Roeping. Jaargang 35

[p. 527]

Pierre Kemp
Twee trio's

I

Eens hebt gij aan mijn huis gebeld.
Het was een zondagmiddag en niet om half vijf,
en dus nog niet de tijd, dat ik mijn liedjes schrijf.
Ik heb er mijn slaapje voor uitgesteld.
Gij hebt mij gedankt toen om een gedicht,
dat u veel goeds heeft gedaan.
Oud ben ik wel, ik vergeet al eens licht,
maar dit bleef steeds voor mij staan.

Nu mijn neus drie en zeventig jaar oud is
voel ik er aan
en denk aan alles wat niet meer zo boud is
of afgedaan.
Ik ruik de geur van witte bloemen gaan.
Ook ik begon met wit,
waar toch al muscus en accacia in zit.
Bengaalse lucifers, rood, groen, en later
de prikkelende essence van mensenwater,
tot mijn grimlachen streek op rijm-viool
elf elegieën voor geparfumeerd riool.

[p. 528]

c.

 

Vroeger schreef ik tegen half vijf

 

vaak een klein gedicht.

 

Ik dacht aan muziek en tijdverdrijf

 

als spelen met het licht.

 

Mijn ogen zijn slecht en dit

 

is mij een verdriet. Ik zit

 

nu te denken aan Gabriël Smit,

 

aan half-vijf en aan een klein lied.

 

Ik hoor een blokfluit, een clavecymbel.

 

Kan dit genoeg

 

zijn Gabriël? Harry Prick vroeg

 

het mij. Zou het zo mogen, Gabriël -

 

deze kleine rijmen zonder licht

 

met wat half-vijf en de schijn

 

van licht, dat ik meer raad,

 

dan het er schijnt te zijn?

[p. 529]

II

De kinderen zingen naar een daad.
Zij gaan op de zon af vanuit hun straat
en stormen langs de ladders van het licht
naar boven! Midden in mijn kleingedicht
hoor ik dit aan en vraag het groen:
of ook ík een zingende daad zal doen?
Zeker, wuiven de bomen met hun vlag:
kinderen en dichters zijn eenzelfde slag,
dat alles kan en alles mag.
Daar valt de wind uit zijn goedgeluimde lach
in de bladeren en heel de wereld staat
eerst nu vol zingende overdaad!

Ook ik heb tussen de takken gewoond.
Een vogel was ik niet.
Geen gele bek heb ik de zon getoond.
Ik bleef in mijn menselijk lied.
Maar wat ik mij vermaakte in die twijgen!
Ik was daar caroussel met vier
schuitjes en niets wilde aan mij zwijgen,
niets kon mij nog deren!
Zelfs de knopen van mijn kleren
werden fluitjes van plezier.

[p. 530]

Zon-attest

 

Ik ben met een stuk roze karton

 

gegaan naar de zon:

 

Kijk, zon, dit geef ik uit,

 

wel niet alle dagen,

 

maar nu kom ik vragen:

 

werk, zonder officieel besluit,

 

spontaan mee en schrijf er wat op!

 

Dat houd ik als diadeem voor mijn kop,

 

waardoor ik je in mijn hulde betrek

 

en niemand meer zeggen durft: die twee zijn gek!