Roeping. Jaargang 36

[p. 380]

Hubert van Herreweghen
Meeuwen

Meeuwen, uiteengebliksemde wolken,
zeilen op verende vleugelen schuin,
vonken van licht, witglinsterende dolken,
spijkerschrift, duizelend zand en puin.

Honderd vogels, mijn ziel uitgebroken,
vlerken van heimwee, krijsen luid,
schilfers op water, en ik, gedoken
in de oevers, kijk mijn ogen uit,

ziende mijn ziel, versplinterd geweten
met bekken tegen elkander scherp
kijvende en stout de vleugels gesmeten
in wind die ze vouwt en openwerpt.

Wentelende maat der eigen pluimen,
eigengereid in de warrelvlucht,
luisteren zij naar gemene luimen,
wild en volgzaam, ordeloze tucht.

Weerbarstige schoonheid, niet te dwingen
warrelen van beelden in strik en muit,
vrijheid is orde, krijsen is zingen,
en de vis duikt diep in de waterruit.