Sic. Jaargang 7

[p. 10]

‘Op recept’
* F.A.P.M. Caspers

't Was laat. Geen leven meer op straat. 't Licht zou de duisternis snel genoeg verdrijven.

Ik stak schuin de straat over. Geen tweede ziel buitenshuis.

Opeens hoorde ik 't geklik van hoge hakken. In mijn richting.

Keek om.

Recht in de ogen van zo'n nachtdraver van 'n griet.

‘Red... aaugh Red... alsjeblief NEUK ME... alsjeblief... Red... Red... NEUK ME!’

Ze greep me gelijk in m'n broek. Voelde 't vogeltje en liet niet meer los. Ze kneedde en wreef.

‘Zeg. Wat krijgen we nou... laat me met rust.’

Ik zwabberde verder op m'n drankpoten.

De meid zat overal. Liet me niet los.

‘Red... alsjeblief... neuk me nou... 'k wil je!’

Wachelde verder. Met dat vrouwenmens aan m'n fluit hangend.

[p. 11]

't Werd erger.

Ze werd zo opdringerig dat me 't lopen onmogelijk werd gemaakt.

Ze klom over me... overal.

Die dikke rode lippen in m'n gezicht. De tong bij me binnenporrend.

Handen in m'n shirt. Aan m'n gulp. M'n oor nat.

Dit was 'n regelrechte aanranding.

‘Mens.. 'k ben bekaf... laat me nou.’

‘Augh Red... NEUK ME... RED!’

Ze kneedde maar door. En niet zonder resultaat. Zou 't dan toch waar zijn dat de aanhouder wint.

Ik voelde dat ik geen inspraak had in deze zaak en 't kostte steeds minder moeite niet te protesteren.

De wanhopige volhoudster won.

‘Red... kom... snel,’ hijgde ze in m'n oor.

Ze hield me bij de gulp vast en trok me achter zich aan.

Dit voelde zo belachelijk dat ik 'n lach moest onderdrukken.

De opgetutte meid trok me rechts 'n donker steegje in. Na zo'n kleine tien meter trok ze me in 'n donker portiek.

Ze hijgde. Gek van wanhoop.

Haar strakke glitterrokje ging omhoog. 't Witte onderbroekje van de kont. Ik keek met m'n zatte krallen. Een mooie strakke billenpartij... dat moest gezegd.

Ze rukte ongeduldig aan m'n broek en haalde die spuit van me tevoorschijn. De paarse kop hing halfstok maar was hard op weg om in volle glorie te herrijzen. 't Klopte 'n goeie.

Ze trok d'r een paar keer aan.

Stond weer als 'n keu... gekrijt voor 'n paar stoten.

De griet ging voorover hangen en stak haar achterste uitdagend onder m'n snot.

Ik hoefde maar te mikken en aan te schuiven.

Ze hijgde en kreunde zwaar... als 'n waanzinnige.

Ik greep haar tieten. 't Waren mooie strakke.

Pompte door.

Wou toen m'n vingers verliezen in 't krullende haar van d'r genotskooi en stuitte op weerstand.

Maar ze had me zover gedreven... d'r was geen terug. Na 'n goeie stoot greep ik nog 's voor haar kruis en kreeg bijkans een aanval.

IK HAD EEN PIEMELTJE ROER ME NIET VAST

'T WORMPJE VAN EEN TRAVESTIET MET BORSTEN

[p. 12]

WAT IK HIER AAN 'T RIJDEN WAS... MINDER DAN EEN TOYOTA COROLLA!

Ik trok terug.

Een nieuw record. Ongetwijfeld.

Voelde me in één klap nuchter en liep weg. M'n broek dichtknopend. Shit! Wat 'n blunder!

Een geile natuurlijke tegenstrijdigheid en ik had 'm erin geschoven. Gatvur...

Lag in bed en kon niet slapen.

Hoe had dat mens nou m'n naam geweten?

Had m'n patatten afgeschud.

't Ding ingezeept gehad.

De hoop op morgen gevestigd.

Wierp 'n voorzichtige blik.

M'n yoghurtbus keek of ie 't leed van de wereld dragen moest.

Nee hè.. een druiper!

Ik hield 'm rechtop en 't leek wel 'n oud kereltje met 't kwijl uit z'n bek. Wat 'n ellende. Ik kwam nou nooit 's makkelijk weg van 'n gemaakte fout. Daar verrekte je toch mee.

't Was goed heet op straat.

Je kon 'n ei bakken op 'n auto.

Ik had geen van beiden.

's Asfalt was zo heet, dat 't in de bochten onder de schuivende wielen van passerende auto's wegrolde. Als roomboter zo zacht.

De weg naar 't ziekenhuis was ver. 't Kostte me 'n uur van m'n leven. Toen liep ik dat grote witgekalkte gebouw binnen.

Ik verwachtte die steriele stank waar je van achterover slaat, maar ik rook niks opvallend geks. M'n reukorgaan was dan ook niet van de beste maar toch. Stapte naar de informatiebalie.

