Sic. Jaargang 7

[p. 24]

Mondvoorraad
* Carla Bogaards

Lisa stond in de keuken bij het aanrecht slabladeren uit een bak water te halen, haar vingers waren net de kleine scharen van een krab. Ze ademde rustig, het water voelde kalmerend koel aan. De grote groene bladeren plukte Lisa uit elkaar, aan reepjes, nadat ze een paar minuten in het vergiet hadden liggen uitlekken. Het gaf een knisperend geluid. Toen Robin de keuken binnen kwam, hij was door de tuin gelopen, over het gazon misschien waar sneeuw lag, ze had geen voetstappen gehoord maar het kon ook zijn dat ze te geconcentreerd was geweest op haar werk met de groente, nam hij een windvlaag koude vrieslucht mee. Ze rilde ervan. De rilling plantte zich voort van haar rug naar haar knieën, daarna sprong het op een onverklaarbare wijze omhoog en nestelde zich in haar lege maag.

Hij was tamelijk lang, langer dan Lisa, zijn schouders waren in verhouding tot zijn gewicht en lengte te smal, van zijn handen had Lisa eens gezegd dat het twee mannelijke hoeren waren, buitensporig mooi, schunnig, zich altijd aanbiedend. ‘Als ik je kwaad zou willen doen, zou ik je handen verminken,’ had ze gezegd. Maar ze glimlachte erbij, en ze had genoeg werk met rauwe groente schoonmaken. Lisa's schouders waren voor een vrouw

[p. 25]

vrij breed. Vroeger hadden ze daar grapjes over gemaakt.

‘Ik heb wat voor je meegebracht,’ zei hij lachend, midden in de windvlaag.

‘Ik heb een cadeautje voor je meegenomen.’

Hoopvol keek Lisa haar man aan. Dit vriendelijke gebaar wilde ze al te graag accepteren.

‘Kijk.’ Hij stak een hand in zijn half-open geritste bontgevoerde jack en haalde vanuit de diepte van een binnenzak, twee bruine zakjes te voorschijn en zette ze voor haar ogen op het aanrecht naast de houten slakom die naar knoflook geurde. Lisa wreef de schaal altijd met een teentje knoflook in als ze er een salade in bereidde.

De zakjes vertoonden spikkels, vetvlekjes, hij had ze op zijn lichaam gedragen, er was vet gesmolten door zijn lichaamswarmte. Robin was altijd warm, ook in de winter. Gretig onderscheidde Lisa de vetvlekken, ze strekte haar handen uit naar de twee bruine zakjes.

‘Wat krijg ik nou?’ vroeg Robin. Hij kwam met zijn gezicht vlak bij haar gezicht, ze zag dat zijn wangen baardstoppeltjes vertoonden, zijn baard groeide altijd door, hoe vaak hij zich ook schoor. Door de warmte van zijn lichaam, wist Lisa, door die ontembare kracht van zijn levensader. Ze zag ook oliespatjes op zijn voorhoofd, Robin had aan een motor gewerkt. Hij had met een vriendje van de universiteit een racemotorenbedrijfje opgezet. ‘Ik heb ontzettend zin om met mijn handen te werken,’ had hij gezegd, ‘en ik kan natuurlijk altijd blijven ontwerpen.’ Hij had zelf races gereden, maar niet professioneel. Hij was nooit bang. Ze zoende hem, ze voelde het prikken. ‘Dat heb ik toch wel verdiend,’ zei hij met zijn mond dichtbij haar mond. Hij draalde, hij trok zijn gezicht niet terug. Lisa voelde haar maag in opstand komen. Eindelijk deed hij een stapje bij haar vandaan om toe te kijken hoe ze het eerste zakje openmaakte.

‘Vetbollen,’ zei ze, er klonk geen verbazing door in het woord, ze zei het alsof ze weerloos was, ondanks haar schouders, haar lange sterke hals, haar prachtig gevormde volle lippen. Haar schouders zakten een beetje, de holte van haar middenrif vulde zich met hete drift, de koude werd verjaagd. Gehaast greep ze het tweede zakje, ze scheurde maar een klein deel van het papier open.

‘Vetbollen,’ herhaalde ze. Lisa hief haar hoofd en dwong zichzelf naar haar man te kijken, zonder angst, zonder verdriet, ze dwong haar ogen hem open en blijmoedig aan te zien, zonder een spoor van drift.

‘Vetbollen voor de vogels,’ constateerde ze. Ze knikte in de richting van de tuin, er zat een roodborstje op een besneeuwde boomtak. Robin lachte bulderend. ‘Ja, wat dacht jij dan?’

[p. 26]

Ze dacht dat er oliebollen in de zakjes zouden zitten. De vage rondingen en het vet beloofden oliebollen. Haar hongerige lichaam had een signaal gekregen: Ik krijg oliebollen! Zelfs oliebollen zonder krenten, rozijnen en sucade zouden heerlijk geweest zijn. Zelfs al zou de kegelvormige kartonnen poedersuikerbus in de keukenkast nog maar een paar samenklonterende resten van de poedersuiker bevatten, zelfs dan was het heerlijk geweest. Ze had de zilverkleurige deksel met gaatjes kunnen kapotstoten met een mes en de klontjes kunnen fijnwrijven met haar handen.

‘Wat eten we vanavond?’ vroeg Robin. Het was een overbodige vraag, ze had eigenlijk geen zin om antwoord te geven. Ze stak een blaadje sla in haar mond. ‘Sla,’ zei ze.

‘Ik heb niet zo'n trek,’ zei hij. Hij pauzeerde om haar de tijd te geven de vraag te stellen waarom hij geen trek had, maar ze reageerde niet. Ze dacht, ik gun hem de lol niet, hij heeft al genoeg lol.

