Roeping. Jaargang 37

[p. 1]

[Roeping 1961]

[Nummer 1]

Julienne Huybrechts

Visser op het meer

gisteren de maan
vannacht de wolken
vanmorgen de tong van het meer
langs de vochtige hemel.

een boot boven mijn boot
heeft de bomen vergrijsd.
gras langs de oever rolt fluisterend
het binnenland in.
ik zeg u
er is hier een wereld vergaan.

de eenden hebben zich verscholen
de vissen hebben zich verscholen
het meer is leeg
zachtjes klakt het met de tong
tegen de vochtige hemel.

[p. 2]

Eenzame vrouw

langs de lange nacht
vallen een voor een de sterren.
de staart van een parelhoen
ligt over de berg verspreid.

wat ik niet bezit
kan men mij niet ontnemen
mijn kind met de vallende ogen
het zilvernet over zijn haar.

[p. 3]

Landregen

de regen landregen de regen
de regen op de eenden langs de rivier
de regen op de krekels de kevers de regen
lacht als een jonge vrouw.

de lucht hangt vol geur
van vochtige wortels
de paarden staken hun ruggespraak
de bergen vallen achterover
in een dampige hand.

ik heb een blad geplukt
- haast je haast je -
twee handen bladsap boven mijn hoofd
waai ik als een vochtige wortel
door de regen landregen heen.

[p. 4]

De aarde is eenzaam

de aarde is eenzaam en weert zich niet.
zij keert haar donkerste huid naar buiten.
zij ligt gesloten en open. duiven van mist
geruisloze duiven betreden haar.
er steken geen vuren meer achter de heuvels
iedere boom is gestorven hout
ieder water gestorven water.

de aarde is eenzaam. tussen water en steen
heeft men de broze lichten ontstoken.
de avond daalt. 's nachts en moeiteloos
kruipt het huis naar zijn oudste namen terug.
ziende blindgeslagen vlucht het lichaam
in tederheid.

de aarde is ver
de aarde is ver en leeg.