Ruimte. Jaargang 1

[p. 79]

Uit: de zee

I

De zee is de ronk der schelp,
de gonzende snaar des levens,
de zang van God.

Psalm van eeuw en tijd
onder den wierook der wolken
en het gedurig offer der baren
op het autaar van duin en strand.

o mijn God, o mijn God,
gij bonst op de gong der zee,
de gonzende gong,
uw Hart,
mijn hart.

o die cymbaal des levens.

De duinen zijn in gebed.

Het orgel der zee.

II

De zee ruischt metalliek
achter het beangstigde helm;
de schuim-franje heet en ziek;
geel als jasmijn;
geel als etter: de schuim-lijn.
Dit is de koorts der zee.
En de heete huiver ril in de kim:
groene waan-zin,
Aphrodite's gele lach,
de gekke staart-stuip van dolfijn en sireen;

[p. 80]

 

o, de gansche kim is wit-tin

 

en gal-groen de zee.

 

En gansch de zee glim-

 

mend koorts-zweet scheen

 

tot in

 

de verschroeiende kim.

 

De zee ruischt metalliek.

 

De zee is ziek.

III

Langs elk volk, langs elk land
de zee brandt
in wit schuim-vuur;
langs alle stranden
de zeeën branden
zonder duur;
op duinen en rotsen
God's zeeën klotsen
de eeuwige baar;
de schuim-guirlanden
rond de wereld, branden
zwaar.

IV

De vuurtoren
laat geen geluid hooren:
hij is stil in het gonzend duin;
Hij is de harde wacht -
er over het bochtige zand,
over de loensche zee
die ziedt langs den rand
van Holland.
Maar het is oude storm-nacht.

[p. 81]

 

O, zijn wit oog van onrust,

 

wit, wit, wit licht,

 

dan open, dan dicht,

 

als een verre vlam flikkerlicht.

 

Langs de randen der wolken rent het vuur:

 

het schuim elektrisch in de rookende kim.

 

o Vuur dat vlucht

 

langs den zwaren muur;

 

o vuur dat vliegt

 

langs de rookende lucht;

 

o wit oog van onrust

 

over de brandende zee;

 

o vuurtoren

 

met uw groot oog,

 

dan open, dan dicht,

 

vol wit-schrikkelijk licht.

 

 

 

Zoute Knocke

 

Karel VAN DEN OEVER