‘Meneer Williams, die ken je toch, die heeft ons een opdracht gegeven, hij kwam met zijn broers, ze hadden gebakken visjes meegenomen en een paar flessen bier, om het te vieren.’

‘Wat voor visjes?’ zei ze snel. Robin stak een sigaret op. Ze werd een beetje wee van de rook. ‘Gebakken haring en scholletjes, alles.’ Vet, schoot het door haar heen.

‘Ik heb nog nooit zulke lekkere gebakken visjes gegeten, echt waar, ik zal hem eens vragen waar hij die koopt. Ze waren nog warm.’

Vet en warm, schoot het door haar heen, oliebollen in papier, visjes op papier. Vette vingers en een vette glimmende rode hap-mond.

‘Was het lekker?’

Robin schoot opnieuw in de lach. ‘Ha ha ha,’ riep hij, ze is nieuwsgierig, mijn glimlachje is nieuwsgierig. Nou, ik zal je de waarheid vertellen, ik heb zeven visjes gegeten en wel drie biertjes gehad, Jezus, ik ben verzadigd. Eén van Williams's broers at niet mee, doet zeker ook aan de lijn, zeker ook zo'n ijdeltuit.’

Ze negeerde hem, neutraal stak ze de nerf van een slablad in haar mond. Koel, dacht ze, koel en mager en hard.

Voor haar was de ochtend koel en mager geweest, nu was het bijna avond. 's Morgens had ze voor de passpiegel in de slaapkamer gestaan, zich langzaam ronddraaiend en een schok van dwaze vreugde gevoeld toen ze zag dat haar dunne zwarte kousen zich om haar benen kringelden. Wanneer ze op haar tenen ging staan liet de stof even los van haar kuiten. Nadat ze eraan terug dacht keek ze meteen naar haar benen, haar kousen zaten strak als een tweede huid.

[p. 27]

Toen ze tegen middernacht in bed lag voelde Lisa zich volledig uitgeput. ‘M'n hele lijf zit onder de kruipolie, riep Robin vrolijk vanuit de badkamer, het was smoorheet in de garage, ik heb m'n shirt uitgedaan. Christus, ik zit er echt onder!’ Lisa slikte, ze slikte iets door, ze huiverde. ‘Ik krijg het er niet af hoor, ik ben nu te moe om nog een uur onder de douche te staan. Hé Lisa, jij houdt toch wel van een beetje vet hè.’

‘Hou je van me?’ vroeg ze toen hij naast haar in bed lag.

Robin draaide zich naar haar toe: ‘Ja ja oudje.’

‘Waarom zeg je dat, verdomme ik ben niet oud.’

Hij zei: ‘Nou, als ik zo naar je handen kijk, ze worden een beetje rimpelig hè. En je kont gaat hangen, en rimpels in je gezicht, nou volgens mij wijst dat op ouderdom, het zijn de voortekenen.’

Ze hield zich stil, zonder beweging. Uiterst behoedzaam haalde ze adem, ze probeerde geruisloos haar benen te strekken. Ze wilde uit haar foetushouding komen, ze wilde op haar rug liggen en de koelte van het onderlaken voelen. Ze kon het denken nog even uitstellen, ze durfde bijna niet na te denken over het antwoord wat ze zou krijgen als ze Robin rechtstreeks zou vragen of hij meende wat hij zei.

Ze zweeg. ‘Oudje,’ lispelde haar man naast haar.

Ze deed het licht uit. ‘En ik ben te dik,’ zei ze keihard in het donker. Te dik, ze zag het met koeien van letters voor zich staan. Ze dacht, koeien van letters, vet, koeien, kolossaal, lomp, koeienmelk, melkchokolade, gevulde Tjokladbonbons. Een doos van geel karton. Acht centimeter hoog, tien centimeter breed, vijftien centimeter lang. Drie lagen Tjokladbonbons. Op de doos de afbeelding, als een camee, van een knielende vrouw die een schaal in haar opgeheven handen draagt. Misschien gevuld met monsterlijk grote bonbons.

Robin gromde; ‘Oh ja, dat komt er ook nog bij.’

O god, dacht ze, ze liet haar handen over haar borsten en haar buik glijden. ‘Dikke benen hè,’ fluisterde hij.

Ze probeerde zo lang mogelijk haar adem in te houden. Geen lucht, niets is opgeblazen, niets is vol, alles is leeg, dacht ze. Als ik gestorven ben lig ik ook zo. Maar haar hart bonste krachtig, alleen haar hart bleef warm. Warm, dacht ze, alles wordt warm en ze haalde weer adem.

‘Meen je het?’ vroeg ze toonloos.

Robin grinnikte. ‘Wat dacht je?’ vroeg hij. Haar handen en voeten werden warm, zwollen langzaam op en haar dijen werden week.

‘Ja,’ antwoordde ze en ze dacht direkt aan een artikel over cocoscrême die

[p. 28]

de huid zou voeden, en ze dacht aan gymnastiekoefeningen om de bovenbenen dunner te laten worden, ze dacht aan afknippen en vermorzelen. Opeens voelde ze zijn lichaam tegen zich aan, zijn armen om haar heen. Lisa dacht, God in de hemel, zijn geslacht is als de nerf van een slablad, maar duizend keer sterker en sappiger.

Zijn handen leken in marstempo over haar lichaam te marcheren. ‘Kom hier,’ zei hij teder, ‘schuimvogeltje van me, kom bij me lekker suikerpoppie ik wil je aflikken en proeven met mijn tong.’