Roeping. Jaargang 38

[p. 424]

J. Bernlef

Wie vond de glimlach uit

Het wachten op natte glimmende straten
de voorbijgaande doden die allen bezoekers zijn
wie vond het wachten uit

het inhouden van de adem
van schrik of verwachting
de ogen dwalend of gericht op één punt

wie vond het kijken naar de regen uit
en wie tenslotte trok de trillende lijn
die het eenzame gezicht in tweeën deelt.

[p. 425]

Misleid instinkt

Zoals men de zee in een jampot mee nam naar huis
vroeger, nu het verdrinken zonder water
en met gelijk resultaat.

De rust binnenshuis
achter het papier is werkelijk ontstellend
terwijl aan de overkant toch een man
duidelijk levend op de veranda staat en zich uitrekt
en een merel wormen uit het kolenhok probeert te trappen.

Misleid instinkt doet mij glimlachen. Waarom eigenlijk?
Want ook dit is niet waar.

Meisje, waar is de zee gebleven?
Jongen, ik weet het niet.

[p. 426]

Gelukkiger leven

De billen van de mandril
schijnen te zeggen: hoera hier eindig ik
daar begint de wereld

ik daarentegen ben zo anders bloot
als een avond aan het strand de rollende stenen
mijn handpalmen buigen en wuiven

wuiven en buigen
en mijn stem lijkt uit een ets te komen
ik vergelijk ik luister en soms

rangschikkend als een kind zijn speelgoed
heerst er orde in mijn kamer
trek ik een grens steeds weer verdwenen

hoe goed kon ik luidruchtige billen gebruiken
die ik de wereld zou toedraaien
met gekleurde billen zou het gelukkiger leven zijn.

[p. 427]

Van mij geen spoor

Zo zacht gaat het
dat je denkt dat je stilstaat
(het station schuift voorbij
een man met ijs verdwijnt
jij wordt een zakdoek).

Een ander neemt afscheid, in een andere trein
en neemt met zijn verdriet de scène mee.

Alles waartegen je jij zei
met een langzaam gebaar van het netvlies vegen
dat doen treinen als zij vertrekken
op hun ritmische melancholie
breekt zelfs het liefste gelaat
alleen de Readers Digest bestaat,
een pakje sigaretten reist met mij mee.

Reist met mij mee? Ik sta toch stil
een ander nam het afscheid voor mij waar
in een andere trein?

Ik kijk uit het raam
huizen vliegen voorbij
auto's staan stil
het land reist van mij weg en ik,
in mijn gezichtsbedrog

draaide de bewijslast om:

bodem blijft
maar van mij geen spoor.

[p. 428]

Giardino di boboli

De kazerne, een museum blijkt later,
verraadt nog niets. Toeristen verdwijnen
als houtwormen fotograferend fotograferend
in het innerlijk: de bedroefde marmeren mannen en vrouwen
bezig een slang te slachten een schaal uitnodigend houdend
voor mr. Walter Kohnstamm (from Texas my parents were
austrain I'm proud of ye' Migel Engelo).

Door een zeer onopvallend poortje valt soms iemand
in de stilte

daalt af in de Giardino di Boboli

langs symmetrische paden tot aan de fontein (het heeft
geen zin te aarzelen). Hij weet dat de anderen
daar wachten, pick-nickend rond de fontein.
Hun kaken maken tenminste eetbewegingen
een transistor onder een rok verborgen geeft een reportage
van iets dat op aarde gebeurt.
Hij gaat naast hen op het gras zitten en
laat de fontein een foto maken van zijn geraamte.