Logo DBNL
Van Sente Brandane, naar het Comburgsche en het Hulthemsche Handschrift (1894)

Van Sente Brandane, naar het Comburgsche en het Hulthemsche Handschrift

(1894)–Anoniem Brandane, De reis van Sinte–rechtenstatus Auteursrecht onbekend

Vorige

Van Sente Brandane, 1001 - 2284

 
So en ware hu crune met huwen baerde
 
Ende huwen hals niet so aerde
 
Swart bepeket no bezinghet;
 
Nu hebdi arde zeere ghelinget
1005
Up die zee mine vaert.’
 
‘Mi es leet dat hi ye ghesmeet wart’,
 
Sprac die bezijnchde capelaen;
 
Doe louch zeere Sente Brandaen.
 
Doe aldus Sente Brandaen
1010
Weder sinen capelaen
 
Ghewan van der hellen,
 
So mach ic hu voort tellen,
 
Dat hi voer langhe wijle
 
Up die zee ende meneghe mile.
1015
Doe vernam Sente Brandaen
 
Die goede vele saen
 
Een dier, dat hiet Cyrene,
 
Die slapen doet die ghene,
 
Diet horen zinghen ofte sien;
1020
Van zijnre bliscap moet gescien
 
Ter zee groot ongheweder.
 
Doe viel sciere neder
 
Sente Brandaen up sine knien
 
Ende bat Gode, dat hi moeste ontvlien
1025
Dien diere, so hi best can.
 
In slape wart die stierman;
 
Haer selves si al vergaten,
 
Datsi en wisten, waer si saten;
 
Elc moonc wel vaste sliep;
1030
Die kiel sonder stierman liep
 
Tote eenen bernenden berghe dan,
 
Daerhute quam loopende een laerc zwart nan;
 
Hi riep toten kiele
 
Hute zinen grooten ghiele,
1035
So hi luuts mochte,
 
Ende wecketse arde onsochte;
 
Hi hietse tote hem keeren;
 
Hi seide, hi soude hem leeren,
 
Den meester stierman boude
1040
Waer hi best henen soude.
 
Doe hiet Sente Brandaen
 
Sinen kiel wel saen
 
Toten berghe keeren,
 
Omme dat hi hem soude leeren;
1045
Maer des duvels cose
 
Die was arde boze;
 
Doe seide des duvels bode:
 
‘Mochte ic wel, dor Gode!
 
Dinen kiel, heere Brandaen,
1050
Die soude eene quade vaert angaen.
 
Du soudes ontghelden metter spoet,
 
Dattu ons so leede doet.
 
In can jeghen hu niet ghehebben;
 
God en wille hu niet ontsegghen,
1055
So wat dat dijn wille es,
 
Want dine bede so moghende es,
 
Du souts dat wel ghenieten.
 
Lietstu di dat verdrieten,
 
Dat hu mijn vernoy niet ware lief!
1060
Du naems mi den breydel dief;
 
Die achter di sit al daer:
 
Hi zweet van anxte, dat es waer,
 
Ende van zorghen, die hi heeft ontfaen.’
 
Doe sprac Sente Brandaen:
1065
‘Dat es sine boete,
 
Dat hi hem wasschen moete;
 
Mi ne dinct niet so goet,
 
Hier es so scone eene vloet,
 
Dat hi hem wel ghewasschen mach.’
1070
Die moonc scamelike lach:
 
Met vele groter zorghen
 
So haddi hem gheborghen
 
Onder eene scip banc;
 
Die tijt dochte hem arde lanc.
1075
Die duvel louch zeere omme das,
 
Dat hi so zeere vervaert was.
 
Doe hi sijn spot hadde ghedreven,
 
Bat hi hem, dat hi hem wilde gheven
 
Weder sinen capelaen;
1080
Hi soudene arde scone dwaen:
 
Hi roke up hem te zeere.
 
Doe seide die milde heere,
 
Die goede Sente Brandaen:
 
‘In gheve hu niet den capelaen;
1085
Mi dincke dine cozen
 
Onnutte ende ghebozen;
 
Dijns sprekens bem ic zat.’
 
Den stierman hi doe bat,
 
Dat hi weder keerde upt meere.
1090
Doe quam des duvels heere
 
Huten berghe ende daden hem wee
 
Ende volchden up die zee
 
Ende droughen in haer hande
 
Groote gloyende brande
1095
Ende groote gloyende schichten,
 
Als of si wilden vechten;
 
Si worpen neder ende stooten
 
Up die in den kiel vlooten
 
Met groten torne moede;
1100
Maer God onse Heere, die goede,
 
Behoedese jeghen al mesweghen.
 
Ic wane, van boven die reghen
 
So dicke nye en viel,
 
Alse daer omtrent den kiel
1105
Die brandere entie schichte vloghen;
 
Die moonken met riemers toghen,
 
Omme saen te sine huter noot;
 
Dus jaghetse thelsche conroot;
 
Si zeylden watsi mochten;
1110
Die duvele worpen onsochte
 
Na den vluchteghen kiel;
 
Den heeren saen gheviel,
 
Datsi bi Gods hulpe waren
 
Der vreesen al ontvaren.
1115
Brandaen voer voort, met trauwen;
 
Doe liet hem God bescauwen
 
Van inghelen vele scaren,
 
Die boven hem quamen ghevaren;
 
Die voerden meneghe ziele
1120
Boven sinen kiele;
 
Den lof Gods si daer boven zonghen,
 
Datmen de lucht mochte horen clonghen;
 
Dat dede hem God te minnen,
 
Dat hi hem liet verkinnen,
1125
Wat die gheeste wouden
 
Ende waer si henen souden.
 
Doe sach Sente Brandaen
 
Eenen sconen tempel staen
 
Met tiene scone choren,
1130
Die nye man conste testoren,
 
Sonder God, diet vermochte;
 
Die chierheit te segghene en vermochte
 
Ne gheen erdsche man.
 
Doe screef Sente Brandaen
1135
Alle dwonder, dat hi sach,
 
Daer hi in zinen kiele lach.
 
Doe Brandaen, die Gods deghen,
 
Te rechte hadde al bescreven
 
Die twee scone paradise,
1140
Doe waende die goede wise,
 
Die Gods dienare,
 
Dat hi al quite ware
 
Van des waters aerme scaren
 
Ende hi te lande soude varen.
1145
Doe bat die heere goede
 
Met eenen neerensten moede
 
Onsen eeweliken troost,
 
Diene dicken hadde verloost,
 
Dat hine saen ghesande
1150
Weder te sinen lande.
 
