De roemrugtige Haagsche faam, of de nieuwe Amsterdamsche fonteyn
(1721)–Anoniem Roemrugtige Haagsche faam, De–
AuteursrechtvrijVoys Van de Bankroetiers Wage.
VRienden wie wilder wie salder
een seer aerdig Lied,
Van een goddeloose Schilder
hier tot Amsterdam geschiet
Een dronken versoopen vent,
Van zijn hooft tot aen zijn krent:
Was hy vol van zotten kuuren,
| |
[pagina 90]
| |
't Wyfjen kon by hem niet duuren,
Alle dagen was hy meest:
Ja soo dronken als een beest.
't Is een seer slegt tyd verdrijf,
en dat alle dagen weer an,
Daerom nam dat lieven Wyfjen
voor om haren lieven Man:
Eens een pots te spelen dat
het sou dreunen door de Stad,
Dit besprak zy met haer Vrienden,
En die tot dit werk best dienden:
Hem te versuckelen dat 's wis,
Als hy snel beschonken is.
Om nu tot de zaek te komen,
En het werk te voeren an,
Zo ontboot men zonder schroomen,
Zo aanstons een Timmerman,
Die zo aenstonds om de sleur,
Haer maekte een nieuwe deur,
Die men in en uyt kon spannen,
't Was sa lustig repje Mannen,
Dezen deur gemaekt aen kant,
In een hoek vast nog geplant.
Zy verborg haer Broer en Vrienden,
en den Schilder die quam t'huys:
Zwaer beschonken zy dit zienden,
Veynsden haer ziek quansuys,
Ging na Bed toe zoet en sagt,
Maer omtrent de middernagt,
Ik moet van de Werelt scheijen,
Hellept mijn dog in doos noot:
Och och ik sterf de bittere dood,
Och ik kan dees pyn niet leijen.
Wie hoort ooyt van zulken kuuren,
't vrouwtje dat tierden haer aen:
Of 't zoo was haer laesten uuren,
Och riep sy 'k kan 't niet uyt staen,
't Is het Moer-spul zey de Nigt,
Hout jou maer wat warm en digt,
Op het Haerlemmerdykje,
Woont een Vroutje die hiet Rykje,
Maet riep zy zo meenig werf,
Haelt de Vrouw eer dat ik sterf.
Dit versoopen gecken mantje,
Liet hem door haer malle praet,
Zo vervoeren dat dit quantje,
Aenstons haer versoek toe staet,
Met dit warmen dronken lyf,
Wie lagt niet om dit bedrijf,
Is hy soetjes heen getegen,
Gants in 't donker door de regen,
Na de Haerrelemmerdyk,
Vond geen Ryk of Ryks gelyk.
Als hy nu so had gelopen,
Omtrent anderhalf uur
| |
[pagina 91]
| |
Zoo nat als een kat bedroopen,
viel het hem byzonder bang,
Ging met zijn natten combuis
geheel disperaet na huys,
Vloekten als dol en beseten,
Ondertussen moetje weten,
Ging dit Wyfje lief haer gang
't was repje 't duerde niet lang.
't Gantsche huys dat was in roeren,
Ja men liet de ouwen deur:
Om de kool soetjes weg voeren,
men hong 'er een nieuwe veur,
Daer op was een Dollefyn,
Geschildert en ook vry Wyn,
Om dit werk meer schyn te geven,
Zo stond daer ook na het leven,
Op de deur een groot Wyn vat,
Daer de Bagchus God op zat.
Dit gedaen noot men verscheyden,
gasten op een nagt Banket,
Die men vast na boven leyden,
't wasser al pannetjen vet,
Men gaf yder een sijn plaets,
En daer was een groot geraes,
Men danstender om te scheuren,
At en dronker zonder treuren
In d'Herberg van den Dolfyn,
Dronk men helder Bier en Wyn.
Doe op bassen en Fioolen,
Helder om gesprongen braef,
't Was mijn Man die is aen 't doolen,
En wy leven als een Graaf,
Als hy dezen Vrouw niet von,
Keert hy na zijn Huys weerom,
Ging weer soetjes heenen stappen,
Dog de drommel mogt so tappen,
De God Bagchus en Dolfyn,
Las hy tapt men Mol en Wyn.
Hy verschrikte zey waer drommel,
Ben ik hier gearriveert,
Dit lykt wel een raer gestommel,
Wis dagt hy ben ik verkeert,
Dit gaet wiskunstig voor goet,
Riep hy maer wat hels gebroet,
Die dit spulletje zoo kan klaeren,
't Lykt wis de Toverlantaeren,
bonsden met eenen grooten kragt,
Op de deur uyt al zijn magt.
Maer men scheen hem niet te hooren,
En dansten al op en neer,
Desen Schilder vol van thooren,
klopten maekten groot gebeer,
Op het laest kwammer een
| |
[pagina 92]
| |
veur,
En die oopende de deur,
Vroeg wat komt gy zo laet maeken,
gy kunt hier niet binnen raeken,
Hier en is in 't minst geen plaets,
Vertrekt maer met u geraes.
Ik soek hier geen plaets nog Herberg,
Wie drommel raet jou zo koen:
Sey dees Schilder sonder erg,
Schoft wat hebt gy hier te doen,
Wie heeft in zoon korten tijd,
Tot een Herberg ingewijt,
Binnen de tyd van twee uuren,
Dit zijn vry al raere kuuren,
Ik hebt geerft van mijn Vaer,
En bewoont ruym twintig jaer.
Al zijn praten kon niet baten,
Hy moest tegen wil en dank,
Wat hy sey zijn Huys verlaten,
Men ging als voor heen zijn gang:
Dansten en sprong uyt zijn magt,
Tot al zeer diep in der nagt:
En den Schilder moetje weten
ging als dol en gants beseten
Heel disperaet en vol schroom,
Na sijn Vaders broer sijn Oom.
Die hy de zaek ging ontleden,
Zo die voorgevalle waer:
Zwoer met schrickelyke Eden,
En 't was vast en Zonnen klaer:
Wiskunstig zonder abuys,
dat het spookten in zijn huys,
Och bad hy mijn lieven Oomen,
Gaet mee gy hoeft niet te schroomen,
Ik zal het u lieven Man,
Van verre klaer toonen an.
Hy bat so lang tot zijn Oomen,
Mee ging maer wat raerder pret,
De deur wier straks weg genomen
d'Oude in de plaets gezet,
Al het Volk ging voort heen,
En de Vrouw al vol geween,
Schol jou schelm schobberd, reekel:
Laet gy mijn so in de peekel,
Hebt gy jou versopen beest
wis by de Hoeren geweest.
Wyfje komt gy mijn ook plagen,
Kint ik ben niet vol nog zat:
Ik heb van mijn gantsche dagen,
Geen droeviger nagt gehad,
Og het spookt hier dat is wis
ik beloof goe beternis,
Voort heeft hy zijn gantsche dagen,
Hem seer hups en wel gedragen,
Hier mee eyndig ik dit Lied,
Het is tot Amsterdam geschiet.
Gerijmt, door P. de Vos. |
|