Roeping. Jaargang 36

[p. 554]

Anton van Wilderode

De tempel

De boeren die langs komen rijden
op gelooide ezels van leer
zien hem slechts van terzijde
of misschien helemaal niet meer.

Zij hebben hun aandacht vannode
voor het steile bergpad dat hier
zonder bochten onder de poten
vandaan schiet naar de rivier:

zich overeind kunnen houden
op de zwetende zadelrug
is meer dan de meesten zouden
presteren op dit stuk weg.

Ik laat hen voorbij, in dezelfde
schielijke stofwolk gehuld
die het landschap eerst in twee helften
verdeelt en dan langzaam vult.

Alles grijs maken distels en grassen
doet de aarde hier eeuwen al,
zelfs de vlinders zijn vlokken asse
die in de braambloemen valt;

en de tempel is grijs, alle zuilen
in de hete rook van de zon
die smeult in de schaduwkuilen
van het ongeschonden fronton.

[p. 555]

 

Ik kan niet rustig meer zijn, offeranden

 

van vroeger walmen hier voort,

 

ergens worden sneeuwwitte handen

 

omhooggestoken en nooit verhoord,

 

 

 

ergens stoten eeuwen gebeden

 

wanhoop en wankelmoed

 

als insekten tussen de treden

 

van hardsteen onder mijn voet,

 

 

 

ergens, uit de barsten en reten

 

van marmer, begint het verdriet

 

met zo kleine droppels te zweten

 

dat men het bijna niet ziet.

 

 

 

Maar het is er; ik loop beneden

 

weg van de zuilenrij

 

naar de boeren die het niet weten

 

al komen ze daaglijks voorbij.

 

 

 

Al het stof van de grijze wegen

 

en van mijn voeten die moe

 

onder mijn lichaam bewegen

 

drijft naar de tempel toe.

 

 

 

Anders en beter dan tevoren

 

zal ik de aarde zien, de rivier

 

tegen de brugpeilers mogen horen,

 

dingen van nu en van hier,

 

 

 

berichten van regen en koren

 

kinderen in hun vertier,

 

anders en beter dan tevoren, -

 

tot de stofwolk naar hier drijft, naar hier.

[p. 556]

Pasen

Welkom de nieuwe aarde
onrustig van snel nieuw gras
als schielijke plassen klaarte
op haar geduldig karkas:

grijze aarde, arduin en leien
onder de voeten levenslang stof,
uit haar teerste poriën gedijen
al de krokussen in de hof;

gesloten aarde, geheimenis
donker en eeuwen geleden,
de kerselaar staat op heden
in bloei of er niets anders is

en de bomen de luchtkastelen
uit haar harde korst bevrijd
verliezen haar zwijgzaamheid
in de takken der vogelspelen.

Gemeenschap van allen, de hagen
nog trillend en blinkelings
doorzichtig voor weer en wind
brengen de buurschap nader;

de huizen met open deuren
een zilveren duif op het dak
en wasgoed van vliegende kleuren
als een beweeglijk bivak,

[p. 557]

 

de kinderen die ik moet horen

 

met stemmen van oo en oe

 

overal kelen tegen mijn oren

 

beurtelings open en toe

 

 

 

Aarde van altijd herhalen

 

stigmaten die opengaan

 

voren en bloempetalen

 

voor een plotseling nieuw bestaan

 

 

 

vliezen, gescheurde stenen

 

en die zich te voorschijn haasten

 

op hun lichte voeten van pasen:

 

Johannes en Magdalene.