Roeping. Jaargang 36

[p. 1]

[Roeping 1960]

[Nummer 1]

Martin Leopold
De zwanen

Toen God in een dadendroom
zich bezinnend op diermotieven
aan de wijsheid dacht van de Vader
zich even verstrooide en
met het licht in de ruimte spelend
als een kind met een boot op het water
die gedachte dan weer liet varen -
bestonden opeens de zwanen.
ze ontgleden aan Zijn hand
besneeuwden de oceanen
bevlogen het vasteland.

vreemd aan tijden en seizoenen
bestonden zij en doorvlogen
de voortijd de middeleeuwen
de vergankelijkheid van het nu.
wit blinkend boven de aarde
en de diepten van menselijk lijden
het schaduwgelaat gekeerd
naar de toppen van menselijk geluk -
wie zal zeggen waarom de zwanen
altijd schijnen te vermanen
wijs en onverbiddelijk?

[p. 2]

 

uit de droom gewekt van de dagen

 

door de nachten van het meer

 

het geruisloze meer der nachten

 

waarin het verlegen heelal

 

niet groter schijnt dan een hand

 

zo dichtbij is het paradijs -

 

trilt hun driftig verlangen naar Leda

 

nieuwe werelden in het water

 

voor toekomstige zwanen misschien

 

want zij willen voortleven en later

 

het bestaande weerspiegeld zien.

 

 

 

roerloos wit in het roerloos duister

 

als in eigen wezen verzonken

 

wegspiegelend naar de sterren

 

in de diepten naar diepten buigend

 

de sterren voorbij en verder

 

nu alles bereikbaar schijnt

 

en in deze weerspiegeling

 

geen tijd en geen afstand meer -

 

zo leven zij en ontkomen

 

aan gevaarlijke onderstromen

 

totdat, stralender elke keer,

 

 

 

het kind Lydia blond als de morgen

 

die haar vergezelt naar de oever

 

hen begroet vol bewondering

 

met liederen en wit brood.

 

ik kijk naar het meer en zie

 

het gebeuren weerkaatst, ik denk

 

wat kan er verloren zijn

 

nu een kind speelt met het licht

 

als eens God met een boot op het water

 

en de ernst van Zijn aangezicht

 

met ontwapenende glimlach benadert.