De roemrugtige Haagsche faam, of de nieuwe Amsterdamsche fonteyn
(1721)–Anoniem Roemrugtige Haagsche faam, De–
AuteursrechtvrijOp dezelve Vois.
IK was naeuw wakker moetje weeten,
En aen den haer stee neer gezeeten,
Of ik raekten weer in slaep,
Ja 'k zat al weder op mijn Ezel,
Een beesje tammer als een kwezel,
Hoewel vry grooter als een Aep.
Hy renden met mijn als een Snoeshaen,
Of liever zeg ik als een Droeshaen,
Langs den Amstel, daer ik zag
Een groote steen op 't Waeter dryven,
Daer zat een Veenboer op te schryven;
Wie dat 'er al voor Trooyen lag.
Zijn Oogen stonden in zijn kuyten,
Zoo groot als Worremer beschuyten,
Ik vroeg hem wie zijn Vader was?
Hier op zoo liet de Man hem hooren,
Hy sprak ik heb mijn Tong verlooren,
Eer dat ik van mijn Vader las.
Ik dagt hoe zonder Tong te spreeken,
Dat diend by Toovery geleeken,
Maer mit zo zag ik aen mijn zy,
Een Ruyter die heel trots te Paert zat,
En op zijn zy een roestig Zwaerd had,
Die kwam daer uyt een Hoender Ey.
'k Vreesde voor dat stoute Lansje,
Hy kon de kunst van Egramansje,
Want hy vloog met Paerd en al
Door Lugt en wolken voor Sint Velten,
Ik dagt
| |
[pagina 79]
| |
hier reyd de Droes op stelten,
Hoewel dat waer nog niemendal.
Ik zag tot Amsterveen twee Wyven,
Die stonden met elkaer te kyven,
boven op een Schuur met Hooy:
't Was om een boer die zy beminden:
Al watze riepen goede vrinden,
Waer, ik wil met hem eerst na kooy.
'k Reed het Leydse Meertje over,
Maer doer ontmoeten ik een Roover,
Die torste moedig op zijn Nek
Een Zweedsche kaeper met drie Masten,
Heel vol gelaen met Poejer kwasten,
Maer Goon! wat had die Vent een bek.
Zoo wyt gelyk een Bakkers Oven,
Ik dagt dat is eerst schrik van Rooven:
Dog zoo als hy van mijn ging
Zag ik de knevel had geen voeten,
Hy boog hem wyl hy mijn wou groeten;
Hoewel dat 's meede nog gering.
'k Zag tot Kulstaert een aerdig leeven,
daer zat een Jonge Meyd te Weeven, in 't midden van een Reegebak,
Die waer beleyd met vloer Tapyten,
'k Zag haer met de Schietspoel smyten,
Zoo gaeuw gelyk een water slak.
'k Quam op een weg die 'k niet kan noemen,
Daer viel mijn Ezel in de bloemen,
En ik elendig in de sloot:
Daer zwom een Romp daer was een kop an:
Die riep niet aers als Hopman Hopman,
Hou moet, hoe moet, gy hebt geen nood.
'k Dagt hier zal ik wis verzuypen,
Dog ik kwam we'er op 't Land te kruypen,
en zag mijn Ezel gaf de Geest:
Toen riep de Romp, ey! hoor eens Lansman
Ik loof als dat jou Ezel Frans kan,
Hy riep bonsjoer dat lieve beest.
Maer ik was egter niet bedurven,
ik heb een ander Dier verwurven
het waer een Kat die vliege kon,
daer ben ik weder op gezeten,
Die brogt men rads dat moe-
| |
[pagina 80]
| |
tje weeten,
In eene nagt tot in Selon.
'k Heb daer een witte Moor gevonden,
Die vogt heel stout met honderd honden,
hy was gewapend met een knots,
hy riep, o! eereloos kannalje,
Ik vreesde nooyt voor zoo'n battalje,
o Wee! wat zag die kneevel trots.
