Sic. Jaargang 1

[p. 16]

H.j de roy van zuijdewijn

Uitzicht op een baai

Terras met balustrade geeft vrij zicht
op park en baai. Het marmer heeft geleden.
De trap loopt uit op ongewisse treden.
Zover het oog reikt, trekt de hemel dicht.

Links voor, op voetstuk, een klassiek geklede
godin, krijtwit, in schel, laat middaglicht.
Men ziet haar op de rug, het hoofd gericht
op 't lustoord dat zich aanbiedt, diep beneden.

Geen sterveling te zien hier. Kind noch kraai.
De tijd begint op eeuwen in te teren.
Het stenen beeld lijkt in een lichte draai
zich naar het stervend daglicht toe te keren.
Het heft een arm als om een ramp te weren
die loodrecht aan komt dreigen op de baai.

[p. 17]

Landschap met beelden

Langs regenwolken licht een bundel speren
nog beelden uit die, van tijd losgeraakt
als stukken waarmee nooit meer wordt geschaakt,
het steenrot niet meer van zich kunnen weren.

Niets als de dood om leven van te leren,
legt wat nog standhoudt van hun vaalwit naakt
hun status bloot ervoor te zijn gemaakt
tot stof van stof te zullen wederkeren.

Vraag niet waarom, hun ondergang nabij,
hun steen geen jaar meer tegen tijd bestand,
de wil ook deze ramp te overleven
nog redding zoekt,-waarom ooit de partij
begonnen werd en door dezelfde hand
niet zonder verder spelen opgegeven.