Doe quam een vreeselic wint anschijne,
 
Die hem verdreef entie zine
 
Verre danen up die zee;
 
Daer wart hem arde wee:
1155
Die storem wart arde groot,
 
Die zee borlende ende scoot,
 
Mids dat hem so verhief die wint.
 
Doe saghen die Gods kint
 
So vele visschen daer in die zee,
1160
Dat hem die zorghen daden wee;
 
Si sagher van so vele manieren
 
Ghelijc beesten ende wilde stieren
 
So vele onder dat water gaen.
 
Doe seide Sente Brandaen:
1165
‘Dit es seker de Lever zee,
 
Daer ic af wijlen eer
 
Las so menich teekijn,
 
Dat es dat ghelove mijn;
 
Maer ic hebbe groot wonder
1170
Van den gronde hier onder,
 
Hoe hise wel ghevoeden moghe,
 
Dat hem allen ghenouch doghe;
 
Maer God onse Heere es so rike,
 
Dat hi hem daghelike
1175
Haer voetsel gheven mach.’
 
Tote eenen capelaen hi sprac,
 
Dat hi sochte paerkement:
 
Hine wilde laten twint,
 
Die waerheit hi scriven began
1180
Ende hi beval den stierman,
 
Dat hi den kiel hilde stille
 
Om zijnre hulden wille,
 
Tote hi die waerheit hadde gescreven
 
Van den visschen, die daer dreven.
1185
Die moonken hadden groten vaer
 
Van den visschen, die waren daer,
 
Datsi haer scip bederven mochten;
 
Brandaen troostese, dat hi mochte,
 
Ende seide: ‘lieve broeders mijn,
1190
Wilt in Gode betrauwende zijn!
 
Dor hem sijn wi hute ghevaren;
 
Hi sal ons wel bewaren;
 
Hi heeft alles dinc ghebod
 
Ende es die almachteghe God
1195
Ende Sente Marie, die goede,
 
Die si hier in onser hoede
 
Jeghen dat ons evele zij;
 
Dies jonne ons Filii Dei!
 
Ende alle dat hemelsche heere
1200
Helpe ons huut desen meere
 
“Amen!” segghet alle gader
 
Ende vleeuwet den hemelschen vader.’
 
Doe quam hem an een sachte wint;
 
Doe saghen si, waer een Gods kint
1205
Up die zee voor hem zwevede;
 
Het sceen, dat onsachte levede:
 
Het vlotede up eenen rusch eerden;
 
Wat mochte zijns gheweerden,
 
Als verstoremden der zee vloeden,
1210
Maer dat God zijns nam hoede?
 
Van den kiele vloo hi doe;
 
Sente Brandaen sprac hem toe,
 
Dat hi van God weghe jeghen hem sprake;
 
Die rusch verbeidde met ghemake
1215
Ende wart gheorsam saen
 
Ende doe hi bi hem quam Brandaen
 
Toter creatueren hi dus sprac:
 
‘Doghedi om Gode dit onghemac
 
Up dese wilde zee?
1220
Of doghestu dit wee
 
Dor dijns selves mesdaet?
 
So mach dijns werden raet:
 
Ic bem een abd ghewyhet
 
Ende metter stolen ghevryhet,
1225
Die ic van Gode hebbe ontfaen,
 
Dat ic mach in baten staen
 
Ende haer pine hem corten mach
 
Beede jaer ende dach.
 
Hebdi al sulke dinc ghedaen,
1230
Dor God so willic di ontfaen.’
 
Doe sprac die eenzedele:
 
‘Met mi so wart di evele
 
Vergouden dijn capelaen,
 
Dien du verlores, Brandaen,
1235
Vore den sconen paradise.
 
God heeft mi mine spise,
 
Ende alle mine lijfnare
 
Een jaer min dan C jare
 
Up dese zee ghegheven;
1240
Bi zijnre ghenaden moetic leven
 
Ende wachten na zine leere.
 
Mijnre brueders es noch meere;
 
God onse vader es so goet,
 
Dat sine ghenade ons voedt
1245
Metten hemelschen brode.
 
Hi halp ons te onser node,
 
Daer dijn moonc weder quam,
 
Dien hu die duvel nam
 
Voor die rikelike zale,
1250
Daer hi stal den breydel so wale.
 
Si wachten ooc haren hende
 
Up die hoghe steenwende.
 
Die ruwe heere alleene,
 
Dien ghi saecht sitten up den steene,
1255
Die halp di ter stede
 
An Gode met zijnre be[de],
 
Dattu vercreghes dinen capellaen.’
 
Doe seide Sente Brandaen:
 
‘Dore die Gods eere,
1260
Nu segghe mi noch meere
 
Van dien heeren, hoe si leven
 
Ende hoe si daer verdreven;
 
Sij leven so heleghelike
 
Ende verdienen Gods rike.’
1265
Doe sprac die heere goede
 
Met grooten oomoede:
 
‘Een stat was, hiet Vaserijn,
 
Danen dat wij gheboren zijn;
 
Die stont in eenen lande,
1270
Daermen Gode niet en kande;
 
Dor des volcs grote zonden
 
So zanct al in afgronden;
 
Alle dat groote lant
 
Ende alle dat boze volc te hant
1275
Dat nam daer quaden hende;
 
Maer up die hoghe steenwende
 
So heefter God een deel gheset
 
Van onsen broeders, dat wet;
 
Daer voetse die Gods cracht,
1280
Die mi hare hevet bracht,
 
God onse lieve Heere.
 
Onse broeders es noch meere,
 
Die ghelijc mi leven
 
Ende up dese russche zweven
1285
Boven der zeewes gronden;
 
Dat quam van minen zonden,
 
Dat wi ghesceeden waren;
 
Dus moetic alleene varen.
 
Doe dat lant verdranc
1290
Ende meneghe borch versanc,
 
Also Sodoma dede ende Gomorre,
 
Die groote stercke torre,
 
Daer scorde alle die eer[de]
 
Ende alle die groene zwaerde
1295
Van dien erderijke;
 
Desen rusch houdic vastelike
 
Tote minen hutersten hende.
 
God moete ons allen zenden
 
In hemelrike met eeren.
1300
Noort waert saltu keeren;
 
Daer saltu sien groot wonder.’
 
Een wint hief daer van onder,
 
Diese sonder orlof dede sceeden;
 
Elc voer daerne God wilde gheleeden.
1305
Daer voer die kiel in corter wijle
 
Over meneghe mile;
 
Dat quam van eenen bedruussche
 
Ende van eens wints gheruussche,
 
Dat die kyel also verspranc
1310
So meneghe dachvaerde lanc.
 
