Dit is een schoon suverlijck boeckxken, in denwelcken ghy vinden sult veel schoone leysenen, ende gheestelijcke liedekens

[p. 16]

[O Suyver Maeght van Israel]

O Suyver Maeght van Israel
Wilt u verblijden nu
Om der schooner bootschap
Die ik u brenghe nu
Benedicta tu in mulieribus,
Vala sus, Vala sus,
Ave plena gratia, recum dominus,
Benedicta tu in mulieribus.

Al met der bootschap schoone

Die d’Enghel heeft ghedaen,
hebdy van s’Hemelsch throone,
Voor den Heylighen Gheest ontfaen.
Benedicta.

Als Ioseph dat verstonde,

Dat Maria was bevrucht,
Hy peynsde in zijnen gronde,
Hem waer beter ghevlucht.      Benedicta.

Dies hem die Engel schoone

Toe sprack ende riet,
Ioseph Davids Sone
En wiltse begheven niet.      Benedicta.

Noch ontsietse niet te nemen

Die Moeder Gods Marien,
Dat van haer wert gebooren,
Sal ons zonden vrijen.      Benedicta.

Maria en Ioseph mede

Voeren beyde te samen,
Tot Bethlehem in der stede
Daer sy haer Herberghe namen.      Benedicta.

In een arm huysken ter noot

Al sonder wegh oft deuren,
Om dat sy waren van haven bloot,
Moest’ hem also ghebeuren.      Benedicta.

Alst quam te midder-nacht,

So heeft die Maeght ghebaert,
Een kindeken van grooter macht
Als ons die Enghel verclaert.      Benedicta.

[p. 17]

 

Daer vaerde die suyverlijcke

 

Den Heere ghebenedijdt,

 

Van Hemel ende Aertrijcke,

 

Lof sy haer tot aller tijdt.      Benedicta.

 

Doe sprack met blijden geschalle

 

Ioseph alleluya, ende die Enghels alle,

 

In excelis gloria.

 

Et in terra paxhominibus,

 

Vala sus, vala sus.

 

Swijghet soete Iesus,

 

Ghy zijt onse dominus,

 

Et in terra paxhominibus.

 

Die herderkens op den velde

 

By haer schapen laghen,

 

Met eener claerheyt snelde

 

Den Enghel daer sy saghen.      Et in terra.

 

Met grooter anxtighede

 

Werden sy bevaen:

 

Die Enghel tot hen seyde,

 

Laet u ghedachten staen.      Et in terra.

 

En gaet tot Bethlehem binnen,

 

Daer suldy nu ter stonden

 

Iesum Christum gheboren vinden

 

In doecxkens ghewonden.      Et in terra.

 

Daer vonden sy dat kindekijn

 

Gheleyt in eener cribben:

 

Van hoy was zijn beddekijn,

 

Hy en woude anders niet hebben.      Et in terra.

 

T’kindekijn was, nae Moyses Wet,

 

Ten achtsten daghe besneden,

 

Overmidts zijn groote ootmoedigheyt

 

In zijn jonghe leven.      Et in terra.

 

Den naem die hem de Enghel gaf,

 

Eer dat kint gheboren was,

 

Die wert hem daer ghegheven,

 

Iesus men seker las.      Et in terra.

 

Nu laet ons loven desen Heere,

[p. 18]

 

Die is ghenoemt Iesus:

 

Stillen wy hem, hy weent so seere,

 

Ende sy singhen hem aldus.      Et in terra.

 

Te Deum laudamus Vala sus,

 

Vala sus, swijghet soete Iesus,

 

Ghy sijt ons Dominus.      Te Deum laudamus.