Mijn vliegend katje bragt mijn verder,
daer ik op 't Land een jonge Herder
Sag nederzitten in de Slyk:
Hy fluyten, poepten: en hy lachten,
Hy zong en storte droeve klagten,
En dat maer al den bruy gelijk,
Ik zag een vent die stond te meeten,
hy meende ook heel wel te weeten,
hoe hoog de Hemel was van de Aard:
hy had een boek (die Nar der Narren)
Daar schreef hy in hoe veele Starren,
Dat aen den hemel zijn vergaerd.
Hy wist hoe groot de Son, en Maen was,
hoe ver dat elk van hem van daen was,
hy wist ook hoe veel waeter dat 'Er in de Spaensch See waer te vinden:
Hy gaf ook voor om al de Winden,
Te sluyten in een Pruyme vat.
'k Reed over twee heel steyle bergen,
daer zag ik neegen kleyne Dwergen,
Gelyk de Reus in 't Doolhof is,
Sy leeken al van 't weer geslaagen,
'k Sag haer elk een Schepnet draagen,
Gelaen met Wyker Schellevis.
Ik zag de Kooning van Wawouwen,
Een wonderbare Thooren bouwen,
omtrent als die van babel was:
Ik dagt waer zal dit nog belanden,
hy Metselden met vyftig handen,
Dat hoog Gebouw van spiegel Glas.
Ik zag een boom (wat raere klugten?)
die droeg wel duyzenderly vrugten,
tot krentekoekjes in het kluys:
Ook Olykoeken vol Rozynen,
En stond daer nooyt geen Son kon schynen
Onder de bedstee in eene Huys.
| |
[pagina 81]
| |
Ik heb daer ook dier tyd gevonden,
Een beeld van honderd duyzend ponden
Gegooten van het fynste Goud,
Het waer alom bestrikt met Roozen,
En kakten niet als App'le koozen,
Wie heeft dat immer meer beschoud?
De mond ging meenigmaelen oopen,
daer kwam veel Nectar uyt geloopen,
dat is te zeggen Spaense Wyn,
Nog nooyt zo braef aen mijn geschonken;
Ik en mijn beesje wierde dronken,
Nu 't mogt op zulk een tyd wel zijn.
Maer bloet wat zag ik in West-Faelen,
dat dien ik noodig te verhaelen
Nu moogt gy zeggen Lezer, hoe!
Zoo schielyk uyt Zelon geweeken,
Tot in Westphalen? hoord mijn spreeken,
Ik reeder in een uur na toe.
'k Zag daer een Mof wel wat Practyken
door een Veere Kyker kyken;
Van honderd vyftig ellen lang
Die kon hy met twee vingers houwen,
Ik vroeg wat hy al kon beschouwen,
Hier op begon hy zijn gezang.
Mijn vriend ik kan hier door bemerken,
de Stadt Parys met al haer Kerken:
En op wat uur de Wyzer staet;
Na dat ik zie hy staet op vyven,
Wel Poep ik zal u Lof beschryven,
Sprak ik, want het is krek zo laet.
Hier op wou hy mijn klappen langen,
maer ik hielt nooyt van vliege vangen,
dus reed ik snel uyt zijn gezigt,
Hy gooyden met zijn veere Kyker,
Als of het waer een Hengzel Spyker,
Dog ik voor mijn ik hield mijn digt.
Toen reed' ik zoetjes na de Zee kant,
daer ik ook veelderhande Vee vant,
Wild, en Tam, Ja groot en kleyn,
En onder alle een kroltse kaeter,
Mijn kat die wierp mijn in het Waeter,
Ik dagt hoe droely zal 't hier zijn.
En wat mijn toen is weedervaeren,
Sal ik in mijn
| |
[pagina 82]
| |
vervolg verklaeren,
Of wilje dat ik niet meer spreek:
Soo moetje mijn nooyt vorder vraegen,
dog zoo 't u alle kan behaegen,
Ik koom wel weeder in een week.
|
|