Daer wart hi wel gheware,
 
Dat hi den bouc ontgalt dare,
 
Dien hi bernede in den viere;
 
Dat becochte hi wel diere,
1315
Daer die kiel so verre spranc,
 
Meer dan M milen lanc
 
In grooter ongheweltheit.
 
En hadde ghedaen Gods ghenadicheit,
 
Hi en hads niet moghen ghenesen.
1320
Daer voer hi voort, so wi lesen;
 
Doe versach Sente Brandaen
 
Eenen naecten man saen
 
Al ru sittende alleene
 
Up eenen heeten [s]teene;
1325
Hi leet wel groote nozen:
 
An deen zijde was hi vervrosen
 
Dor vleesch ende beene;
 
Up dander zijde van den steene
 
Verbrande hi van hitten dan;
1330
Na sine werken hi loon ghewan;
 
Voor hem hinc blayende een dwale;
 
Die halp hem arde wale:
 
Die slouch die hitte dane;
 
Dies quam hem baten vele ane
1335
Beede van hitten ende van couden.
 
Sine pine was menichfoude.
 
Des zondaeghs stont hem also;
 
Dies was hi arde vro:
 
Hem dochte openbare,
1340
Dat hi in werschepen ware.
 
Des maendaeghs arde vroe
 
Quam hem groote pijne toe:
 
Doe voerdene in der hellen
 
Die duvele met sinen ghesellen.
1345
Doe si hem so bi quamen,
 
Datsi sine pine vernamen,
 
Begans hem ontfaermen.
 
Doe vraeghde Brandaen dien aermen
 
Van wat volcke dat hi ware.
1350
Doe sprac die sondare:
 
‘Ic bem die aerme Judas.
 
Om dat ic so onghetrauwe was,
 
Dat ic vercochte sonder noot,
 
Die mi ghesciep ende gheboot.
1355
Dat hebbic zwaer ontgouden.
 
Doet mi berauwen soude,
 
Doe quam die leede duvel
 
Ende gaf mi eenen twifel
 
Ende riet, dat ic mi hinc
1360
Ende ne gheene boete ontfinc;
 
Aldus nam ic die doot;
 
Dies moetic lijden desen noot.
 
Haddic ghenade begheert met rauwen,
 
God es also ghetrauwe,
1365
Het ware mi wel vergaen:
 
God hadde mi ontfaen,
 
Also hi den Jode ontfinc,
 
Die hem, daer hi an tcruce hinc,
 
Metten speere stac therte ontwee.
1370
Noch dede God ghenaden mee:
 
Hi ontfinc den scaker dan,
 
Om dat hi berauwen ghewan,
 
Daer hi an den cruce hinc
 
Entie bitter doot ontfinc.
1375
Also hadde hi mi ontfaen,
 
Waers mi berauwen saen.
 
Mijns en wert nemmermeer raet;
 
Maer mi dinct dat mi nu wel staet;
 
Maer over morghin vele vroe
1380
Sal mi den noot gaen toe;
 
Dan werdet mi al benomen
 
Tgoet, daer ic nu in ben comen;
 
Dor das zondaeghs heere
 
Hebbic dese remedye, heere;
1385
Stont mi dus tallen daghen,
 
So en soudic niet claghen;
 
Nochtan en hebbict borgoet
 
Maer dat mi vele wers doet
 
Die grondeloze helle,
1390
Daer ic altoos in quelle
 
Ende eeweliken in walle;
 
Die duvele met haren gescalle
 
Doen mi wel meneghen noot.
 
O wy, heere, waric doot
1395
Of mochtic versterven!
 
So en soudic niet bederven
 
In dus meneghen aerbeit,
 
Die ic lijde in eewicheit
 
Van rauwen ende van leede.
1400
Dese noode alle beede
 
Van couden ende van hitten,
 
Daer ic hier in moet sitten,
 
En houdic voor gheen verdriet:
 
Ter hellen hebbic licht niet;
1405
Daer eist doncker emmermeere;
 
Daer es dat eewelike zeer;
 
Ter quader tijt wert hi gheboren,
 
Die daer toe wert vercoren;
 
Een hitte quelt mi daer,
1410
Eer ghi ghetastet wel een haer,
 
Daer smolte wel een berch stalijn,
 
Diene worpe daer in.
 
Mochte ic hier langhe wesen
 
Mi dochte, ic ware ghenesen;
1415
Mi doen mee wee die zorghen
 
Jeghen den over morghen
 
Dan die pijne, die ic hier moet ontfaen.’
 
Doe sprac Sente Brandaen:
 
‘Of yemen over di bade,
1420
Soude hu God doen eeneghe ghenade?’
 
‘Neen hi’, sprac Judaes die aerme,
 
‘Want ic up Gode hadde gheen ontfaermen;
 
Alle hulpe hebbic verloren
 
Maer dit dwaelkin hier voren
1425
Voor mi hanghende namelike
 
Dat maect mi seere rike
 
Ende helpt mi wel zeere.
 
Nochtan so stal ict onsen Heere,
 
Doe ic met hem ghinc;
1430
Het weert mi groote dinc
 
Van desen heeten viere;
 
Maer mi berauwes weder sciere;
 
Doe gaf ict dor Gode
 
Eenen zinen crancken bode,
1435
Die oyt sint sine bede
 
Voor mi te Gode dede;
 
Nu helpet mi zeere hier
 
Jeghen dit sterke vier.
 
Al en mach het also vele niet sijn,
1440
Als oft met rechte mijn hadde ghezijn,
 
Nochtan helpet mi, heere,
 
Harde vele meere
 
Jeghen desen heeten brant,
 
Om dat ict selve gaf metter hant,
1445
Dan mi nu holpe alle die have,
 
Al waert dat mense over mi gave,
 
Die nu in die weerelt es;
 
Dies moghedi sijn ghewes.
 
So wel helpt dat goet,
1450
Dat die meinsche selve doet
 
Ende dat hi selve gheeft
 
Al die wijle, dat hi leeft;
 
Want achter weldade
 
Commen dicwile spade
1455
Ende datmen naer dleven doet,
 
Dat heeft aermen spoet
 
Te helpene, die selve niet en gheeft
 
Dor Gode die wijle, dat hi leeft.’
 
Doe Judas dit hadde gheseit,
1460
Began hi driven groten aerbeit;
 
Des maendaeghs metten daghe
 
Maecte Judaes grote claghe
 
Ende jammerliken rauwe groot,
 
Dat dbloet van sinen hoghen scoot.
1465
Hem naecte groot onghemac,
 
Seere weendi ende sprac:
 
‘O wy, onsalich ende arem man,
 
Dat ic ye eerdsch lijf ghewan!
 
Daer ic nu varen moete,
1470
Dies en wert nemmermeer boete,
 
Want bi verdienten hebbict ontfaen.’
 
