Ruimte. Jaargang 1

Maskers

aan PAUL JOOSTENS

Blijft nauweliks kracht de witte, o de witte november
arme huizen te baren wit is de vloed
- sneeuw - van barensbloed
Bleekblauw zijn de kinderen en rood hun hoofd
in gesnikte sneeuw doffe tranen van de nacht
werden pasgeborenen gewassen
Licht gaf de maan die nog dom daarom lacht

In de novembermiddag sterven kinderen
worden gelegd in zwakke zerk van wit
gratis geeft de zon arme-mense-licht dat zijn moet
bij zulke dwaze dodestoet
worden begraven de arme huizen zonder spoed
een na een. Als alle begraven zijn dan is
het om vijf reeds duisternis

[p. 101]

 

In de novembernacht is het sabbat

 

sabbat van al deze witte kindertjes

 

geraamten knarsen en breken het krijt

 

hebben hun schamele schaduw op huizen neêrgeleid

 

geraamten van witte, o zo'n witte kindekes

 

dragen grote rode maskers die knikken en lachen

 

knikken en lachen door de zieke schachten van de zwakke maneschijn

 

 

 

Geruisloze bevruchting viel op witte sneeuw

 

kindertjes geboren dragen het masker een lijdenseeuw

 

zonder geluid was hun geboorte en zo is hun dans

 

gedragen op de golven van de lichtende stad fosforessente kadans

 

hun stappen zijn witte voeten op witte sneeuw daartussen het blauwe licht

 

zijn allen bedronken en tuimelen allen van dak tot dak op hun hoofd

 

als er een bloedt is het wit net als er een weent maar allen danselen voort

 

 

 

Een die moeder werd heeft haar even schreiend leven in de sneeuw gesmoord

 

de volgende stak zijn vader een gloedend mes in het oog

 

dat voortsprong op het waanzin witte dak

 

maar de vader lacht getroost om zulke burleske moord

 

de laatste van de bende sleept Kristus bij de voeten

 

die naakt op de sneeuw zal boeten moeten

 

dan lachen de kindertjes nemen morphium en spelen baccarat

 

tot hun sneeuwwitte blankheid in kinderblanke sneeuw vergaat

 

 

 

20 november en 2 december 18

 

Paul VAN OSTAYEN