De roemrugtige Haagsche faam, of de nieuwe Amsterdamsche fonteyn

[p. 73]

Zinspelingen, op en onder 't Rooken van een Pyp Tabak.

TErwyl ik nu hier stil in eensaemheyt,
Vermakelyk mijn ledige uren slyt,

Zoo sie ik blyken,

Wyl ik met lust een Pypje sit en smook,
Hoe ik mijn leven by een yd'le Rook,

Mag vergelyken,

Tabak die dikwils door uw geestigheyt,
Mijn geesten wekt, en mijn gedagten leyt,

Tot hoge dingen,

Gy zyt, als ik, uyt Aarde voort geteelt;
U Lighaam toont my 't zinnelyke beelt,

Der Stervelingen,

Wanneer ik u eens met het vuur genaek,
En uwe geest daer levend maek,

Zoo kan ik leeren,

Terwyl u Lighaem wert verteert tot As,
Dat ook mijn Lighaem als voor deezen was,

Tot stof moet keren,

'k Zie dat het vuur alleen uw geesten wekt,
Waer uyt mijn geest weer deese leering trekt,

Dat ik voor desen,

Niet was, nog ook niet van mijn zelfs en ben,
Maer dat ik voort quam, van een eeuwig en On-eyndig Wesen,
De Rook nog nauwelyks mijn Pyp ontvlugt;
Zie ik terstont verteert in dunne Lugt,

Die stuyft daer heenen,

Dus leer ik hoe dat mijn geluk en ramp,

[p. 74]

 

En ook mijn leven als een ligte damp:

 

Haest is verdweenen;

 

Wanneer gy dan in mijne Pijp verteert,

 

Zoo zie ik dat de Rook na boven keert;

 

En 't stof na d'Aarde:

 

Dit zegt my: dat mijn Lighaem Grafwaerts moet:

 

Terwijl mijn geest weerkeert: met snellen spoet;

 

Tot dien hem baerde.

 

De Swadder die hier voor mijn voeten leyt,

 

Gebied mijn Ziel haer snoode vuyligheyt,

 

Ook uyt de braken:

 

Om soo gereynigt door de suyv're deugt:

 

Mijn groote Schepper met een Heyl'ge vreugt,

 

Steeds groot te maken.