Doe hiet Sente Brandaen
 
Sijn helichdom bringhen voort
 
Ende settet up des kiels boort,
1475
Alse die duvele quamen
 
Ende dat helichdom vernamen,
 
Dat hise soude vervaren.
 
Hi sach an sine ghebaren
 
Ende heeft wel vernomen,
1480
Datsi saen sullen comen.
 
Doe quamen die duvele met eenen heere;
 
Hem dochte lucht ende meere,
 
Dat al was bernende vierijn.
 
‘Hier soudic ghevaren zijn,’
1485
Sprac die bezijnghede capelaen,
 
Die met zorghen was bevaen.
 
Si vloghen boven den kiele;
 
Hem scoot huut haren ghiele
 
Pec ende vlamme onghiere
1490
Met sulfer achteghen viere,
 
Dat gloyde ende wiel;
 
Daert up die zee viel,
 
Berrende twater alse stroo.
 
Judase wilden si alsoo
1495
Voeren in der hellen,
 
Daer sine souden quellen.
 
Den vianden gheboot Sente Brandaen,
 
Datsi een wijle souden staen
 
Ende Judaes souden vermijden;
1500
Gode bat hi in dien tijden,
 
Dat dien nacht moeste ghenesen
 
Judaes ende quijte wesen
 
Van dien helschen zeere;
 
Dies bat hi onsen Heere.
1505
Weenende hi so langhe bat,
 
Dat hem God consenteerde dat.
 
Die duvele doe luude screyden;
 
Sij borlenden ende si neyden,
 
Dat si sonder hem moesten varen.
1510
Met vele grooten scaren
 
Keerden si weder ter hellen.
 
Doe dreeghden sine te quellen
 
Vele meer dan si souden,
 
Of sine hadden moghen behouden;
1515
Dat dreeghen dede hem wee,
 
Daer hi vlotede up die zee.
 
Die duvele quamen weder doe
 
Des morghins vele vroe
 
Te Judaes onghevalle;
1520
Crauwels brochten si alle,
 
Die gloyden ende sneden;
 
Onlanghe dat zijs vermeden
 
Maer in hem dat sise sloughen;
 
Onscone dat sine droughen
1525
Met alle metten steene;
 
Si quelden sine beene;
 
Doe sine up ghenamen
 
Ende een lettel danen quamen,
 
Spraken si leelike toe
1530
Sente Brandane doe:
 
‘Daer omme sullen wine pinen meer
 
Dan hi was ghepijnt eer.’
 
Doe seide Sente Brandaen:
 
‘Het sal anders vergaen;
1535
Niet te meer en sal ghepijnt sijn hi,
 
Om dat hi te nacht was bi mi;
 
Al moghedi up mi scelden.
 
Hi en saels niet ontghelden;
 
Hu scelden hebbic ommare.’
1540
Bi Gode onsen sceppare
 
Ende met dieren woorden
 
Gheboot hi dien verhoorden,
 
Datsi hem en daden niet meer
 
Dan also si te voren eer
1545
Des ander daghes hadden ghedaen.
 
Ende also voerden sine wech saen
 
Vele zeere screyende
 
In dier zwaerre allende;
 
Doe hiet die heere goede
1550
Up des zeewes vloede
 
Volghen met sinen kiele
 
Na die aerme ziele,
 
Maer die duvele ontvoerdense saen.
 
Doe sach hi voor hem up slaen
1555
Eenen rooc wel gruwelijc;
 
Dat was een pijne vreeselijc.
 
Doe voer die goede Sente Brandaen
 
Metten Gods zeghe bevaen
 
Toten oversten hende
1560
Onder eene steenwende;
 
Daer saghen si alse bernende voghele varen
 
Huut eenen bernenden berghe te waren
 
Van menegherande tonghen,
 
Die hel niet en zonghen
1565
Dan ‘O wy’ ende ‘wach’ ende ‘wee’;
 
Eene grondelose zee
 
Slouch daer up die west zijde ane,
 
So datment hoorde dane
 
Over meneghe mile.
1570
Daer na in corter wile
 
Saghen si huut eenen berghe slaen
 
Eene vlamme so ghedaen,
 
Daer die gleinstren hute vloghen
 
Also groot als een hoven
1575
Ende colen also groot als maste.
 
Daer was pijne ende onraste.
 
Huut dien selven berghe ran
 
Een water, sulc en sach noint man,
 
Het was zwart ende het wiel;
1580
Bander zijde daer hute viel
 
Een water ende een wint ghereede,
 
Die also cout waren beede,
 
Dat nye couder dinc ghewart;
 
Daer hadden si moylike vaert:
1585
Up deen zijde was hitte menichfout,
 
Up dander zijde waest so cout,
 
Dat den bomen in dien tijden
 
Die scorse scoolden van den zijden.
 
Doe so hiet Sente Brandaen
1590
Hem allen ten riemen gaen;
 
Beede moonken ende scipman
 
Alle vinghen si daer an;
 
Daer en wilden si niet letten meer;
 
Daer si waren commen eer,
1595
Binnen eenen daghe gevaren,
 
Ghekeerden si cume in II jaren.
 
Doe dus die kiel ontran
 
Entie moede scipman
 
Van der heetter aermer scaren,
1600
Doe quamen si saen ghevaren
 
Up eene der bester eerden,
 
Die oyt mochte gheweerden.
 
Daer sach yemen selden;
 
Daer wiessen up die velden
1605
Beede coren vruchten ende wijn
 
Ende alle vruchten, die moghen zijn,
 
Sonder ackeren ende graven;
 
Daer was lettel noot van haven:
 
Visch was daer ghenouch,
1610
Die daer dat water drouch,
 
Ende vleesch wilt ende tam,
 
Al dat nye herte bequam.
 
Dese jeghenode scone
 
Was altoos even groene;
1615
Dat es multum bona terre
 
Ende es gheleghen arde verre
 
Van alre meinschen conden.
 
En hadde God tien stonden
 
Dat scip daer niet ghesent,
1620
So waert ons bleven ombekent.
 
Doe daer quam Sente Brandaen
 
Entie hem waren onderdaen,
 
Hare moethede ende pijne al
 
Verghinc hem groot ende smal
1625
Mids der zoetheit menigherande,
 
Die si ontfinghen in dien lande.
 
Alse Sente Brandaen entie zine
 
Waren in desen lande fine,
 
Saghen si eenen berch so hoghe,
1630
Sine consten niet verhoghen,
 
Sine groote hoocheide;
 
Hem dochte in der waerheide,
 
Dat die wolken daer up zweveden;
 
Ne gheene dinghen, die leveden,
1635
Ne quamen daer up, si en vloghen
 
Maer teenen hanghenden woghe
 
Met zorghen si ane vinghen,
 
Datsi dier up ghinghen.
 
