Sic. Jaargang 2

[p. 11]

[Poëzie]
wilco p. berga

Land

De populieren bogen bij mijn komst
Ze kenden me tenminste nog
Terwijl een man vroeg of ik
Ooit een jongen was geweest
En misschien oud genoeg
Om met eenzelfde spijt te spreken
Van de grond waarvan hij krom liep
Van de karren met de stront
Waarvan de assen
Altijd luider zongen dan
Het paard kon met zijn schoften

Inderdaad, antwoordde ik
Want in mijn haast om oud te worden
Viel ik toen mijn neus kapot
Mijn tanden tussen witte kiezels
En terwijl de hond naar regen beet
Sponsde de grond mijn tranen weg
Maar ondanks nieuwe grassen en
Seizoenen sneeuw vond ik een tand
Terug, zei ik vol trots
Weer naast hem op de bok en
Met het paard weer neuriënd