Roeping. Jaargang 37

[p. 427]

Paul Haimon
Wonderman

I

Hij dicht genoeg voor bijna allemaal.
Hij is een wonderman van kleur en taal.
Laten zijn ogen hem geen verten meer zien
hij rijdt er doorheen in zijn dichtmachien.

Hij luistert, zegt hij, nog maar incompleet
maar wat hij hoort maakt hem weer gereed
voor een muziek die in zijn subtiele taal
een kraai zal maken tot een nachtegaal.

Hij is de dichter van het welvaartsland,
een wonderman, een wijze stokebrand,
een oude faun; nu wordt hij niet meer ouder
maar altijd helderder van taal, en gouder.

II

Hij was zo wijs, om in zijn jeugd
niet alles op te stoken wat dan deugt.

Zijn speeldoos heeft hij niet gekraakt
zijn jonge tong heeft nooit gestaakt

van de zon te proeven. De jonge zonden
heeft hij meer mals dan vals bevonden.

[p. 428]

 

De grote wereld zag hij wel

 

maar de kleine raakte meer zijn vel.

 

 

 

Hij werd de minnaar van de wijze margriet

 

de grote maître van het kleine lied.

 

 

 

Hij zong het nieuw al werd hij wat oud

 

hij zong het niet luid maar gaarne stout.

 

 

 

Hij zong van het kleine waar niemand om tobt

 

van het fijne dat in muziek zich verstopt

 

 

 

van het rood met zijn passie tussen het groen

 

van het geel, wat kon hij daar veel mee doen

 

 

 

en het blauw, turkoois, heel het alfabet

 

van de kleur heeft hij op muziek gezet.

 

 

 

Maar de muziek met haar blauwe schijn

 

werd bij hem kleur in poëzie-latijn

 

 

 

zo van deze tijd en zo klassiek

 

werkelijkheid en pure lyriek.

 

 

 

Cher maître Pierre, dank voor de jeugd

 

waaruit gij bewaarde wat ons nu verheugt

 

 

 

uw kleuren, muziekdoos, uw rijk instrument

 

Verwondering waarmee gij zingt en denkt.