Die berch was boven scone
1640
Ende hiet Mons Syone;
 
Daer slouch an der zee vloet;
 
Nye en was berch so goet.
 
Daer si dien berch up gaen,
 
Saghen si an den berch staen
1645
Eene borch so rikelike,
 
Noint en sach meinsche der ghelike;
 
Daer saghen si vreeselike draken
 
Ende lindwormen, die gapen,
 
Ende hem voer tallen stonden
1650
Dat vier huten monden;
 
Dese wachten die poorten daer
 
Maer metten woorden Gods vorwaer
 
Beval hem Sente Brandaen,
 
Dat sise in lieten gaen
1655
Ter doren in die huere.
 
Die bouc seit, dat die muere
 
Alle waren kerstalijn;
 
Daer waren letteren steenijn
 
So vele daer up ghenomen,
1660
Sine consten ten hende comen;
 
Daer waren ghegoten inne
 
Bi meesterliken zinne
 
Van copere ende van eere
 
Menegherande diere
1665
In dien rinc muer al omme:
 
Som recht ende some cromme;
 
Diese eerst ghinc besien,
 
Hi mochte van vreesen vlien,
 
Want si hem hute dien muer ghebaren,
1670
Als of si alle levende waren.
 
Daer stonden alle die dieren,
 
Die ic noint horde nomen hiere:
 
Leeuwen, panteeren, tygheren met;
 
Ooc stonden daer gheset
1675
Eencorne ende lupaerde
 
Ende beesten van meneghen aerde:
 
Olifanten, herten ende hinden
 
Mochtemen daer al vinden;
 
Ooc stonden daer vele vormen
1680
Van vreeseliken wormen;
 
In midden dien borghe vloot
 
Een riviere wel groot,
 
Die al dwilt dede omme gaen,
 
Dat niet stille mochte staen;
1685
Si saghen al openbaren,
 
Die daer commen waren,
 
Dat die beelden bi wilen spronghen
 
Ende riepen ende zonghen,
 
Als of si wech wouden
1690
Ende huten muere varen souden;
 
Daer stonden meneghe vorme:
 
Daer waren sulke worme
 
Half ru ende alf bloot,
 
Noint sach man des ghenoot.
1695
Noch stont daer onder
 
Ghegoten menich wonder:
 
Daer stont die stercke liebaert,
 
Ic wane, nye dier ghewaert,
 
En stont daer ghegoten.
1700
Visschen daer ooc vloten
 
Harde meneghertiere;
 
Hoort wat dede die riviere:
 
Herten entie hinden
 
Vloen daer voor die hasewinden;
1705
Wilde zwijnen liepen daer;
 
Die jaghere reet hem naer
 
Al blasende eenen horen;
 
Hem liepen ooc voren
 
Menich wonder, so vele,
1710
In caent ghesegghen niet wele.
 
Daer speelden ooc in den mueren
 
Orssen, met convertueren,
 
In eenen rijnghe wijde;
 
Hem hilden ooc bezijden
1715
Rudders, als of si leveden
 
Vanen dat daer zweveden;
 
Daer toe mochtemen daer scauwen
 
Harde vele vrauwen;
 
Daer bliesen die wachtaren,
1720
Die ghene, dies onwijs waren,
 
Waenden, datsi leefden daer.
 
Ic mach hu segghen over waer:
 
In dese zale gheheere
 
Was wonders vele meere:
1725
Daer verlichten die tinnen
 
Beede buten ende binnen,
 
Ghelijc dat doet die dach sterre,
 
Die up rijset so verre;
 
VIm torren stonden tien male
1730
Up den muere omme die zale;
 
Die torren die blecten al
 
Ende muere ende zale groot ende smal,
 
Alse yser doet in den viere.
 
Gheen dinc en was daer diere
1735
Dan onghemac ende aermoede;
 
Meneghe culcte goede
 
Ende zijdine sporwaren
 
Saghen si daer te waren,
 
Die daer hinghen te dien male
1740
Boven die bedden in die zale.
 
Die vloer van der zalen was
 
Al gader snee wit glas,
 
Daer dore blecten die goud male.
 
Dus rikelic was die zale.
1745
In dien hove vrone
 
Stonden cedre scone
 
Ende andre bome so vele,
 
Dat die zonne niet wele
 
Schijnen mochte ter eerden;
1750
Daer en mochte niet nat werden.
 
Dies namen si alle gome.
 
Onder die ceder bome
 
So was die acker scone
 
Ende tallen steden groene;
1755
Daer hinc menich guldin vat;
 
Noint en was huus bat
 
Verchiert met dieren dinghen.
 
Daer mochtemen horen zinghen
 
Die voghele in allen tijde
1760
In dese borch wijde;
 
Daer stont midden in een palas:
 
Ic wane, noint gheen en was
 
Verchiert also wele;
 
Ghimmen was daer so vele
1765
Met dierbaren ghesteenten,
 
Gheset in helps ghebeenten;
 
Die vloer was saphier ende glas;
 
Ic wane, noint dinc en was
 
Ghemaect boven der eerden,
1770
Dat beter mochte weerden
 
Of dat ghemaect was bat,
 
Over waer segghic hu dat.
 
Ghegoten was het van eere;
 
Het en wert nemmermeere
1775
Ghemaect so goet weerc
 
No so vaste no so steerc,
 
Als daer up dien dach
 
Sente Brandaen sach.
 
Die moonke besaghen besonder
1780
Dat menichfoudeghe wonder.
 
In die borch so spronghen
 
Diere watre; daer zonghen
 
Molenen, of si hadden tonghen,
 
So dat al verclonghen
1785
Beede berch ende dal
 
Ende dat daer bi was over al.
 
Die bouc seit ons dat,
 
Dat vloyden int ghewat
 
Visschen, die daer speelden,
1790
Ende alrande weelden
 
Waren der borch onderdaen,
 
Dat scrijft ons Sente Brandaen.
 
Doe sprac die besijngde capelaen:
 
‘Hets goet, dat wi henen gaen,
1795
Eer wi hier scade ghewinnen;
 
Mi dincke in minen zinne,
 
Het en es sonder meester niet
 
Dit wonder, dat ghi hier siet.
 
Werden si onser gheware,
1800
Wine moghen hem niet ontfaren,
 
Sine doen ons sulken aerbeit,
 
Dat ons die vaert wert leit
 
Ende ons lijf rauwet.
 
