Roeping. Jaargang 38

[p. 244]

Gabriël Smit
Voor december

Advent

De aarde maakt zich langzaam
aandachtig klaar voor uw aankomst,
schikt de velden, het licht van de maan,
en nevel waar straks de engel stort

naar de herders. Ik denk: in de weide aan
de overkant. Vanmiddag al stond
het paard er doodstil gebogen naar
de grote donkere ogen van de grond.

Steeds weerlozer gaan die nu open, -
dieper de oorsprong die Gij ontsluit
waar Gij in het uwe Uzelf wordt,

bijna een ik, haast uit Uzelf geboren,
een woord, maar nog niet in ons uit-
gesproken, nog een grens van adem tekort.

[p. 245]

Inkomst

Turen in een binnenschelp
van morgenstilte en
middaglicht, een heelal
van ademloze zomernacht.

De engel bloeit als sneeuw,
goudgraan van sterren beeft
in najaarswind, de schepping
wordt overal tegelijk zichzelf,

ligt starend open, wacht
van kim tot kim overmacht,
bloeit naar wereld, zegt
huiverend: ik wil mens,

doet rivieren, velden, zee,
wegen, huizen, een meer,
sneeuwbergen, nog een weg,
heuvels, boomgaarden, Nazareth,

een smalle straat, daken wit
van overstelpend zwijgend licht,
een koele kamer, een muur
van ingekeerd ogenvuur,

[p. 246]

 

tegels, en zon die roerloos verschuift

 

over een linnen kleed, de huid

 

van een meisje, een gevouwen hand

 

die loslaat en bloemstil openvalt,

 

 

 

het allerbinnenste van alle bloemen,

 

en eindelijk ook voor U een moeder,

 

onder deining van winterlicht

 

een levend zelfbegin.