Sic. Jaargang 5

[p. 97]

simon vinkenoog
De zoeker op scherp
(een rolletje momentopnamen, overbelicht).

Geen scheidslijn of horizon,
flashback of panorama:
wolken lichten roze op,
de grijze dag wordt grijzer.

In het trapportaal
daalt een vrouw omlaag,
de voeten zoeken houvast,
de benen volgen sierlijk.

In het voorbijgaan
een voorbijganger net niet geschept:
groen-oranje rood,
slippen of stoppen.

Een krul in je haar
en de blos op je wangen,
een mond die half openstaat,
vochtig je lippen.

[p. 98]

 

In de droom

 

woedt de pijngrens

 

onderhuids,

 

in de slaap sluiten

 

vermoeienis en

 

bevrediging

 

een vroom verbond.

 

 

 

Ooggetuigen horen ooggetuigen,

 

wie niets zeggen kan

 

mag zwijgen blijven,

 

de stille getuige.

 

 

 

Een handtekening

 

valt op tafel, en

 

een dwaze dood-

 

lopende gedachte

 

maakt een gedurfde

 

gedachtensprong.

 

 

 

Het beeldrelaas raakt overspannen,

 

het brein is voor kennis gezwicht,

 

de lens blijft voelbaar houvast zoeken

 

en stralend verschijnt het gedicht.

[p. 99]

 

Het geeft geen pas

 

en velt geen oordeel:

 

het woord is ter plekke beland.

 

Het snijdt geen hout

 

en zaagt geen planken:

 

clair-obscur uit lijfsbehoud.

 

 

 

De lichtval

 

schermutselt

 

met de schaduw

 

 

 

in het brandpunt

 

staat het leven te kijk:

 

 

 

in de oppervlakte

 

schuilt de diepte

 

en de zoeker

 

staat op scherp.

 

 

 

Pleintheater, 17 sept. 1990