Dit weerc hevet ghetauwet
1805
Een wonderlic ghedyet,
 
Dat hem an Gode en keert niet,
 
Hets van wonderliken zeden;
 
Si moghen ons bringhen tonvreden,
 
Alsoo die ghene daden,
1810
Die ons so hadden verladen
 
Ten berghe, die berrende dan.’
 
Doe bat die stierman,
 
Sente Brandane ende dien heeren,
 
Datsi wilden te scepe keeren;
1815
Doe si te scepe waren ghegaen,
 
So quam hem ghevolcht saen
 
Een volc van wonderliker ghedane,
 
Als ons de bouc doet te verstane;
 
Si hadden wolves tande
1820
Ende hieten Walscherande;
 
Seere si verbolghen waren,
 
Datsi hem dus zijn ontvaren.
 
Hoofde hadden si alse zwijn
 
Hoe mochten si wonderliker zijn!
1825
Mans handen ende honden been;
 
Si screyden al in een;
 
Cranen hals mans buuc vorware,
 
Onder die voete ru van hare;
 
Sijdin was al haer ghewant;
1830
Boghen droughen si in die hant
 
Ende pijle daer in gheset,
 
Wel gheslepen ende ghewet;
 
Si hadden langhe baerde;
 
Si rochelden alle haerde
1835
Alse doen wilde beeren
 
Hem berau arde zeere,
 
Dat hem Sente Brandaen
 
Huut haerre borch was ontgaen.
 
Doe sprac Sente Brandaen:
1840
‘[L]atet tscip al sachte gaen
 
Hier in desen vliete,
 
Dat ons niet en sciete
 
Dit eyselike commer;
 
Nu heeft mi groot wonder,
1845
Of si Gode kennen yet;
 
Ic wille weten van hem dbediet.’
 
Up die stavene ghinc hi staen
 
Hi bemanetse vele saen
 
Bi Gode ende bi zijnre cracht
1850
Ende bi al, dat hi heeft ghewracht
 
Ende noint liet gheweerden
 
In hemele ende in der eerden,
 
Dat sine met vreden lieten
 
Tote bi den lande vlieten,
1855
Dat hi hem spreken mochte.
 
Si leiden vele sochte
 
Die boghen hute haerre hant
 
Ende zweghen alle te hant.
 
Doe vraechde Sente Brandaen:
1860
‘Kendi Gode? doet mi verstaen.’
 
Doe sprac een daer onder:
 
‘Brandaen du heves wonder
 
Dore varen in menich lant;
 
Nu heeft hu God hier ghesant,
1865
Dien du voor ons minnet.
 
Hoe wel dattune kinnet,
 
Wij kenden eer, verstaet dat,
 
Daer hi in sinen trone sat,
 
Daer wine saghen alle
1870
Voor Lucifers valle.’
 
Doe sprac Sente Brandaen:
 
‘Dit soudic weder segghen saen,
 
Maer dat mi bestaet niet;
 
Een wijs man bescreven liet,
1875
Dinghele dorsten niet beghyen,
 
Datsi Gode hadden ghesien
 
In den aensichte zine;
 
Du wils di domphede pinen;
 
Ic segghe di te voren,
1880
Du en moghes mi niet verdoren
 
Met dusdaenre mare;
 
Dine woorde sijn ongheware
 
Ende ooc loghenlijc;
 
God es onghesienlijc.
1885
Du best zeere bedroghen;
 
Wat hebstu di toe ghetoghen?
 
Nye en saghen hooghen, dats waer;
 
God es so wonderlike claer;
 
Dine hooghen zwijnijn
1890
Waer mochten si commen zijn
 
Datsi Gode saghen den hoghen,
 
Dien die ingle niet sien en moghen
 
Ja in vullen aenghesichte?
 
Waer saechdine dan te rechte?
1895
Doe hi in eerderike was zone,
 
Drouch hi in hemeirike crone;
 
Hier was hi sone ende daer vader;
 
Nochtan was hi daer al gader
 
Vader sone helich gheest
1900
Eenich heere ende alre meest.
 
Du dincs mi ombedacht;
 
Over al es sine macht:
 
In hemele ende in diepe afgronde,
 
Ja ter hellen mense vonde,
1905
Die des gherochte,
 
Dat hise daer sochte.
 
Wat wiltu di toe tyen,
 
Dattu Gode souts hebben ghesien?’
 
Doe sprac die wonderlike gheest:
1910
‘Brandaen, dattu niet ne weets,
 
Des en wiltu niet betrauwen
 
Dat sal di noch berauwen;
 
Ooc suldijs ghewinnen scade;
 
Den bouc verberrenstu bi onrade,
1915
Daer die waerheit in ghescreven was;
 
Hoe leede es di worden om das!
 
Nu hebben ghesien dine oghen,
 
Dattu doe niet wils gheloven.
 
Daer omme so doen si wijselike
1920
Ende leven saleghelike,
 
Die an Gods woorde gheloven,
 
Al en saghen zijs noint met oghen.
 
Ja en scrijft ons Sente Jan,
 
Hoe in Thomase den heleghen man
1925
Tgheloove was te broken?
 
Al hadt hem God vorsproken,
 
Doe hem quam die mare,
 
Dat God verresen ware,
 
Hi en wildes niet gheloven,
1930
Hi en saecht metten hoghen,
 
Dat God ware up verstanden;
 
Hi moest tasten metten handen,
 
Ende sine wonden also bevaen.
 
Daer na quam God tote hem saen
1935
Ende seide: “Thomaes, com tast mijn wonden,
 
Ende zijt ghelovich tallen stonden.”
 
Doe seide die twifeleere:
 
“Nu so ghelovics Heere,
 
Dattu best verresen nu.”
1940
“Vele te salegher so bestu”,
 
Sprac doe die heleghe Kerst,
 
“Dattu ghelovende worden best;
 
Maer wel salich so sijn die,
 
Die mi nochtan en saghen nye
1945
Ende ghelooven an mi.”
 
Brandaen, nu bedincke di,
 
Hoe hout dat die heleghe Kerst
 
Den wel gheloovenden es.’
 
Noch sprac die zwijninen mont:
1950
‘Brandaen, ic make di cont,
 
Waer wi Gode so na ghyen,
 
Dat wine wel mochten sien:
 
Dat was doe Lucifer ghedachte,
 
Dat hi met overdegher crachte
1955
Up den hemele wesen woude
 
Anders dan hi wesen soude.
 
Dat en was ons lief no leet mede;
 
Inghelen waren wi van sulker claerhede,
 
Dat wi Gode saghen daer,
1960
Dit segghe ic di vorwaer.
 
