Sic. Jaargang 2

[p. 26]

Poëzie
willem van toorn

Huis

Je wist zo goed waar je was:
de lijnen uitgezet
met vaste hand. Waterpas
wanden om tafel en bed.

Maar de tekening wordt al ouder
achter je rug. Het gras
rukt op onder vloeren. Pas
maar op: over je schouder

kun je zien vergaan
wat zo zeker bestond.
Vliesdun het papier. Lucht, grond
kondigen zich erdoor aan.

Je huis was zijn eigen ruïne
voor het gebouwd was: muren
gedroomd in het niets. Liefde
alleen laat de droom nog duren.

Eeuwig zijn enkel gedachten,
niet wat er van is gemaakt.
Kamer. Gang. Trap. Dat de zachte
hand van de tijd ze kraakt,
kijk maar, daar kun je op wachten.