voel me hier opgesloten. Dat besef ik nu pas,’ zegt ze. Ik wil nog vragen hoezo en waarom, en vooral of en wanneer ze van plan is terug te komen, maar het zou niets toevoegen. Bovendien: waar bemoei ik me nog mee? Ze gaat al verder: ‘Ik wil hier zo graag weg. Met Phil kan ik iets van de wereld zien. Hij is erg lief. Marc, ik wil bij hem zijn.’

Dan zwijgt ze. Ze vraagt in ieder geval niet ‘begrijp je’.

Maartje draagt haar blauwe streepjesbroek. Op tv is sprake van een aanval met chemische raketten. Deskundigen in dure pakken hebben het onder het genot van een kop koffie over de mogelijkheid van een kernbom. Het is beangstigend. Er zijn precisiebombardementen, brandende oliebronnen, lekkende kernreactoren en doorgedraaide wereldleiders. De grootste milieuramp in de geschiedenis staat te gebeuren. Als een razende stevent de wereld af op het einde der tijden en ik durf met mijn blote arm niet meer per ongeluk die van Maartje aan te raken.