Maer met Lucifers valle
 
So moesten wi vallen alle;
 
Doe sprac God te handen
 
Tote ons Walscheranden,
1965
Om dat wi hadden zwijnen moet,
 
Dat dor doghet niet en doet;
 
Het heeft eenen bozen list;
 
Het leit in des goors mist;
 
Int slijc of yeuwers onreins hel
1970
Daer in es hem also wel,
 
Alst ware in een reine stede;
 
Wij verzwijmden ons, dats waerhede,
 
Recht alse dat onwijse zwijn;
 
Dies moeten wi hem ghelijc zijn.
1975
Half zijn wi ru ende hondijn,
 
Hoe mochten wi wonderliker sijn!
 
Dat verdienden wi daer mede,
 
Om dat wi des honts zede
 
In hemelrike beghinghen:
1980
Want van ne gheenen dinghen
 
En wrought hi den bekenden man,
 
Sint dat hine nomen can,
 
Maer hi staet hem zwijghende bi,
 
Hoe hout hi sinen meester zi,
1985
Dat hi hem eenich scade ghedoet.
 
Dies gaf ons God dit lant goet
 
Te zoenen ende te mieden,
 
Omme dat wi sine scade niet berieden;
 
Omme dat wi dus stonden stille,
1990
So hebben wi dus onsen wille:
 
Verlaten so es ons der hellen;
 
Men sal ons daer niet quellen
 
Met Lucifers ghesellen,
 
Die daer die zielen quellen;
1995
Wi hopen ghenadelike
 
Up Gode van hemelrike.’
 
Doe seide Sente Brandaen:
 
‘Wij waren in huwe borch ghegaen;
 
Daer saghen wi groote chierheit
2000
Ende arde groote rijcheit,
 
Die daer es ghenouch;
 
Diet daer al te gader drouch
 
Hi was vroet ende wel bedacht.
 
God heeft ons met zijnre cracht
2005
Van danen so wel gheleet;
 
So dat ict alre best weet,
 
Dat wi daer niet en namen,
 
Dies wi ons dorven scamen
 
Of in pinen dorven comen;
2010
Wi en hebben hu niet ghenomen,
 
Dies weet God die waerheit;
 
Waers ooc yet, dat ware mi leit.
 
En hadde God met zijnre cracht,
 
Die ons hier hevet bracht,
2015
Die draken niet ghebonden,
 
Si hadden ons verslonden,
 
Daer wi ter poorten ghinghen in.
 
Nu wondert mi in minen zin,
 
Waer ghi waert ghevaren,
2020
Doe wi in huwe borch waren.’
 
Doe sprac een Walscherant:
 
‘Wi waren in een ander lant
 
Over een wout ghevaren
 
Met LX groote scaren
2025
In dat lant ten draken;
 
Wel vele onghemaken
 
So hebben wi alle daer ghedaen;
 
Wi waren daer wel naer ghevaen.
 
Si daden ons meneghen toren:
2030
Met spotte namen si ons ooren,
 
Dat segghen wi te waren;
 
Dies waren wi daer ghevaren
 
Ende hebben met hem ghevochten,
 
Aldaer wise sochten;
2035
Wi hadden groot volc heere;
 
Si brochten ooc ter weere
 
Harde vele crachten:
 
Weghen ende grachten
 
Hadden si alle beleghet;
2040
Si en waren nye so ontweghet
 
No in so grammen moede,
 
Sint dat hem God die goede
 
Ghedoghede den twifel,
 
Dat si moesten metten duvel.
2045
Wij en segghen hu nemmeere,
 
Of du en wils weder keeren
 
Tote onser borch van prijse;
 
Daer willen wi eere bewijsen.’
 
‘Neen wi niet; wi willen varen,
2050
Daer ons God moet bewaren’,
 
Sprac die goede Sente Brandaen,
 
‘Ende Gode volen so moetti gaen.’
 
Doe Brandaen orlof ghenam,
 
Die bouc seit, dat hi quam
2055
In den ellefsten morghen
 
In harde grooter zorghen.
 
Die wonderlike liede
 
Riepen in haren bediede
 
Na den heleghen Brandane
2060
Den Gods onderdane
 
Ende boden hem scat ende spijse.
 
Doe sprac die Gods wijse:
 
‘Huwe spijse no huwen scat
 
Die en bestaet ons plat
2065
Ende wi en willens niet ontfaen.’
 
Doe liet hi sinen kiel gaen
 
Ende sciet van dien lande
 
Ende voer up die zee te hande.
 
Do versach Sente Brandaen
2070
Eenen cleenen man saen.
 
Die bouc seit ons dat,
 
Dat hi vlootte up een blat;
 
Die man was cume
 
Also groot alse een dume;
2075
In die luchter hant zijn
 
So voerde hi een napkijn;
 
In dandre een greffeel bloot,
 
Dat ne was no bore groot;
 
Daer mede was hem vele wee:
2080
Hi stac tgreffeel in die zee
 
Ende liet drupen int napkijn,
 
Dien hi hadde in de hant zijn;
 
Ende doe hijt vol hadde ghedaen,
 
Goot hijt weder hute saen;
2085
Aldus hi mat ende hute ghoot.
 
Hoort hier wonder groot!
 
Doe vraechde hem Sente Brandaen,
 
Waer omme dat hijt heeft ghedaen.
 
Hi sprac: ‘ic mete dese zee,
2090
Hets mi vorscepen emmermee,
 
Ofte icse vul meten mach
 
Tote voor den doms dach.’
 
Doe sprac Brandaen die heere:
 
‘Du en vulmeetse nemmermeere.’
2095
Die cleene man andwoorde up dat,
 
Daer hi up dien blade zat:
 
‘Niet te meer dan ic vulmeten mach
 
Die zee voor den doms dach
 
Niet te meer moghedi bescauwen
2100
Al dat wonder en trauwen,
 
Dat God heeft laten gheweerden
 
Int water ende up der eerden
 
Entie di noch verholen zijn.
 
Dine gheestelike kindre fijn
2105
Die zijn thuus sonder troost;
 
God, die di dicken heeft verloost,
 
Bidden si dor sine ghenaden,
 
Dat bi hu behoede van scaden.
 
Gods inghel moete behoeden di!
2110
Niet langher willic hu zijn bi.’
 
In den ellefsten daghe
 
Hierna, dats gheene zaghe
 
Quamen si, des seker zijt,
 
In der tierchen tijt
2115
In groter zorghen up die zee,
 
Daer hem af quam vele wee;
 
Haer anxt was vele groot:
 
Daer brochtse in grooter noot
 
Een visch, die was vreesam,
2120
Die jeghen hem zwemmende quam:
 
Hi wilde verzwelghen haren kiel;
 
Hem was zijn mont ende zijn ghiel
 
Menich ghelachte wijt.
 
