schaamte en ontzetting bevangen hem maar doen hem de tijd vergeten en zij, de kleine, is geduldig): elkaar kopjes en zachte duwtjes gevend kruipen ze over en onder de anderen heen, schurken met hun geribbelde lijfjes pal tegen elkaar, bevredigen zich zelf, ammehoela zich zelf, geilen elkaar rukkend en bonkend op, leve de krapte, leve de wasem die met sierlijk ingekraste klever tegen het ruitje slaat, heerlijke ‘gadver’, vette rondglunderende ringrollende dartele viezerds, wentelend in glibber, in slijm - het persistente vocht, de essentie, het levenswater -, in een perpetuum mobile van genot, pieren en pieren, rekkend en krimpend, rekkend en krimpend...
Maar de hermafrodieten weten zich niet te gedragen! - constateert August in zich zelf. Ze bevinden zich (dat wil zeggen: wiebelen glibber afscheidend) uitgerekend op de plek (ventre plus blanc que n'est albastre), tussen twee andere topics die zo bijna-beheersd zijn bezongen in zestiende-eeuwse blazoenen! In het jargon dat voortaan verboden is, Les blasons du corps féminin, het Le... en de Nombril, die de meisjesoren van weleer deden gloeien.
Zijn ogen knipperen. Hij klemt de bril weer op zijn neus. Zonder deze visuele hulp in de conversatie wordt een vertrouwelijk tête-à-tête tot een afstandelijk telefoongesprek teruggebracht. Van nature heeft hij twee vergrootglazen, die bij zijn geboorte niets hebben gekost. Wil hij iets van dichtbij heel goed zien, dan zet hij gewoon zijn bril even af.
Hij doet een pas achteruit en kijkt naar het meisje dat vriendelijk lachend op deze nationale feestdag onder een boom staat. Boven haar hoofd hangt een uitnodiging: ‘Wat zit er in mijn buik? Kijken een kwartje.’ Hij steekt een hand in zijn achterzak. ‘Hoe kwam je... op het idee?’ stamelt hij. Zijn hersenmassa pulseert nu in hetzelfde ritme als de kronkelende inhoud van haar zwangere buik. Worden haar hoektanden niet groter? Het kwartje valt naast de hand die het meisje ophoudt. Als hij het muntje tussen haar voeten vindt heeft hij het gevoel dat ze zijn vroeg kalende hoofd streelt. Blozend komt hij overeind en overhandigt de bescheiden subsidie voor haar indrukwekkende creatie.
Het duurt een hele tijd voordat de reactie van het meisje tot August doordringt. Zijn verwarde brein houdt zich nog bezig met de manier waarop zij één knoopje van haar voorname, donkerbruine manteltje en drie knoopjes van haar goud-oker-zwartgeborduurde jurkje openfloepte. Tien seconden lang ontsloot zij haar onderbuik, tien seconden die een eeuwigheid leken,
Auteursrechtelijk beschermd
