De roemrugtige Haagsche faam, of de nieuwe Amsterdamsche fonteyn

Den verlyden verlegen, en bedrogen Oost-Indiesvaer.

Vois: En ik vryde een Meysje teer.

VAder lief, kreeg moeder lief;
op een avond by de Winkel,
Moeder lief kreeg dezen dief,
Houd u bakkes by de schinkel;
En dit zoete lieve paer;
Accordeerde zamen daer
En zy ware aenstonds klaer.

Als het werrekje was gedaen,

Zo zijn zy voort met haer beyden,
om een wandeltje gegaen;
Hy ging haer hem 't meysje leyden,
in een keldertje van pleyzier,
Daer men tapt goet Wijn en Bier,
Raekten hy met dit zoete dier.

't Was 'er niet als buys en bik,

En men dronk 'er om te scheuren,
zy waren wel in haer schik,
En ze wisten van geen treuren,
Desen soet Oostindies vaer;
Die zong helder met zijn klaer,
't Is maer eens Kermis in 't jaer.

[p. 48]

 

Soenen was 'er geen gebrek,

 

't Was al Vader lief een kluyfje,

 

en zy zonge op een hek,

 

Saten twee gepaerde duyfjes,

 

Van de Mayer met de Vries;

 

Van Rosbazertje en van Nies;

 

ook van Anne en van Lies.

 

Voort was 't Speelman haelt eens of,

 

En speelt dat gaet naer Oostinje,

 

of speelt eens Galjaer de slof,

 

Poep Oostinje ik beminje,

 

Hy wat zijn wy nu verheugt:

 

Laet ons zamen nu vol vreugd,

 

Kermis houden dat wat deugt.

 

'k Heb een zakje ongetelt,

 

In mijn binne beursje steken:

 

Treurt niet ik heb banjer Geld;

 

Daer sal geen poejer ontbreken:

 

Eet en drink maer wat jou lust:

 

Soete Liefje eens gekust;

 

En dan weer ons brand geblust.

 

Door al 't kussen en gestreel,

 

En door het gestadig mallen,

 

En door 't dansen na de veel,

 

Is hy van de bank gevallen,

 

Daer lag hy gelyken een gek,

 

't Is Oostindies Vaerders gebrek,

 

En wentelden in zijn drek.

 

Doe dronk men op Sjappetou,

 

Sijn gezondheyd en zijn kleeren,

 

En men wist 'er van geen rou,

 

Men leefde als groote Heeren,

 

En zijn kostelyke geld:

 

Wiert Waerdinnetje toe getelt,

 

Tot de alderlaeste spelt.

 

't Spreekwoord is al Sjappetou,

 

Sjappetoutje zjappeteren;

 

Sy verdronken al zonder rouw,

 

Eerst zijn geld daer na zijn kleeren,

 

Toen het geldetje was verbruyt,

 

Trocken zy als een schavuyt,

 

Hem zijn schoone kleeren uyt.

 

En toen met een stille Trom,

 

Droegen zy dit lieve maatje,

 

't Burgwalletje rondom,

 

Leyden zy hem in een straetje,

 

Daer lag dezen lieve bloed,

 

Heel ontrooft van geld en goed,

 

Siet wat dwaeze liefde doed.

[p. 49]

 

Leert hier uyt o jonge Maets,

 

U van Hoertjes te onthouwen:

 

dan zult gy als deze dwaes,

 

door berouw u hooft niet klouwen,

 

Want dat Crocodils gebroet,

 

Al schynen zy nog soo soet,

 

Sy doen nooyt of immer goet.