No weder eer na der tijt
2125
En was haren anxt so groot.
 
Drie daghe hi voor hem vloot;
 
Doe spyen hi hem teenen boghe,
 
En si dat ons die bouc loghe;
 
Den stert stac hi in den monde,
2130
So hi alre diepst conde;
 
Dat scip hi al omme bevinc;
 
XIIII daghe voeren si in den rinc;
 
Al daerse die visch verroerde,
 
Die den kiel in de zee voerde,
2135
Alse ofte hi in de wolken soude
 
Ende achterwaert weder woude
 
In den diepen afgronde;
 
Dus voeren si langhe stonde.
 
Doe vielen si in eene baerke
2140
Daer mede wilden si sterke
 
Royen hute te lande;
 
Die visch dede hem grote hande;
 
Si weenden moonken ende scipman;
 
Brandaen die troostese dan
2145
Ende seide: ‘en wilt hu niet vreesen:
 
God heeft ons dicwile voor desen
 
Wonderlike dinc gheopenbaert;
 
Als dese visch wech vaert,
 
So wert die zee al stille;
2150
Dan hebben wi onsen wille.’
 
Doe quam een scone weder;
 
Die kiel stont stille, hi en ghinc weder;
 
No dor zeyl no dor wint
 
Hi en wilde niet gaen een twint;
2155
Viere hueren lach hi te dier stede;
 
Die hitte hem dicken wee dede;
 
Doe quam een windes stoot,
 
Die kiel doe henen vloot;
 
Die visch hi zanc te gronde;
2160
Daer verledichtse God tier stonde.
 
Si voeren voort een lettel bat;
 
Doe quamen si teenre stat,
 
Daer twater was so dinne,
 
Datsi onder hoorden daer inne
2165
Clocken luden ende clinghen
 
Ende ooc papen zinghen;
 
Si hoorden paerden neyen
 
Ende ooc voghelen screyen;
 
Si hoorden die honde bijlen
2170
Ende met hoornen ghijlen
 
Ende vroylike zinghen
 
Ende dansen ende springhen;
 
Van mannen ende van wiven
 
So horden si onlede driven.
2175
Doe si dit hoorden daer onder
 
So hadden zijs groot wonder,
 
Dat hem so bi was
 
Ende si niet en saghen das.
 
Die heeren bi rade ghemeene
2180
Worpen hute zinckel steene,
 
Hoe diepe dat twater ware.
 
Die steene waren zware:
 
In wel corter stonde
 
So waren si te gronde;
2185
Den ancker worpen si hute daernaer;
 
Dies wart hem te moede zwaer
 
In den eersten valle
 
Die ancker wart met allen
 
Onder ghevaen ende ghebonden;
2190
Daer hilden si langhe stonden
 
Ende hadden wel groot wonder,
 
Wiene hilde daer onder.
 
Die meester stierman seide doe:
 
‘Ic en weet, wat ic best doe;
2195
Snijdic den ancker reep ontwee,
 
So en moghen wi nemmee
 
Den gront der zee ghewinnen sciere.
 
Helpt ons, Drochtijn, van hiere
 
Dore dijnre moeder eere!
2200
Nu en moghen wi nemmermeere
 
Onser vaert ghenieten.’
 
Dat zeil si neder lieten;
 
Doe vraeghde Sente Brandaen
 
Eenen sinen capelaen,
2205
Die gheheeten was Noe,
 
Of hi te scrivene hadde mee
 
Des wonders, dat hi hadde ghesien.
 
Noe sprac mettien:
 
‘Vader, ic hebs langhe begheven;
2210
God danc, die bouc es vulscreven.’
 
Doe sprac Sente Brandaen:
 
‘So willic, dat wi saen
 
Desen bouc up haven
 
Ende voor Sente Marien draghen,
2215
Want wi varen te handen
 
Weder tote onsen lande;
 
Onse peelgrimage es vuldaen,
 
Dat hopic an Gode, saen.’
 
Doe dit al was ghedaen,
2220
Ghinghen si ten zeyle saen
 
Ende trockent an den maste
 
Ende bondent vele vaste;
 
Den ancker cabel sneden si ontwee
 
Ende voeren vroylic up die zee
2225
Ende quamen saen te hant
 
Ghesont tote in haer lant.
 
Den bouc nam Sente Brandaen
 
Ende alle die moonken saen
 
Ende ghinghen met hem scone
2230
In den monster vrome.
 
Doe quamen hem jeghen
 
Vele goede Gods deghen,
 
Broeders ende papen,
 
Alsose God hadde ghescapen,
2235
Ende ontfinghen die heeren
 
Met wel grooter eeren.
 
Dien bouc heeft hi up gheheven
 
Daer dat wonder in was bescreven.
 
Doe quam een inghel van Gode
2240
Ende dede zijns heeren ghebode:
 
‘Sijt willecomme Brandaen!
 
Dine vaert es vuldaen;
 
Nu zijt up erderike
 
Also langhe, als hu ghelike,
2245
Ende alstu hier niet mee wils zijn
 
So vaert ten hemele int sitten dijn.’
 
Doe ghereeddi hem ghewesse
 
Brandaen ende zanc een messe
 
Ende doe die messe was vuldaen,
2250
So en lettet niet lanc saen,
 
Hi en staerf die heleghe heere.
 
God dede hem grote eere:
 
Hi zant omme sine ziele
 
Den inghel Sente Michiele
2255
Men grouf met eeren den lichame
 
Daer maectemen in sinen name
 
Eene kerke te waren
 
Met IX scone autaren,
 
Die beteekenden die IX jaer,
2260
Dat seit die bouc over waer,
 
Dat hi was in allenden
 
Daer hem God wilde zenden.
 
Nu biddic elken ende rade,
 
Dat niemen en versmade
2265
Brandaens avontuere,
 
Die hem dicke wart te zuere,
 
No en segghe no daer over houde
 
Dat loghene wesen soude,
 
Want het leedt bescreven in lattijne
2270
In meneghen clooster fine
 
Ende in menegher goeder stede,
 
Daer ment hout in werdicheden,
 
Want God toochde hem besondere
 
Van sinen heymeliken wondre
2275
Die Spieghele houdes ooc orconden.
 
Elc claghe sine zonden
 
Den goeden Sente Brandane
 
Den Gods onderdane,
 
Dat hi altoos ende heden
2280
Voor ons allen moete beden.
 
Dies en moet hi niet vergheten,
 
Want hi tparadijs heeft bezeten;
 
Dies moeten hooren Xps onse Heere
 
Dor siere liever moeder eere!
 
AMEN AMEN.

Vorige