Septentrion. Jaargang 20

[p. 33]

Rutger Kopland

[Origineel]

Wie zal de vriend zijn van mijn vriendin,
de baas voor mijn hond, het kind in mijn jeugd,
de oude man bij mijn dood, wie zal dat zijn als
ik het niet ben? Jij? Ach kom, jij bent niets

dan twee ogen, die zien wat ze zien, jij
bent niets dan het uitzicht: een zon schijnt,
een appelboom bloeit, een stoel staat in
het gras; vreugde, verdriet, weet jij veel,

uitzicht. Maar wie zal mijn liefste grijs en
ziek laten worden, er voor zorgen dat de hond
jankt, het kind huilt, en de dood komt? Wie
zal de appelboom laten verkommeren, de stoel
voorgoed laten staan in de regen? Iemand toch
zal toe moeten zien dat alles voorbij gaat.

Uit ‘Al die mooie beloften’ (1978).

[Vertaling]

Qui sera l'ami de ma compagne,
le maître pour mon chien, l'enfant dans ma jeunesse,
le vieil homme quand j'expire, qui sera tout ça
si ce n'est moi? Toi? Voyons, toi tu n'es rien

que deux yeux qui voient ce qu'ils voient,
toi tu n'es rien que la vue: un soleil brille,
un pommier est en fleurs, une chaise se tient dans
l'herbe: joie, chagrin, tu n'en sais pas ça,

vue. Mais qui va affaiblir ma compagne et ternir
ses cheveux, qui fera gémir le chien,
pleurer l'enfant et venir la mort? Qui
laissera jaunir le pommier, verdir la chaise
restée sous la pluie? Il faut tout de même
quelqu'un pour voir que tout passe.

Traduit du néerlandais par Paul Gellings.