‘Kan ik u helpen meneer?’ vroeg 'n jonge zuster aan me.

Ze had zo'n onschuldig koppie... wat ik van die paarse van mij niet meer zeggen kon. En geduldig wachtte ze op mijn antwoord. Ze straalde vriendelijkheid uit. Zuivere, reine onschuld.

'k Wist niet zeker hoe ik 't zeggen zou tegen dat nette kind.

‘Uhh... 'k heb 'n dokter nodig.’

‘Goed meneer. Wat scheelt d'r aan?’

[p. 13]

‘Nouja... uh.. 'n lopende neus,’ en ik wees naar onderen.

‘Ziek in de broek?’ vroeg ze discreet.

Ik knikte.

Ze draaide dat onschuldige koppie en schreeuwde tegen 'n andere zuster. ‘GESLACHTSZIEKTE!’

Die gaf me toen eerst 'n afkeurende blik en keek vervolgens in haar papieren om te zien welke arts er dienst had.

‘DR. DE ENGEL.. KAMER 329!’ riep ze naar me.

Ondertussen stonden vijf zusters me aan te staren. Iedereen wist schijnbaar waar dr. De Engel zich mee bezig hield. Met mij dalijk.

Na 'n redelijk lange speurtocht door dit witte gebouw vol zieken die zich 't graf in reutelden vond ik ergens op de derde verdieping kamer 329. Niet normaal zo'n doolhof als 't hier was. Menig verzwakt persoon zou op zoek naar hulp kunnen bezwijken. Geen wonder dat 't hier niet steriel rook. Hele kuddes mensen met innerlijke rottingsprocessen knalden hier rond met de hoop hun speurtocht af te kunnen ronden.

Een kamp met bonenvretende veedrijvers was me liever.

Klopte op de deur.

Gesloten.

Klopte nog 's.

Na 'n tijdje ging de deur op 'n kier.

'n Schriel ventje met 'n leesbril op z'n gerimpelde neus verscheen in de opening.

‘Kom binnen.’

Een klein hok. Hartstikke vol papierkraam en andere rotzooi. De wanden bezaaid met foto's van hem met familie, van hem met één of ander hooggeplaatst figuur, van hem met..., van hem. Diploma's en certificaten.

't Kereltje ging achter 't buro zitten dat 'n kwart van de kamer vulde. Ik nam plaats tegenover 'm.

‘Wat mankeert 'r aan?’

Ik keek en zag niks dan rotzooi met de dokter d'r nietig in het midden tussen. 't Was alsof ik moest letten op die ene mier, terwijl ik 'n hele hoop zag. Opeens viel me die kalender op. Een grote kalender recht achter z'n kop. 'n Sexkalender. 'n Mooie gebruinde meid uit de tropen. Adembenemende borsten. Of ze helemaal bloot was wist ik niet. De medicus zat met z'n gebrilde koppie voor haar kruis. 'k Was al nooit gek geweest op dat witte schorten volk.

[p. 14]

‘Volgens mij heb ik 'n druiper, dok.’

‘Komt 'r de hele tijd van zo'n gele rotzooi uit... pijnlijk bij 't plassen?’ Ik knikte.

Hij knikte.

‘Man... kijk dan ook beter uit met wie dat je naar bed gaat.’

‘Dit is op straat gebeurd.’

Weer schudde ie z'n hoofd.

‘Oké... ik haal wel even de benodigde spullen.’

Hij stond op en verliet de kamer.

De meid van de maand april droeg 'n minuscuul broekje. Ik bedoel minuscuul. Om 't woord te schrijven had je meer plaats nodig.

Bekeek nog wat oorkonden en familiekiekjes.

De Engel kwam terug 't hok in.

‘Zo... broek uit dan krijg je 'n spuit. Verder 'n recept voor 'n capsulenkuur van tien dagen. In die tijd geen alcohol, begrepen.’

Ik knikte nog 's. 'k Had 't begrepen.

Stond effe later met de broek op de knieën naar de kalender te kijken. De dok oefende z'n dartsarm en smeet 'n spuit in m'n babyhuid.

‘Dit gaat me toch niet teveel kosten hoop ik,’ zei ik toen de spuit gezet was. ‘Krap bij kas?’ ‘Blut.’

Hij gaf me 'n afkeurende blik. Dat deed me niks. Dat deed al iedereen de hele dag.

‘Luister...’ zei ie tenslotte, ‘wij mannen moeten elkaar steunen. Ik help je wel uit de stront.’

‘Je bent 'n Engel.’

Met 't recept in de hand en 'n pijnlijke kont verliet ik vijfendertig gulden lichter 't witte doolhof.

't Leven was zo slecht nog niet.

Vond 'n kroeg effe 'n straat in. Ging naar binnen.

's Was donker en stil.

Frotte 't recept in m'n broekzak.

‘Een Red Horse.’