De Schiedamse jeneverstoker

Een vermakelyk Minne-lied van Kloris, en zyn beminde Flora.

Vois: Aimable Vainqueur, &c.

Hoe speelt de Min van myn Herderin:
Myn Flora, myn waarde,
myn vreugde op aarde,
gestaag in den zin:
Door ’t groot vermogen,
der flonkerende oogen,
van myne Engelin:
Haar blozende mond,
Haar poezele leden,
haar volmaakte zeden,
Houd myn ziel gewont:
Ag! ag! wanneer,
geniet ik eens de de eer
Om u te genaken,
myn doel en myn baken
ag! wijst gy hoe teer:
O! schoone Maagt,
Uw Kloris zyn hert ene getrouwe Min opdraagt.

Ag! Flora kom,

kom; kom myn Sonneblom
Kom keer u verheven,
na ‘t ligt uwes leven,
Uw Kloris eens om:
Ag! laat myn straten,
Op uw schoonheyt dalen,
als uw Bruydegom:
Ik zal door myn ligt:
De nev’len verdwynen,
der Min en beschynen,
uw volmaakt gezigt:
Geen God Iupyn,
verscheyt in wat schyn,
Om schoonheen te winnen;
Of Kloris in ‘t minnen,
zal driftiger zyn;
En daarin niet,
Aflaten,
Voor Flora haar wederliefde biet

Is ‘t mogelyk Goon,

kan myn Venus schoon:
En minneloos leven,
wat vreugt kan ‘t geven:
Sal zy haar Idoon:
Dan nimmer kussen,
Syn minnevlam blussen,
of is Venus Zoon:
Dat mikkende Kind,
om schoonheen te wonden,
zyn hand nu gebonden,
kragteloos en blint,
Waarom of ‘t Wigt,

[p. 26]

 

nu weigert zyn pligt:

 

Aan Flora te toonen,

 

of spilt hy op schonen,

 

ongaarne zyn schigt:

 

Uit vrees van aan,

 

zulk Wild eens zelver te gast te moeten gaan.

 

Ik buig my voor haar,

 

Godlyk Altaar:

 

Om haar door myn smeken,

 

in min te ontsteken,

 

ik zal openbaar:

 

Myn Uitverkoren,

 

myn lyden doen horen,

 

Door gezang en snaar:

 

‘k Sal ‘t marmere Beeld

 

Pigmalions strelen,

 

met quelen, en spelen,

 

tot s’haar gaven deeld:

 

‘k Zal op myn fluyt,

 

met treurig geluyt:

 

In Lied’ren en Psalmen,

 

myn lyden uitgalmen,

 

op datze daar uit,

 

Myn druk en smert,

 

Verstaande, minzamer en medoogent werd.

 

 

 

Ey! wat verheft hem dog een Mensche,

 

Wat laat hem ‘t slyk en aard voorstaan?

 

Al scheint hy ‘t t’hebben hier wensche,

 

Ach! ‘t is met hem zo haast gedaan.

 

 

 

By ‘t gras, bloem, wind, rook, damp geleken,

 

By hoy de Mensch gemaalt word of:

 

Zo schielyk is ons tyd verstreken,

 

Dan keerd men weêr tot asch en stof.